Jestem wściekły i niesamowicie zirytowany, poniekąd smutny również. Aż krew mnie zalewa( może nie dosłownie :D) ale to co ja teraz pisze stało się wydźwiękiem moich złych emocji, nie tyczących się samej gry, ale, powiedzmy, jej "otoczenia". Nie wymyślajcie już zaraz jakichś "teorytycznych teorii" co mogło mi w tym produkcie ciśnienie podnieść. Ani nie wietrzcie spisku i układu jak James Bond (może ktoś jeszcze inny...). Po prostu zdarzyła się tragedia tak prozaiczna jak zwykłe monotonne życie. Nieszczęście to jest szczególnie dotkliwe dla tak zapalonego gracza i maniaka komputera jak ja. Pytacie się albo domyślacie co to tak mną wstrząsnęło? Odpowiem! Mój komputer się spalił (krótka chwila szlochu). To nie jest pierwszy i ostatni cios. Okazało się, że mój nawet nie stary "przyjaciel", bo około 2 letni, na gwałt zażyczył sobie w trybie natychmiastowym wymiany płyty głównej i pamięci ramu. Nadto poleciałem do sklepu i powiedziano mi, że mój sprzęt jest już przestarzały i mają tylko jeden typ płyty do niego. Według mojego zwiadu i doświadczenia lichy i pełen usterek. Kolejny cios to czas w jakim mi odmówił posłuszeństwa. Było to przy grze, którą mam wam dziś zaprezentować. Nie winię gry, acz wyrażam wielki żal, że to się stało tak raptownie, przed napisaniem i wysłaniem recenzji o tej przewspaniałej grze. Przewspaniałej.

Odesłać gry nie mogę i szczerze nie chcę. Z jednej strony strajk poczty to uniemożliwia. Z drugiej jest ona oszałamiająca i jest jedną z najlepszych gier, jakimi się bawiłem kiedykolwiek. Dlatego stanąłem na głowie, aby tą recenzję napisać jak najrzetelniej. Ale pomimo takich trudności i "sowieckiej" nawałnicy nieszczęść nie poddaję się i próbuję odzyskać pozytywne spojrzenie na świat i rzeczywistość (właściwie to ja zawsze pozytywnie myślę:)).



To chyba wszystko, z czego mogłem się wam wyżalić, drodzy przyjaciele. Ten wstęp nie tylko miał ukazać moje odczucia ale wyjaśnić kontekst, w jakim piszę ten tekst i mimo, że kolejny Total War jest cudowny na swój osobisty sposób, nie będę snuł peanów dziś ku chwale jego, a tylko rzetelną pogodną informację, czego można się po nim spodziewać.

Na początku recenzji właściwej mogę powiedzieć, że wczoraj wieczorem siedziałem czytając pewne bardzo poczytne czasopismo komputerowe (te grube:D) sprzed kilku miesięcy i doszukiwałem się zapowiedzi jeszcze z targów E3 na temat Medievala II. Stwierdzić muszę, że obiecanki w niektórych aspektach zostały spełnione, w innych połowicznie, a w jeszcze innych wcale. To i tak lepiej, niż w przypadku innych produktów.



Po moim osobistym, krótkim oraz burzliwym romansie a i nieszczęśliwym ogłaszam wszem i wobec: Medieval II: Total War jest najlepszą grą strategiczną tego roku! To, czego doznałem, utwierdziło mnie tylko w przekonaniu o wyższości, bo tu już można mówić o pewnego rodzaju gatunku gier Total War, nad innymi strategiami. Przerasta on inne o głowę, a nawet zaryzykuję stwierdzenie, że nie może być z nimi porównywany. Ta mnogość nacji, piękno grafiki, poziom rozplanowania gry i pewien bijący od niej porządek promieniuje aurą profesjonalizmu i dostojeństwa. I właśnie dlatego obejdę się w dalszej części bez zbędnych opisów jej genialności, tylko wskażę istotę i ukryte zręcznie wady i nieścisłości, bez których każdy produkt rąk ludzkich nie może się obejść. Bo człowiecza rzecz się mylić.

Zacznijmy od początku. Daty są zbędne. Dla jednych są zbyt daleko umiejscowione w czasie, dla drugich przypomną sobą, że już nie jest się takim młodym jak kiedyś. Na początku był Shogun i jego Japonia, potem dodatek - Mongol Invasion. Byli to prekursorzy dzisiejszego dzieła, jakim jest Medieval II. Przez mgłę niepamięci wyłania się ówczesny szok jakim była ta gra. Jeszcze do niedawna ludzie się nim zagrywali, a może jeszcze gdzieś po kątach internetu istnieją jego zaciekli fani. Następcą jego był Medieval (I): Total War. Przenosił nas do ogorzałej, nękanej wojną, herezją, zarazą Europy. Wprowadzał on wraz z jego dodatkiem szereg ulepszeń i rozwinięć do serii. Przecudną możliwością był szerokie modowanie gry poprzez przykładowo dodawanie do już ogromnej, jak na tamte czasy, ilości jednostek i nacji kolejnych. Potem było długo, długo nic. Aż wreszcie pojawił się Rome: Total War. Zapowiadany jako pogromca wszystkich innych gier strategicznych, w szczególności jeśli chodzi o grafikę. Wyszła gra bardzo dobra, jednak nie tak przełomowa jak poprzednicy. Złożyło się na to wiele nieścisłości historycznych i bugów w grze. Przyznaję jednak, że gra nawet teraz budzi u mnie skrajne emocje, od opiewania do smutku. Szczęśliwie znaleźli się ludzie, którzy go zmodyfikowali i wyszły cudeńka, które raz po raz przenosiły nas do ulepszonej jego wersji bądź w inne czasy. Należy dodać, że tu także pojawiły się dodatki: Barbarian Invasion i Alexander.



Nadszedł zaś teraz Medieval II: Total War. Nie wiem czy można go nazwać "prawnukiem" czy lepiej dziedzicem jedynki, gdyż charakteryzuje się połączeniem cech Rome i Medievala, umówmy się na oznaczenie pierwszego.

Gra ta jak opiera się na sprawdzonych regułach, które sprawiają, iż taktyczne, Ekonomiczne i społeczne zagadnienia rozwijają się w trybie tur, a bitwy w trybie rzeczywistym. Zacznijmy od mapy, która nie różni się zbytnio (bo to ta sama Europa) od poprzedniej części serii. Podzielona jest ona na prowincje. Nie tylko europejskie, ale w późniejszym czasie również części Ameryki, która nie występuje na początku rozgrywki. Jedna tura trwa 2 lata. Gracz zaczyna w XI w n.e. a kończy na wieku XVI. Istnieje możliwość, zalecana przeze mnie, aby zmniejszyć czas jednej "akcji" do roku. Poszukajcie prostego sposobu na to na takich stronach jak twcenter.net lub totalwar.org.pl - są to portale wyłącznie o tej serii. Tury te dzielą się na sezony zimowe i letnie. Nie różnią się niczym niezwykłym, oprócz wystroju białego puchu bądź rozpalonego słońcem kontynentu. W stosunku do poprzedników zdaje się, że jest mniej lub prawie tyle samo prowincji. Co nie znaczy, że walka pójdzie ci szybko. Zdobycie grodów buntownika to jeszcze, ale innej frakcji - o, na to trzeba wiele czasu i przygotowań.

Medieval II: Total War