Mieczem i krzyżem: Orden Militar de Santiago | ||||||
Początkowo zgromadzenie było konfraternią miejscowych rycerzy, ale już trzy lata później otrzymało status zakonu rycerskiego pod patronatem św. Jakuba. Stało się to w roku 1171, kiedy to pierwszy mistrz zakonu był podejmowany przez arcybiskupa Santiago. Właśnie wtedy zakon podjął się „walki pod sztandarem św. Jakuba o honor Kościoła oraz szerzenie wiary”. Rycerze potrzebowali jednak duchowego przewodnictwa w obranej drodze. Zapewnił im to augustiański klasztor San Loyo w pobliżu Puente Minho, obecnego Potomarín, który zapewnił kapelanów dla zakonu Santiago. Możliwe że Pedro Fernandez chciał początkowo oprzeć swój zakon o regułę cysterską tak jak zakon Alcantara i Calatrava, lecz w ostatecznej postaci zakon przyjął regułę bardziej augustiańską niż cysterską. Regułę tą zaaprobował legat papieski kardynał Hiacynt w roku 1172 i papież Aleksander III.
Istnieje możliwość, że cystersi nie mogli poradzić sobie z niezwykłą sytuacją, która zaistniała w zakonie. Wynikała ona z faktu, że do zgromadzenia należeli obok duchownych także świeccy. Co więcej, niektórzy z nich byli żonaci. Oczywiste jest, że należało stworzyć dla nich o wiele łagodniejszą regułę. Nie zmuszała ona braci do zachowywania czystości, lecz do wierności małżeńskiej. Musieli natomiast żyć w celibacie w domach zakonnych podczas Wielkiego Postu, oraz w innych okresach roku, szczególnie w wigilie ważniejszych świąt. Złagodzony został wobec nich także ślub ubóstwa. Podczas wypraw, żony mnichów były zabierane do domów zakonnych, podobnie jak wdowy po nich i ich dzieci poniżej piętnastego roku życia. Ponadto wdowcy za zgodą Mistrza lub Komandora mogli ponownie zawrzeć ślub. Zakon Santiago przejął funkcje Joannitów i zbudował schroniska: w Leonie dla pielgrzymów podążających do Santiago de Compostella, oraz w Carrion dla trędowatych. Wkrótce po założeniu zakonu, zaczęto zakładać nowe domy oraz zbierać pieniądze. Te pochodziły głównie z okupu za jeńców muzułmańskich lub z wymiany.
Niemały wkład zakonu Santiago w reconquiście przyniósł mu wiele profitów. Dzięki swojemu udziałowi w świętej wojnie otrzymał wiele posiadłości i związał się z wieloma liczącymi się rodami. Po niedługim czasie ta silna i niezależna instytucja stała się zagrożeniem dla władzy królewskiej. Pod koniec XV wieku zakon mógł wystawić 400 ciężkozbrojnych rycerzy i 1000 kopijników. Jego roczne dochody szacuje się na 60 000 złotych dukatów. Tak wielka siła nie mogła pozostawać bez kontroli królewskiej pary – Ferdynanda i Izabeli. W 1493 roku urząd wielkiego mistrza został połączony z koroną hiszpańską. W 1835 r. odebrano mu cały majątek, ale działał w Hiszpanii aż do 1931 r., kiedy został zakazany przez lewicowy republikański rząd hiszpański. Jednakże dalej istniał na emigracji.
3. Wielcy mistrzowie zakonu Santiago: Pedro Fernández (1170-1184) Ferdynand Díaz (1184-1186) Sancho Fernández (1186-1195) Gonzalo Rodríguez (1195-1204) Suero Rodríguez (1204-1206) Ferdynand González de Marañón (1206-1210) Pedro Arias (1210-1212) García González de Arauzo (1212-1217) Marcin Pelayo Barragán (1217-1221) García González de Candamio (1221-1224) Fernán Pérez Chacín (1224-1225) Pedro González Mengo (1225-1237) Rodrigo Íñiguez (1237-1242) Pelay Pérez Correa (1242-1275) Gonzalo Ruiz Girón (1275-1277) Pedro Núñez (1277-1286) Pedro Fernández Mata (1296-1293) Juan Osórez (1293-1311) Diego Múñiz (1311-1318) García Fernández (1318-1327) Vasco Rodríguez (1327-1338) Vasco López (1338) Alonso Meléndez de Guzmán (1338-1342) Fadrique Alfonso de Castilla (1342-1358) García Álvarez de Toledo (1359-1366) Gonzal Mexía (1366-1371) Ferdynand Osórez (1371-1383) Pedro Fernández Cabeza de Vaca (1383-1384) Rodrigo González de Mexia (1384) Pedro Muñiz de Godoy (1384-1385) Gercía Fernández de Villagarcía (1385-1387) Lorenzo Suárez de Figueroa (1387-1409) Enrique de Aragón (1409-1445) Álvaro de Luna (1445-1453) Juan II (1453 jako zarządzający) Alfons de Castilla (po raz pierwszy, 1453-1454) Enrique IV (1454-1462) Beltrán de la Cueva (1462-1463) Alfons de Castilla (po raz drugi, 1463-1467) Juan Pacheco (1467-1474) Rodrigo Manrique y Alonso de Cárdenas (1474-1476) Fernando el Católico (1476-1477 jako zarządzający) Alonso de Cárdenas (po raz drugi, 1477-1493) Karol I Hiszpański (cesarz jako Karol V Habsburg) (1516-1556) Filip II Habsburg (1556-1598) Filip III Habsburg (1598-1621) Filip IV Habsburg (1621-1665) Karol II Habsburg (1665-1700) Filip V Burbon (1700-1724) Ludwik I Burbon (1724) Filip V Burbon (1724-1746) Ferdynand VI Burbon (1746-1759) Karol III Burbon (1759-1788) Karol IV Burbon (1788-1813) Ferdynand VII Burbon (1813-1833) Izabela II Burbon (1833-1868) Alfons XII Burbon (1875-1885) Alfons XIII Burbon (1886-1941) Juan Burbon, książę Asturii (1941-1975) Juan Karol I Burbon od 1975 | ||||||
Autor: 4123 | ||||||
<< poprzednia | 1 | 2 |