Infernal

Aby sobie ułatwić walkę możemy skradać się do przeciwników oraz wykorzystywać elementy otoczenia jako zasłony. Bardzo fajnie wygląda strzelanie zza różnych skrzyń czy drzwi, lecz w praktyce na takie zabawy po prostu nie mamy czasu. Nasi przeciwnicy natomiast stanowią naprawdę trudny orzech do zgryzienia. Wykazują się nadspodziewanie wysokim SI, które może konkurować z najlepszymi pod tym względem grami, a nawet niejednokrotnie przewyższyć inteligencję samego gracza. Wrogowie chowają się gdzie popadnie, unikają kul Ryana jak ognia, obstrzeliwują się zza osłon, współpracują w grupach. W dodatku są bardzo wytrzymali i często wykorzystują zdolności specjalne (jak latanie czy niewidzialność). Jedynym skutecznym sposobem ich załatwienia jest celowanie w głowę, które sprawia, że nawet najbardziej twardzi osobnicy potrafią spokornieć. Inną sprawą są bossowie, którzy pojawiają się co ileś tam plansz. Z reguły na takich osiłków potrzeba opracować jakiś specjalny sposób, gdyż bezpośrednia konfrontacja kończy się szybko, a nade wszystko boleśnie. Denerwujący może być za to fakt, że przeciwnicy potrafią się wziąć znikąd, nawet tuż za plecami, mimo że dokładnie sprawdzaliśmy wcześniej całą lokację.

Tak odnawiamy sobie życie

Jednak nie tylko przeciwnicy będą nam stali na przeszkodzie przy zwiedzaniu plansz. Często natrafiać będziemy na pomniejsze zagadki logiczne. W większości będą one polegać na standardowym odnalezieniu klucza lub kodu do drzwi, złamaniu różnych zabezpieczeń, zniszczeniu jakiejś pułapki, ominięcia promieni lasera itd. Nie są to jakieś specjalnie wymyślne utrudnienia, lecz nierzadko każą się na chwilę zatrzymać w swym morderczym biegu i pomyśleć – jak się stąd wydostać?

Kolejnym urozmaiceniem rozgrywki są specjalne umiejętności. Nie wolno bowiem zapominać, że Ryan jest na usługach diabła, a przecież taki mariaż z mocami piekielnymi może jednak też mieć i swoje dobre strony. Dzięki niemu dostajemy możliwość korzystania ze specjalnych czarów, o których zwykli śmiertelnicy mogą tylko pomarzyć. Choćby takie leczenie – w każdej innej grze do tego celu używamy różnego rodzaju apteczek a tu najnormalniej w świecie wysysamy resztki energii życiowych ze świeżo załatwionych przeciwników. Możemy wzmacniać siłę wystrzału z konwencjonalnej broni doładowując pociski ognistą mocą, dematerializować się na chwilę, włączać specjalną wizję pozwalającą zobaczyć nadnaturalne zjawiska, przenosić przedmioty na odległość za pomocą telekinezy (najlepiej zrobiona telekineza jaką gdziekolwiek widziałem!) Możemy także teleportować się nawet w trzy miejsca dowolne jednocześnie, co zresztą bardzo fajnie rozwiązano. Żeby nie było za łatwo nowe mocy uczymy się dopiero z czasem, a na dodatek ich użycie wymaga odpowiedniej ilości many. Niemniej moce piekielne są szalenie przydatne podczas walk oraz rozwiązywania zagadek.

A tak przenosimy przedmioty

Silną stroną Infernala jest oprawa graficzna. Jak już wcześniej wspomniałem wykorzystano silnik graficzny znany gry Gorky 02: Aurora Watching. Mimo że liczy on już sobie trzy lata wciąż trzyma się świetnie. Po odpowiednich modyfikacjach potrafi znakomicie wykorzystywać wszystkie nowoczesne efekty graficzne jak Pixel Shader, blur czy post-processing. Doskonale prezentuje się woda, ogień oraz działanie wszelkich nadprzyrodzonych umiejętności. Również lokacje prezentują się bardzo dobrze. Jest ich wiele i są zróżnicowane względem siebie. Zwiedzimy klasztor na ośnieżonym wzgórzu, rafinerię, kanały, polską hutę i port, samolot transportowy, lotniskowiec oraz las. Doskonale prezentuje się fizyka dzięki zastosowaniu techniki AGEIA PhysX – zwłaszcza widać to przy reakcji przeciwników na obrażenia –sam miód dla sadystów. Autorzy postarali się też odpowiednio zoptymalizować kod gry tak, aby przy wysokich detalach działała płynnie nawet na słabszych komputerach. Za wadę oprawy graficznej uznałbym jedynie dość plastikowo wyglądające postacie, a także długi czas ładowania się samej gry oraz później loadów. Oprawa dźwiękowa natomiast niestety nie prezentuje się zbyt dobrze. Głosy są wytłumione i jakoś niezbyt pasują do komputerowych postaci, ale podobno w angielskiej wersji jest jeszcze gorzej. Również muzyka nie przypadła mi do gustu – ostre rockowe kawałki powodowały, że musiałem przyciszać głośność, gdy tylko rozpoczynała się jej brzmienie.

Ostateczny boss nie grzeszy urodą;)

Infernal z całą pewnością należy do udanych gier. Posiada wszystko to, co powinna mieć klasyczna gra akcji – dynamiczne potyczki, zróżnicowane plansze, ciekawy wątek fabularny, świetną i płynną grafikę oraz masę innych rzeczy, które sprawiają, że chce się w nią grać i tyle. Niestety posiada też klasyczne wady takie jak całkowitą liniowość, zbyt krótki czas gry, zbyt mało zróżnicowaną rozgrywkę, opierającą się praktycznie tylko na schemacie walka-zagadka-walka. Szkoda że nie zastosowano chociaż szczątkowych elementów RPG jak w Archangel lub szerszej możliwości wykorzystania pojazdów (przez całą grę dwa razy można czegoś użyć takowych i to na bardzo krótki czas, w mocno ograniczonej formie). Infernal bez wątpienia spodoba się wszystkim fanom strzelanin TPP, ale na jakieś cuda nie można liczyć.

Grafika 80% Muzyka 50% Trudność 80% Grywalność 70% Ocena końcowa 70%

10 20 30 40 50 60 70 80 90 100 10 20 30 40 50 60 70 80 90 100

PLUSY oprawa graficzna świetnie zrealizowane walki piekielne moce wciąga SI

MINUSY mimo wszystko standardowy TPP muzyka+głosy liniowość zbyt krótka

Procesor 1,7 GHz, 512MB RAM, 128 MB karta graficzna obsługująca funkcję pixel shader, 16-bitowa karta dźwiękowa zgodna z DirecX 9, napęd DVD 4x, 2GB wolnego miejsca na dysku twardym, Windows 2000/XP.