Starpoint Gemini 2

ocena05101520253035404550556065707580859095100 Głosuj na tę grę!

Kosmos – ostateczna grani… a nie, to nie ta produkcja. A więc: kosmos – ostatecz… No dobra, trudno powiedzieć, tzn. napisać, tzn. stwierdzić cokolwiek oryginalnego odnoszącego się do bezmiaru znanego (jako tako) nam Wszechświata, nie zmienia to jednak faktu, że od najpradawniejszych – bo już prehistorycznych czasach – niebo nad naszymi ludzkimi głowami, jak też to, co kryje się za nim – pobudzało wyobraźnię prowadząc ją w najprzeróżniejsze zakątki. Taką też możliwość dają nam gry w rodzaju Starpoint Gemini 2.

Gra, wyłącznie w trybie pojedynczym, daje nam możliwość rozegrania dwóch rodzaju kampanii – tzw. klasycznej, jak też typowego „sandboxa”, bez żadnych ograniczeń fabularnych, gdzie nasz sposób postępowania jest limitowany przez nasze kaprysy. Od razu jednak trzeba zaznaczyć, że kampania „właściwa” zasadniczo niczym się od tego modelu nie różni, ba, niemal już na samym początku daje nam możliwość zupełnego porzucenia fabuły właściwej.

Pierwsze wrażenie z grą jest, niestety, negatywne. Sterowanie zdaje się bowiem być bardziej niż dziwaczne oraz niekoniecznie intuicyjne. Powoli jednak – nie da się ukryć, iż dzięki tutorialom –wdrażamy się w zawiłości rozgrywki, która właściwie ani przez moment nie staje się oczywista, wynika to jednak po części z bogactwa możliwości.

Kosmos w SG2 jest zaskakująco płaski – aż dziw, jak bardzo z najbardziej trójwymiarowej wyobrażalnej dla człowieka przestrzeni (odłóżmy na bok teorie superstrun i inne wskazujące na co najmniej dziesięciowymiarowość naszego świata etc.) zrobiono dwuwymiarową planszę. Owszem, zawsze można odbić do „góry” bądź „dołu”, szybko jednak program nas zniechęca ku kontynuacji takich wojaży.

Jeśli jednak choćby na chwilę odstawi się na bok krytyczne myślenie podparte elementarną wiedzą astrofizyczną, to gra potrafi oczarować skalą oferowanej swobody. Możemy bowiem właściwie zapuszczać się w dowolne zakątki galaktyki, oczywiście na tyle na ile jest to bezpieczne, a niebezpieczeństwo mogą rodzić tak mieszkańcy tychże, jak i choćby grawitacja jako taka.

Co więcej, gra nawet nie narzuca nam (poza kampanią) konfrontacyjnego modelu rozgrywki. Nie ma właściwie żadnych przeciwwskazań, by wcielić się w kosmicznego handlarza, górnika czy… taksówkarza i od wszelkich miłośników zbrojnych rozwiązań po prostu umykać. Nie da się ukryć, że w takich sytuacjach gracz traci całkiem sporo frajdy, lecz pozostała mu część także potrafi być satysfakcjonująca.

Wielkim atutem gry jest jej oprawa audiowizualna. Ponownie odkładając na bok einsteinowskie zastrzeżenia często graczowi jest dane rozkoszować rozpościerającymi się przed jego (jej) oczami widokami, zwłaszcza iż dana aplikacja wręcz wymusza ich kontemplowania ze względu na długość podróży międzyplanetarnych itp. Ale prawdziwego czadu daje dopiero muzyka – jest perfekcyjnie dopasowana! Ambient został wszak wręcz stworzony z myślą o tego rodzaju klimatach i fantastycznie kreuje atmosferę (pomimo jej braku) gry. Szkoda tylko, że ilość ścieżek muzycznych jest jednak tak ograniczona… Łyżką dziegciu jest jednak fakt, iż nie wszystkie podkłady dubbingowe zostały dograne jak należy i głos czasami po prostu się urywa w środku partii.

Starpoint Gemini 2 był dokładnie tym, czego oczekiwałem po tej produkcji – wciągającego świata w kosmicznej otoczce, oferującego nade wszystko swobodę, w całości oblanego wysoce atrakcyjną grafiką i udźwiękowieniem. I jakkolwiek nie jest to pozycja doskonała, nie pozbawiona mniejszych i nieco większych wad, tym niemniej jeśli idzie o single-playerowe space-simy trudno wskazać dlań jakiegokolwiek – poza X Rebirth, dość jednak nieodmiennie zabugowanym – rzeczywistego współczesnego konkurenta.

Autor: Klemens

więcej komentarzy dodaj komentarz

ILOŚĆ RECENZJI - ŚREDNIA OCENA - % więcej recenzji dodaj recenzję