LOGOWANIE

Zarejestruj sie

Settlers III

ocena05101520253035404550556065707580859095100 Głosuj na tę grę!

Już w pierwszym zdaniu pierwszego akapitu zdradzę nie aż tak wielką tajemnicę – moje zakochanie się w grach strategicznych tak naprawdę datuje się od obcowania z pierwszą odsłoną serii The Settlers – oczarowała mnie mnogość interakcji, które należało brać pod uwagę, podobnie jak oprawa audiowizualna tej produkcji (na Amidze 500) oraz – tak, tak – mechanika polegająca na budowie dróg. Pomysły te zostały udanie rozwinięte przy okazji drugiej odsłony serii, która również skradła mi jeśli nie setki, to z pewnością liczne dziesiątki godzin życia, więc pamiętam, że w niemałych emocjach oczekiwałem na „trójkę”, która jako pierwsza miała zaoferować autentycznie zróżnicowane rasy. Jako że jednak mój ówczesny sprzęt niespecjalnie radził sobie z tą produkcję, „odbiłem się” od niej i przez wiele, wiele lat do niej nie wróciłem. Aż do teraz. Czy było warto?

Przyznam szczerze, iż to nie tylko niedostateczny hardware był przyczyną tak długiej zwłoki. Pamiętam doskonale bowiem moją początkową irytację towarzyszącą odkryciu, że „trójka” porzuciła mechanikę budowy ścieżek, poszczególne postacie miały bowiem same podejmować decyzje o optymalnej trasie, niejako wyręczając gracza z uciążliwej rzekomo czynności. Co więcej, trasy jako takie miały w istocie się pojawić, ale wskutek naturalnego „wydeptania”, żywo w ten sposób ukazując, gdzie przebiegają arterie tłoczące krew naszego królestwa. Wszystko fajnie, tylko że w ten sposób odebrano graczowi niemałą porcję frajdy, trochę na zasadzie udostępnienia przycisku „tu kliknij, by wygrać” – przecież chyba mimo wszystko nie o to w tej zabawie chodzi, czyż nie?

Zgodnie z zapowiedziami autorzy oddali graczowi trzy rasy (Rzymian, Egipcjan oraz Chińczyków), zaś w późniejszym dodatku czwartą nację (Amazonek – to zresztą był jeden z pierwszych przykładów dostrzeżenia przez twórców gier roli kobiet w historii, nawet jeśli specyficzny i wciąż przerysowany). Każda z nich dysponuje oryginalnym stylem, choć w przeważającej mierze wszystkie dysponują niemal tymi samymi budynkami. Różnią się one „tylko” rodzajem i ilością materiałów potrzebnych do ich wzniesienia. W grze najłatwiej jest o drewno, więc siłą rzeczy rozgrywka nacją preferującą ten budulec zwykła postępować szybciej niż w przypadku milusińskich preferujących kamień.

Owa nieśmiałość w głębszym różnicowaniu ras sprawia jednak, że na późniejszym etapie rozgrywki ta staje się nieco nużąca, musimy bowiem gromadzić w równym stopniu te same surowce, a w konsekwencji stawiać te same budynki w tym samym sąsiedztwie. Autorom zabrakło również wyobraźni, by zróżnicować chociażby rodzaje jednostek militarnych. Inaczej niż w przypadku poprzedniczek te cechują się nie tylko odmiennym stopniem wyszkolenia, lecz również i charakterystyką – łucznikami nie zdobędzie się wrażych budowli, ale z obcym najeźdźcą mogą się oni uporać nim ten wykona choć jeden zamach mieczem.

Zmianie uległa również sama mechanika sterowania armią czy geologami. Obecnie niczym w klasycznym erteesie można je zgrupować i poprowadzić gdzie się chce, choćby na przeciwległy kraniec mapy. Akurat tą zmianę jestem skłonny uznać za niewątpliwy plus tej produkcji, choć towarzyszy mu zgrzyt związany z „ospałością” ruchów tych jednostek, jak również nieco szwankującym algorytmem wyszukiwania ścieżek (choć koniec końców zwykły one osiągać cel, „zacięcie się” na jakiejś przeszkodzie jest ewidentną rzadkością).

Pomimo upływu lat całkiem satysfakcjonująca prezentuje się grafika produkcji, ale pod warunkiem, że gracz nie zdecyduje się skorzystać z opcji zoomu, albowiem wówczas zostanie porażony pikselozą, która już od lat nie uchodzi. Całość jest utrzymana w estetyce nieco bardziej kolorowej i „cieplejszej” niż to miało miejsce w przypadku poprzedniczek. Nadto każdej nacji towarzyszy odmienny motyw muzyczny (choć opcję tę można zmodyfikować), przy czym niektóre z tych melodii są nawet dość przyjemne, aczkolwiek nie zapadają w pamięć w stopniu właściwym dla utworów przewodniczych właściwych dla pierwszych dwóch odsłon serii.

The Settlers 3 to gra, która nawet po latach potrafi wciągnąć na wiele godzin, jednakże wiele z jej rozwiązań współcześnie jawi się jako wręcz proszące się o opatrzenie etykietką „oldskulu”. Produkcja ta miała stanowić otwarcie na szersze grono użytkowników, tymczasem doceni ją – na zasadzie alternatywy – tylko część zdeklarowanych miłośników Osadników.

Autor: Klemens

więcej komentarzy dodaj komentarz

ILOŚĆ RECENZJI - ŚREDNIA OCENA - % więcej recenzji dodaj recenzję