Powstanie Styczniowe: Gra Strategiczna

ocena05101520253035404550556065707580859095100 Głosuj na tę grę!

Polscy gracze i dziennikarze branżowi zwykli dość mocno się ekscytować wszelkiej maści polonicami – a to że w Age of Empires II przyjdzie im ukorzyć krnąbrnych Polaków, a to że w piątej odsłonie Cywilizacji dane im będzie pokierować w dźwięk taktów „Bóg się rodzi” (tak tak, wiem, że najpierw był polonez koronacyjny, ale co z tego?) nacją, której przewodzi Kazimierz Wielki. Tymczasem inne narody bez większego skrępowania zwykły czerpać nade wszystko z własnej historii. Polacy więc postanowili pokazać, że nie gęsi, i stworzyli grę osadzoną w realiach dziejów Nadwiśla.

Powstanie styczniowe nie było wielkim triumfem polskiego oręża, eufemistycznie mówiąc, dziwić więc nieco musi fakt osadzenia akcji recenzowanej gry właśnie w drugiej połowie XIX wieku. Czego jak czego, ale narodowej dumy ta produkcja nie wzbudzi.

Trzeba jednak przyznać, że wraz z postępami fabularnymi dostrzec można drugie dno tego wyboru, świadczącego o tym, iż autorzy nie tylko poszukiwali niesztampowego okresu, ale i modelu rozgrywki. Prezentowany konflikt miał bowiem charakter wybitnie asymetryczny. W konsekwencji mimo że gracz ma do czynienia ze strategią czasu rzeczywistego, o prostej taktyce rushu może zapomnieć już na samym początku.

Rosjanie są bowiem liczniejsi, znacznie lepiej wyposażeni i zajmują kluczowe pozycje. Większość misji sprowadza się więc właściwie do przemykania chyłkiem i unikania walki, a szybko się okazuje, że niemal wszystkie – rzadkie – zwycięstwa osiągnięte w otwartym boju mają charakter pyrrusowy. Czego jak czego, ale o rzeczonej produkcji w żadnym razie nie można powiedzieć, że jest klonem innych erteesów.

Niestety, nie miałbym niczego przeciwko skopiowaniu interfejsu od niektórych co bardziej udatnych przedstawicieli gatunku. Mniejsza z tym, że wiele wypracowanych odruchów i gestów w przypadku Powstania Styczniowego: Gry Strategicznej jest zawodna, czasami jednak brakuje opcji stanowiących współcześnie już pewną oczywistość, jak chociażby możliwości zgrupowania jednostek nie stojących w swoim bezpośrednim sąsiedztwie.

Twórcy wielki nacisk położyli na warstwę historyczną swej produkcji – w istocie gra jest raczej tylko pretekstem dla wykładu, niźli ten ostatni miałby być uzasadnieniem dla rozrywki. Sama zmiana tego zdawałoby się odwiecznego porządku nie jest jeszcze zła sama w sobie, szkoda jednak, że adekwatnemu zachwianiu uległy proporcje.

Produkcja jest estetyczna na niwie warstwy strategicznej (mającej zresztą charakter właściwie orientacyjny, nie pozostając w związku z faktycznym rozwojem wydarzeń – nie ma co liczyć na wykreowanie jakiejkolwiek historii alternatywnej), ale taktyczna nie jest już zbyt strawna, już wspomniane wyżej AoE2 prezentowało się przyjemniej dla oka. Sympatyczna jest z kolei muzyka, acz została ona stworzona raczej wstrzemięźliwie, przez co dość szybko się ogrywa.

Powstanie Styczniowe: Gra Strategiczna nie podbije serc graczy, choć też i nie wzruszy ich portfeli. W istocie swej jest to raczej instrument wzbogacający lekcje czy wystawy poświęcone tytułowemu konfliktowi. Może tej gry nie rozdziobią kruki ani wrony, szybko jednak pójdzie ona w zapomnienie niczym powstańcy na katorgę.

Autor: Klemens

więcej komentarzy dodaj komentarz

ILOŚĆ RECENZJI - ŚREDNIA OCENA - % więcej recenzji dodaj recenzję