LOGOWANIE

Planetiles

ocena05101520253035404550556065707580859095100 Głosuj na tę grę!

W „pięknych” latach 90. XX wieku w ręce licznych graczy trafiły mikrokonsolki (które obecnie byśmy nazwali handheldami), reklamowane często hasłami w rodzaju „999 gier w jednym”. Teoretycznie rzeczona liczba była zachowywana, tak naprawdę jednak użytkownik miał do czynienia z klasycznym Tetrisem oraz Wężem-Snakiem i mikromodyfikacjami pierwszych dwóch tytułów. Cena jednak była wysoce okazyjna, zaś i tak dziesiątki godzin spędzało się właśnie przy arcydziele Aleksieja Pażytnowa. Jakoś te refleksje nasunęły się mi przy okazji zabawy w Planetiles…

Omawiany tytuł prezentuje się jako gra logiczna (Tetris też takową był), rozgrywającą się niby na sferze, lecz tak naprawdę nasza swoboda ogranicza się do dwuwymiarowej powierzchni (heloł, Tetrisie!), nasze zadanie zaś polega głównie na układaniu klocków i ich wzajemnych dopasowywaniu (brzmi znajomo?). Czy mamy więc do czynienia z zupełnym klonem produkcji radzieckiego informatyka?

Nie do końca, bowiem deweloperzy działający pod brandem MythicOwl mimo wszystko podjęli próbę wprowadzenia kilku rzeczywistych modyfikacji. Nie mam tu na myśl tylko samego kształtu poszczególnych klocków (odbiegających od kanonu, choć raczej niespecjalnie zaskakujących), lecz również ich odmienną fakturę (pola, lasy, góry itp. itd.), jak i różnorakie bonusy związane ze stworzeniem większych struktur – czasami o minimalnej preferowanej wielkości, czasami o rozmiarze dokładnie określonym, o ich konfiguracji nie wspominając. Realizacja owych mikrowyzwań jest zaś niezbędna by w ogóle uzyskać dostęp do kolejnych klocków, szybko więc usuwają one na dalszy plan jakiekolwiek estetyczne czy optymalizacyjne zapędy.

Konstrukcja całości mimo wszystko jest jednak banalnie prosta – w Planetiles szybkie (stosunkowo) uświadczenie braku możliwości wykonania kolejnego ruchu jest wpisana w strukturę rozgrywki, istota zabawy sprowadza się więc tak naprawdę do śrubowania rezultatu końcowego. Zaoferowana mi wersja testowa tytułu nie obiecuje zresztą jakiejś bardziej rozbudowanej ̶2;kampanii” czy choćby trybu „nieskończonego”, właściwego dla wspominanego już wielokrotnie Tetrisa.

Gra też nie rzuca na kolana pod względem oferowanych doznań wizualnych i muzycznych. Ok, szpetna nie jest, lecz nie trzeba specjalnie się wysilać, by wskazać wiele innych gier logicznych tworzonych jeśli nie jednoosobowo, to w nielicznym gronie, a po prostu zdolnych oczarować użytkownika. Nie zapowiada się zresztą, by wersja końcowa różniła się pod tym względem w poważnym stopniu.

Planetiles sprawia wrażenie gry spóźnionej o wiele, wiele lat. Nie wywołuje u gracza bólu zębów czy tylnej części ciała, ale można mieć wątpliwości co do strawności koktajlu pomysłów, które oferuje. Może jednak edycja 1.0 będzie w stanie pokazać pazury?

Autor: Klemens

więcej komentarzy dodaj komentarz

ILOŚĆ RECENZJI - ¦REDNIA OCENA - % więcej recenzji dodaj recenzję