SpellForce 2: Czas Mrocznych Wojen

Z jednej strony bowiem musimy się skupić na gromadzeniu surowców trzech różnych rodzajów, budować bazy i rekrutować wojska, które w setkach należy prowadzić naprzeciwko innym setkom tudzież przed nimi bronić. Pod tym względem wszakże gra w nieuniknionym porównaniu z innymi już typowymi strategiami czasu rzeczywistego prezentuje się dość przeciętnie - pozyskiwanie surowców nie stanowi większego problemu, liczba dostępnych budynków jest w sposób łatwo dostrzegalny mniejsza, niźli zwykło się obecnie uważać za normę, a w związku z tym rozgrywka na tym polu może łatwiej popadać w schematyczność, którą przecież zwykło się uważać za jedną z większych wad gatunku. Gracz może sobie to wszakże zrekompensować przy samym tworzeniu swej niezwyciężonej armii, potencjalnych jednostek jest bowiem multum, bowiem każda ze stron konfliktu dzieli się na trzy grywalne rasy, takoż dla przykładu grając Klanami (a będziemy mieli do tego niejedną okazję w trakcie rozgrywki w singlowej kampanii) możemy rekrutować nie tylko jednostki samych orków, ale też trolli i barbarzyńców, tak samo jak grając po stronie królewskiej możemy ludzką kawalerię wymieszać z elfickimi łuczniczkami i krasnoludzkimi katapultami, naprzeciwko nas zaś staną równie urozmaicone wojska Paktu. Nie wiem zaś, jak zrobili to twórcy, ale przy potencjalnej przydatności każdej jednostki i ich zrównoważenia nie towarzyszyło mi uczucie przesytu, ból wyboru.

Miłośnikom wszelkiej maści roleplay'ów żywiej zaś zabiją serca przy okazji awansujących na kolejne poziomy doświadczenia bohaterów( w liczbie bowiem niemałej), których istnym celem życia będzie gromadzenie kolejnych i kolejnych przedmiotów( oczywiście w liczbach i ciężarach przekraczających jakiekolwiek granice rozsądku oraz praw fizyki - ciekawym, kiedy w końcu jakiś wyśniony świat zacznie po prostu orbitować wokół objuczonej niezliczonym mnóstwem elementów ekwipunku kreowanej postaci?;)), a także dowodzenie swego heroizmu w licznych pobocznych i niezwiązanych z główną fabułą questach( kimże bowiem byłby potężny krasnoludzki wojownik tudzież elficki mag, gdyby nie ubił tu czy tam stadka szczurów?), ćwiczących się w urokach konwersacji i perswazji z przygodnie napotkanymi osobami, co zresztą niejednokrotnie wiązać się będzie z koniecznością dokonania wyboru między wariantami różnie ocenianymi pod kątem etyki. Oczywiście bliżej temu elementowi będzie do "action rpg" niż klasycznym produkcjom chociażby studia Black Isle.

Widok z lotu...ee, ptaka?

I choć zdawać by się mogło, iż w związku z niejako uśrednieniem poszczególnych składników celem umożliwienia ich wzajemnego przystawania w efekcie także będziemy mieli do czynienia z produkcją co najwyżej przeciętną, to w istocie nie można by uczynić większego błędu! Całość bowiem tworzy kolaż najwyższych lotów, razem stanowiący niedościgły, póki co, wzór dla konkurencji - gra ani przez moment nie nuży, zawsze bowiem na chwilę przed popadnięciem w monotonię rozłożenie akcentów drastycznie się zmieniało i na powrót wywoływało zaciekawienie.

Wielkie pochwały należą się grafikom i kompozytorom muzyki! Tak ładnej gry czy to strategicznej, czy to fabularnej nie widziałem! Oczy nasze cieszą rozmaite efekty, niejednokrotnie uświadczane dotychczas wyłącznie w strzelaninach, stanowiących wszak zdecydowaną awangardę w branży w tej materii. Rzecz jasna malkontenci i tak poczują się zawiedzeni brakiem tego czy innego "wodotrysku", niemniej nie będzie to nic innego, jak zwykłe szukanie dziury w całym.

Znacznie celniejszą uwagą będzie wszakże wyrażenie dezaprobaty pod kątem wymagań sprzętowych. Daleki jestem od wiary w spiskową teorię tajnego układu pomiędzy producentami sprzętu a developerami - moim zdaniem wszystko sprowadza się do zwykłego lenistwa i niedbałości programistów. Jestem bowiem gorąco przekonany, iż osiągnięciu tej samej wydajności przy identycznej jakościowo oprawie wizualnej sprostałyby i komponenty o niższych osiągach, o ile kod gry byłby lepiej zoptymalizowany, o czym świadczyć mogą zresztą inne produkcje.

Pająkowaty zaatakował wioskę bliźniaków:)

O muzyce i udźwiękowieniu powiem krótko - coś pięknego! Cieszę się, iż gra lokalizowana jest kinowo( jakkolwiek pełne lokalizacje w wykonaniu CD Projektu cieszą się u mnie dużym zaufaniem i estymą) i tylko marzy mi się oddzielna płytka ze soundtrackiem...

Spellforce 2 niestety nie sprawdza się w grze wieloosobowej. Siłą rzeczy bowiem nie może konkurować z wszelkiej maści MMORPG-ami, jakże licznie wypełniającymi wirtualny świat i nań zorientowanymi, takoż boje sieciowe w dużej części pozbawione są tego elementu, sama zaś warstwa strategiczna tej gry, jak wspomniałem już wcześniej, nie jest dostatecznie atrakcyjna i rozwinięta, by przyciągnąć na dłużej, podczas gdy rynek jest pełen pozycji ukierunkowanych tylko i wyłącznie na tą sferę. Multiplayer w przypadku SF2 istnieje, gdyż kanony stanowią, iż "tak wypada", tak naprawdę jest on wszakże tyleż nieudany, bo niepotrzebny.

Nie ukrywam, iż mimo licznych zapewnień co do unikalności tej produkcji podchodziłem doń dość sceptycznie, zastanawiając się, czy przypadkiem cały ten rumor nie jest efektem tego, iż gra jest p r z y z w o i t y m połączeniem gatunków, a nie słabym jak dotychczas bywało, niemniej nie wybitnym - ot, przysłowiowym rakiem na bezrybiu. Obawy me okazały się płonne, sequel bowiem niewątpliwie jest godnym następcą i dostarczył mi mnóstwo zabawy. Troszkę szkoda, że nie poszedł w ślady poprzednika w sferze ceny( przypomnijmy, iż Spellforce w chwili premiery kosztował niespełna 30 złociszy), niemniej jestem przekonany, że wart jest każdej wydanej nań złotówki!

Grafika 90% Muzyka 95% Grywalność 90% Trudność 80% Ocena końcowa 90%

10 20 30 40 50 60 70 80 90 100 10 20 30 40 50 60 70 80 90 100

PLUSY oprawa audiowizualna zbalansowanie elementów rtsa i rpg różnorodność dostępnych jednostek grywalność

MINUSY kiepski multiplayer wymagania sprzętowe

Pentium 4 3 GHz, 1 GB RAM, karta grafiki 256MB (GeForce 6600 lub lepsza), 5 GB HDD, Windows 2000/XP.