Wartales

ocena05101520253035404550556065707580859095100 Głosuj na tę grę!

Armie zwykły być wielkimi masami, dla których jednostka jest niczym, zachowanie zaś takowej – o ile nie ma bezpośredniego przełożenia na postawę jej otoczenia – właściwie pozbawione znaczenia. „Właściwie”, albowiem prawo wielkich liczb głosi, że suma nawet bardzo drobnych elementów potrafi stanowić o jakościowej różnicy. Np. grupa najemników może odmienić losy świata, jak w Wartales.

W grze Shiro Games właściwie żadnej z postaci nie można uznać za główną (no, prawie). Rozpoczynamy od stworzenia czteroosobowej drużyna, której liczebność jednak będzie mogła stopniowo i stopniowo rosnąć, dostrzegalnie powyżej typowych „ceerpegowych” limitów. Z reguły zaś motywacja dołączenia do nas – jak i opuszczenia naszego grona – będzie miała pekuniarny charakter.

Zamieszkiwany przez nas świat nie jest radosnym miejscem. Przywodzi on na myśl realia średniowiecznej Europy, i to raczej z jej wcześniejszego, postrzymskiego okresu, stanowiące odzwierciedlenie hobbesowskiej walki wszystkich ze wszystkimi. Z jedną bardzo istotną różnicą – przyczyna upadku niegdysiejszej chwały dominującego tutaj imperium jest zaraza, która nie doprowadza jednak do natychmiastowej śmierci swych ofiar, lecz wywołuje u nich iście kanibalistyczny głód mięsa, czyniąc z nich swego rodzaju zombie.

Świat eksplorujemy z wykorzystaniem izometrycznie zawieszonej kamery, z możliwością jej obrotu, jak też wykonywania zbliżeń, co nie pozostaje bez znaczenia, gracz szybko jest bowiem konfrontowany z jedną z bardziej praktycznych przywar omawianego tytułu – prawdziwie fatalnymi algorytmami wytyczania ścieżek, które najlitościwiej należałoby określić jako właściwymi dla produkcji z okresu, gdy dominowały komputery klasy ZX Spectrum i podobne. Co się gracz naklika kierując krokami swych podopiecznych, to jego.

Skoro już wspomniałem o eksploracji – początkowo po prostu podążamy przed siebie, gdzie wzrok poniesie, co daje wcale nie aż tak złudne uczucie swobody. Oczywiście co i rusz zostanie nam zaproponowane zadanie do wykonania, wcale jednak takowymi nie musimy się specjalnie przejmować, możemy bowiem chociażby zacząć trudnić się zwykłym zbójnictwem, oczywiście narażając się w takiej sytuacji na zainteresowanie bardziej cnotliwych gromad. Ale raubritterstwo nie jest zarezerwowane tylko dla nas, musimy więc mieć baczenie i na innych amatorów cudzych dóbr.

Zgodnie z obecnymi trendami musimy pamiętać o zapełnianiu żołądków własnych podkomendnych, zapewniać im odpoczynek, nie możemy zaś liczyć na to, że każdy z nich będzie w stanie przenosić na swych barkach góry i jeszcze kilka dodatkowych zbroi płytowych. Ale możemy kupić wierzchowca i skorzystać z jego juków, ba, czasami nawet posłać go w bój! Wspominałem o swobodzie?

Solą gry są rzecz jasna starcia, rozgrywane w klasycznym trybie turowym. Rozstawienie jednostek, ich wzajemne dopełnianie się, wykorzystanie specyfiki pola bitwy – każdy z tych elementów ma duże znaczenie, a walki szybko stają się tyleż wyzwaniem, co i źródłem dużej satysfakcji.

Niestety jak na obecne standardy nieco razi oprawa gry. Nie chodzi o to, że jest ona szpetna – taka muzyka zresztą nawet całkiem przypadła mi do gustu. Mój problem z nią polega na tym, że w ogóle niczym się ona nie wyróżnia na tle konkurencji. Trochę mnie to zaskoczyło zważywszy na fakt, iż przy okazji Northgardu czy Dune: Spice Wars trudno było postawić taki zarzut.

Wartales to gra o nieco sennej (choć mrocznej) atmosferze, nieporywająca epickością, nieepatująca patosem – i wielu graczy ją za to doceni. Jest to produkcja oferująca dziesiątki godzin rozgrywki, zdolna zainteresować przez chwilę, jak i przyciągnąć na wielogodzinne posiedzenie. I będą to całkiem przyjemne seanse, choć z elementami frustracji.

Bardzo dziękujemy serwisowi GOG.com za udostępnienie kodu recenzenckiego w celu umożliwienia powstania niniejszego tekstu - https://www.gog.com/pl/game/wartales

Autor: Klemens

więcej komentarzy dodaj komentarz

ILOŚĆ RECENZJI - ŚREDNIA OCENA - % więcej recenzji dodaj recenzję