Floret - broń biała, sportowa. Zaliczana do broni kolnych. W wersji ćwiczebnej zakończony jest aluminiową tulejką, owiniętą skórą (tzw. puntą). Mierzy maksymalnie 110 cm. Charakterystyczny dla floretu jest prostokątny przekrój głowni. Floret historycznie nie był bronią sensu stricte, a raczej narzędziem do ćwiczeń wstępnych przed używaniem szpady, aczkolwiek zdarzały się przypadki zabicia floretem po zdjęciu zeń punty. Aktualnie floret obok szpady i szabli sportowej jest jedną z poddyscyplin szermierki olimpijskiej.

W wypadku jednoczesnego trafienia punkt zalicza się osobie , która zadała trafienie (tzw.konwencja) bądź osobie atakowanej, która użyła poprawnej zasłony. Pole trafienia to całe tłowie.

Trafienie zaliczane jest za pomocą aparatu sędziowskiego. Przeciwnicy mają na sobie kamizelki elektryczne, które są niezbędne by walczyć floretem. Liczą się tu tylko pchnięcia, które muszą być zadane z większą siłą niż liczy waga broni (w tym wypadku 500g).



Gizarma – broń drzewcowa o długim, płaskim grocie osadzonym na drzewcu długości 2-2,5 metra. Początkowo żeleźce miało kształt kosy osadzonej pionowo, potem dodano niesymetrycznie rozmieszczone haki i kolce. Broń ta była używana przez piechotę, głównie w starciach z konnicą (haki umożliwiały ściągnięcie jeźdźca na ziemię). Gizarma pojawiła się w XII wieku w Anglii, w XV w. rozpowszechniła się w Europie Zachodniej, w Polsce używana wyłącznie przez piechotę gdańską. Później wyszła z użycia bojowego, stając się, podobnie jak halabarda i glewia, bronią paradną, aby w XVII w. zaniknąć zupełnie.



Gladius (łac. – miecz) - jest to krótki miecz rzymski. Jego żelazna głownia była obosieczna z ością przez środek i ostro zarysowanym szczytem. Rękojeść natomiast posiadała kulistą głowicę z drewna lub z rogu, której trzon był karbowany albo ujęty w obłe pierścienie, z mało wydatnym pudełkowatym jelcem.

Gladius był noszony przez lewe ramię po prawej stronie w pochwie okutej metalem zwanej vagina. Pas służący do noszenia miecza zwano balteus.

Broń ta stanowiła wyposażenie legionistów rzymskich od III w. p.n.e. do III w. n.e. W miarę rozwoju techniki i sztuki wojennej uległ on zmianom konstrukcyjnym, przede wszystkim jeśli chodzi o głownię, która początkowo liczyła zaledwie 75-85 cm, a ostatecznie osiągnęła długość 80-100cm.

Gladius był popularnym mieczem wśród gladiatorów. Widocznie stąd nazwa GLADIator - GLADIus.



Glewia (łac. glavea, glavia) – broń drzewcowa, zaopatrzona w grot w postaci szerokiego jednosiecznego noża, osadzony na drzewcu o długości 2-2,5 m. Późniejsze glewie posiadały jeden lub dwa kolce na grzbiecie noża, co upodabniało je do gizarmy. Glewia pojawiła się w XIV wieku, powszechnie używana była w XIV-XVI wieku (głównie w Zachodniej Europie) jako broń piechoty. Od XVI wieku służyła jako broń paradna na wyposażeniu straży pałacowych.



Halabarda - to dwuręczna broń drzewcowa, która zdobyła popularność między wiekiem XIV a wiekiem XV. Na 2,5-metrowym drzewcu zasadzone było ostrze rozchodzące się na trzy strony: na siekierę, szpikulec sterczący pośrodku, mogący służyć zarówno do cięcia jak i kłucia, oraz na hak umożliwiający żołnierzowi zrzucenie za jego pomocą kawalerzysty z konia. Dzięki swej prostej budowie, wysokiej skuteczności i niskiemu kosztowi produkcji była bardzo popularna i szeroko dostępna. Używano jej głównie, aby pokonać pikinierów, albo rycerzy walczących mieczem, gdyż długość tej broni zapewniała halabardnikom dużą przewagę.

Halabarda była podstawową bronią wczesnej armii szwajcarskiej od XIII wieku, następnie rozprzestrzeniła się także na inne kraje, w dużym stopniu ze szwajcarskimi wojskami zaciężnymi.

Pomimo nieprzydatności bojowej, halabardy są wciąż obecne, chociaż jedynie jako broń reprezentacyjna (np. Gwardia Szwajcarska).



Karabela - lekka i często ozdobna szabla o otwartym jelcu i rękojeści ukształtowanej na wzór głowy orła,nie przeszkadzająca w walce. Doskonale sprawdzająca się w walce pieszej, stąd noszona często przy stroju codziennym, a zatem zwykle bogato zdobiona.

Pochodząca z Turcji. Polskie karabele należą do najlepiej wyważonych egzemplarzy broni białej. Otwarta rękojeść karabeli umożliwiała wykonanie słynnego młyńca.



Kastet - broń używana w walce wręcz. Kastet zazwyczaj jest odlewany z metalu (głównie ze stali i aluminium, chociaż istnieją także kastety wyrabiane z tworzyw sztucznych dla zmniejszenia wagi i niezauważenia przez wykrywacze metalu). Służy do nadawania większej siły ciosowi pięścią. Ze względu na małą powierzchnię, z którą kastet kontaktuje się przy uderzeniu, powoduje większe uszkodzenia tkanek i zwiększa prawdopodobieństwo uszkodzenia kości. Przy wyjątkowo silnym ciosie w czaszkę możliwe jest nawet spowodowanie śmierci zaatakowanej osoby.

Kastet jako broń może być używany do samoobrony, jednak złą sławę zyskał sobie głównie ze względu na jego używanie przez środowiska przestępcze oraz w walkach ulicznych. Szczególnie niebezpieczną jego odmianą jest wersja zakończona kolcami. Istnieją też kastety z wbudowanym nożem.

Kastet wywodzi się ze starożytnego Rzymu gdzie był znany pod nazwą caestus i początkowo był rodzajem rękawicy lub ochraniacza na rękę wyrabianego ze skóry i metalu. Był on używany w czasie pojedynków bokserskich toczonych przez gladiatorów. W przeciwieństwie do obecnych rękawic bokserskich, które mają za zadanie wytłumić siłę uderzenia, caestus był używany do zwiększenia obrażeń zadawanych przeciwnikowi.

Broń biała od A do Z