| Uganda- Poligon Wariata | ||
|
Amin korzystał ze swojej pozycji i wyprawiał się do sąsiedniego Kongo (Zair), skąd przywoził zrabowane złoto i diamenty. Zbyt pewny siebie i obnoszący się ze swym bogactwem wywoływał oskarżenia opozycji o korupcję władzy. Aby ratować sytuację, nieobecny wtedy w Ugandzie Obote (1969) kazał Aminowi wywołać zamach stanu przeciw własnemu rządowi ale prezydenta zostawić na miejscu. Tak też się stało. Obote zmienił konstytucję, która teraz dawała mu prawo zbrojnej odpowiedzi na wszelkie przypadki buntu. Mimo to, od pewnego już czasu, Obote był świadom niepewności własnej pozycji. Amin rekrutował coraz więcej żołnierzy z własnego plemienia, tworząc wierne mu oddziały. Obote postanowił ukrócić ten stan rzeczy i w czasie, gdy wyjechał na szczyt krajów Commonwealthu do Singapuru, 24 stycznia 1971r., nakazał aresztowanie Amina (wcześniej postawiono Aminowi zarzut zawłaszczenia powierzonych mu przez partyzantów zwalczających w Zairze prezydenta Mobutu Sese Seko, pieniędzy, złota i kości słoniowej). Amin dowiedziawszy się wcześniej o planach Obote, postanowił działać i 25 stycznia 1971r. z poparciem armii dokonuje puczu wojskowego. Następuje rewolta, Amin najeżdża na stolicę i morduje wszystkich zwolenników Obote (obalony prezydent ucieka do sąsiedniej Tanzanii, gdzie przebywał na emigracji do 1979r.). W celu opanowania sytuacji w kraju Amin wprowadza stan wojenny, rozwiązuje parlament, częściowo zawiesza konstytucję oraz wydaje dekret o zakazie działalności partii politycznych. W lutym 1971r. mianuje się prezydentem i szefem rządu, potem marszałkiem, potem marszałkiem polnym, potem feldmarszałkiem a od 1976r. dożywotnio prezydentem...). Świat pogodził się z losem Ugandy, a władza Amina została uznana za fakt dokonany. Najgorsze miało się jednak dopiero zacząć.
Zarówno w polityce wewnętrznej jak zagranicznej nastąpił zwrot w stosunku do rządów Obote. Piastując urząd prezydenta, rządził Amin w dyktatorski sposób, tworząc brutalny i represyjny reżim oskarżany o wiele zbrodni. Amin anulował większość posunięć nacjonalizacji gospodarki oraz toczył w latach 1971-72 zażarte walki z oddziałami partyzanckimi Frontu Ocalenia Narodowego, kierowanego przez Obote. Pogrążył się również w graniczne starcia zbrojne z popierającą Front Tanzanią (gdzie panował ustrój socjalistyczny), (konflikt został ostatecznie załagodzony dzięki mediacji Somalii i OJA), ale Amin wciąż obawiał się wpływów tanzańskich. W 1972r. nawiązał ściślejsze stosunki z krajami arabskimi (przede wszystkim Libią, Egiptem, Sudanem, Jordanią) a zerwał ścisłe poprzednio stosunki polityczno-gospodarcze i wojskowe z Izraelem (Amin będzie następnie wielokrotnie oskarżał Izrael o różne teorie spiskowe, mające na celu obalenie jego władzy). W 1972r. nastąpił jeden z pierwszych szaleńczych dekretów. Dnia 16 VIII 1972r. wydał nakaz wyjazdu z kraju dla wszystkich imigrantów z krajów azjatyckich. Każdy posiadacz paszportu brytyjskiego musiał opuścić Ugandę w ciągu dwóch miesięcy. Kampania przymusowego wysiedlenia prowadzona konsekwentnie w latach 1972-73 objęła przede wszystkim Hindusów (ok. 80 tys.), w których rękach znajdowała się większość gospodarki. Zawłaszczając ich majątki, Amin uzasadniał to faktem, że tak polecił mu zrobić „głos boży”. Przymusowy exodus objął również Brytyjczyków, przez co Uganda popadła w wieloletni konflikt z W.Brytanią. Dekrety upaństwawiające ich majątki oraz ponowny powrót do nacjonalizacji gospodarki, doprowadził stopniowo do jej upadku (Hindusi dominowali w handlu, administracji i gospodarce, ich miejsce zajmowali zupełnie przypadkowi ludzie nie mający większego pojęcia o ekonomii i administrowaniu). W latach 1973-74 zaczęła narastać opozycja antyrządowa (przeprowadzono szeregi nieudanych zamachów na życie Amina, a w marcu 1974r. Dada zdusił próbę wojskowego zamachu stanu). Spotkało się to z brutalnymi masowymi represjami władz ( pacyfikacje i mordowanie przeciwników politycznych dyktatora), w kraju wybuchła plemienna wojna domowa. Amin przeżył wszystkie zamachy na własne życie- ginęli wszyscy dookoła, on wychodził nietknięty. Uganda stała się państwem terroru. Ginęli wszyscy wrogowie Amina jak i ci, którzy według niego mogliby nimi zostać w przyszłości. Nie istniał parlament, nie istniały partie polityczne, związki zawodowe ani też jakiekolwiek inne organizacje. Jedynym jego wsparciem było wojsko, do którego powoływał członków bardzo małych plemion, znad granicy z Sudanem. Chodziło o to, by byli do niego całkowicie zależni. Dzierżąc tytuł Pogromcy Imperium Brytyjskiego zamierzał zostać wybawcą także innych plemion poza granicami Ugandy. W trakcie szalenie kosztownych manewrów, wojska Amina ćwiczyły wyzwalanie RPA (niekończące się szturmy na Pretorię i Johannesburg), artyleria ostrzeliwała pozycje nieprzyjaciela w Port Elizabeth i Durbanie. Tymczasem dekretów następował ciąg dalszy. W 1975r. Amin uchwalił reformę rolną i rząd przejął również kontrolę nad kopalniami miedzi. Zaskakiwał również ciągle cały świat na arenie międzynarodowej. W kwietniu 1975r. zaproponował własną kandydaturę na stanowisko przewodniczącego Commonwealthu. W czerwcu pojechał do Libii szukać wsparcia finansowego u płk. Kadafiego. Skazał również na śmierć pisarza brytyjskiego Dennisa Hillsa za to, że ten opisując go w swojej książce, użył określenia „wioskowy tyran” (dwóm brytyjskim wysłannikom, którzy przyjechali prosić o łaskę dla swojego rodaka, kazał przyjść do siebie na kolanach. Amin zażądał przyjazdu w ciągu 10 dni bryt. Ministra Callaghana i wstrzymał egzekucję skazańca). Ostatecznie Amin zadowolił się stanowiskiem przewodniczącego OJA od VIII 1975r. do VII 1976r. | ||
| << poprzednia | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | następna >> |
