| Uganda- Poligon Wariata | ||
|
Na czele rządu tymczasowego stanął Yusufu Lule, przyjaciel prezydenta Nyerere, który pełnił również urząd prezydenta. Od 13 IV do 20 VI 1979r. Jego następcą został Godfrey Binaisa, od 20 VI 1979r. do 11 V 1980r. W maju 1980r. całkowitą władzę przejęło wojsko, które powołało cywilną 3-osobową Komisję Prezydencką. Decydujące znaczenie miała w tym czasie obecność armii tanzańskiej, która umożliwiła powrót do władzy Miltonowi Obote. Wznowiono działalność partii politycznych. Po wyborach parlamentarnych w 1980r. przewagę uzyskał Ludowy Kongres Ugandy (UPC), a prezydentem został ponownie jej przywódca Apollo Milton Obote (17 XII 1980r.), który objął jednocześnie stanowisko min. spraw zagranicznych i finansów, jako Obote II. Od początku jego rządów w kraju trwały niepokoje wewnętrzne. Sytuację destabilizowały siły opozycyjne (m.in. resztki oddziałów partyzanckich zwolenników Amina) i ugrupowań antyrządowych. W kraju zapanował terror władz policyjnych i wojskowych, który przyczynił się do zaburzeń i waśni plemiennych oraz religijnych. Trwały również represje wobec odsuniętych od rządów (przez długi czas odgrywających dominującą rolę) Bugandów. Rywalizacja na tle politycznym toczyła się głównie między UPC z Partią Demokratyczną (reprezentującą lud Gandów) i Patriotycznym Ruchem Ugandy (pod wodzą przeciwnika Amina, Yowere Museveniego). Walka frakcji plemiennych Acholi i Langis wewnątrz rządu i masowe represje wobec przeciwników politycznych, przyczyniły się do wojskowego zamachu stanu. W czerwcu 1985r. gen. Brazillo Okello na czele plemion Acholi obala rządy Obote (27 VII 1985r. Obote ucieka przez Nairobi do Lusaki w Zambii, ostatecznie jednak emigruje do Kenii. Nawet zza granicy będzie miał silny wpływ na swoją partię UPC...). W styczniu 1986r. partyzanci Patriotycznego Ruchu Ugandy zajęli stolicę; w wyniku zamachu władzę przejęła Narodowa Rada Oporu, która mianowała prezydentem gen. Yowere Museveniego 26 I 1986r. (jest on prezydentem Ugandy do dnia dzisiejszego). Museveni utrzymał w mocy ogłoszone przez poprzednie władze decyzje o zawieszeniu konstytucji i rozwiązaniu parlamentu (zakaz działalności partii politycznych).
W polityce wewnętrznej druga połowa latach 80-tych upłynęła pod znakiem braku stabilizacji i akcji partyzanckich. W latach 1986-91 w kraju toczyły się zacięte walki między partyzantami Obote, Amina i Okello, władze represjonowały przeciwników politycznych, postępowała gospodarcza degradacja (szacuje się, że walki pochłonęły ok. 100 tys. ofiar). W polityce zagranicznej Uganda ograniczyła się do stosunków z Tanzanią, Kenią i Sudanem, z którymi popadała często w konflikty. Po 1989r. następowała jednak stopniowa stabilizacja połączona z liberalizacją stosunków społeczno-politycznych. W 1993r. symbolicznie przywrócono 4 królestwa: Bugandy, Ankole, Bunjoro i Toro. Opinie obywateli docierają do władzy za pośrednictwem sieci „rad oporu”, które są odpowiedzialne za administrację lokalną. Prezydent Museveni wzmocnił swoją popularność zezwalając w lipcu 1993r. na przywrócenie plemiennego króla- Roland Metebi został ukoronowany na króla ludu Buganda. Nie posiada on co prawda władzy, ale jest ważnym symbolem kulturowym. Również w 1993r. w wyniku podpisania pokojowego porozumienia z sąsiednią Ruandą znikło jedno ze źródeł niestabilności, niepokoje wywoływała jednak wojna tocząca się u północnej granicy z Sudanem, powodowało to bowiem napływ dużej liczby uchodźców na teren Ugandy. Wybory do Zgromadzenia Ustawodawczego i prezydenckie w marcu 1994r. przywróciły pluralizm polityczny i występowanie wielu partii (choć nie mogły przyjmować nowych członków oraz wystawiać swoich kandydatów w wyborach;) oraz grup interesów. W 1995r. Konstytuanta (214 członków z wyboru, 74 nominowanych) opracowała nową konstytucję, a kolejne wybory prezydenckie w 1996r. wygrał ponownie Yoweri Museveni. Jego rządy popiera znaczna część Ugandyjczyków, cieszy się on większym zaufaniem, niż jego skorumpowani poprzednicy- Milton Obote i Idi Amin. A co w tym czasie działo się z naszym głównym bohaterem, Idi Aminem Dadą? Czy dane mu było umrzeć w biedzie i zapomnieniu? Nic bardziej mylnego:) Jak wiemy w IV 1979r. uciekł on do Libii, gdzie spędził kilka lat u boku Kadafiego, później przeniósł się do Iraku, gdzie ugościł go Saddam Husajn. Ostatecznie jednak zamieszkał w Arabii Saudyjskiej, która w ten sposób nagrodziła mu jego zasługi w szerzeniu islamu. Mógł tam przebywać i korzystać z ochrony władz pod warunkiem wycofania się z polityki. Pomimo tego ciągle snuł plany powrotu do Ugandy. Przyjął islam, miał 4 żony i 23 dzieci. Zmarł 16 VIII 2003r. w Dżudda w Arabii Saudyjskiej po kilku nieudanych próbach przeszczepu nerek i utracie przytomności. Pomimo próśb rodziny, aby sprowadzić ciało do Ugandy, został pochowany w Arabii Saudyjskiej. Do którego królestwa trafił po śmierci? | ||
| << poprzednia | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | następna >> |
