Sid Meiers Pirates

Jak to często się w grach aspirujących do miana strategicznych zdarza wątek fabularny nie odgrywa większej roli, spokojnie można pominąć podążanie jego tropem, tym bardziej, iż jest on kompletnie nietrzymający się kupy. Zaczynamy więc z jednym, słabo uzbrojonym i wyposażonym okrętem, naszym autentycznym celem głównym jest zaś nieustanne wzbogacanie swego konta oraz osiągnięcie miana postrachu Karaibów. Dróg, jakimi możemy to osiągnąć, jest multum, żadna jednak nie jest graczowi narzucona, panuje w tej kwestii duża swoboda, co osobiście mi przypadło do gustu. Czekają więc na nas batalie morskie( szkoda, że nieodmiennie rozgrywane w myśl zasady 1v1, choćby nasza flotylla liczyła nawet 7 okrętów), pojedynki na szable, poszukiwania zakopanych skarbów, tańce na balach(!) czy nawet bitwy lądowe. Owe ostatnie chyba najbardziej można określić mianem strategicznych, niemniej ich formuła jest jak dla mnie zbyt uproszczona, a sama rozgrywka szybko staje się nużąca. Element ów można jednak całkowicie pominąć, chyba że mamy ambicje zaprowadzenia w regionie swoistego pax britannica/espaniola/franca/nederlanda. A właśnie - wrzuceni bowiem zostajemy w wir rywalizacji pomiędzy czterema owymi mocarstwami i nic nie stoi na przeszkodzie, by opowiedzieć się po stronie jednego z nich tudzież umiejętnie balansować pomiędzy nimi. Każdy czyn jednak, tak przychylny( jak eskorta statku) jak i wrogi( dla przykładu napaść na miasto) wpłynie na sposób reakcji, z jaką będziemy się ze strony danych państw spotykać. Wspomnieć trzeba też o pewnej piątej sile, czyli zwykłych piratach, niezjednoczonych, walczących przeciwko wszystkim tylko o bogactwo.