LOGOWANIE

Zarejestruj sie

Gwent: Rogue Mage

ocena05101520253035404550556065707580859095100 Głosuj na tę grę!

Nieczęsto zdarzają się sytuacje, by gry od znanych deweloperów debiutowały niemal „z dnia na dzień”, bez wcześniejszych zapowiedzi i rozciągniętej w czasie akcji promocyjnej. Na tego rodzaju kroki nie pozwalają sobie nawet indyczy deweloperzy, a jeśli już, to zwykli oni płacić słoną cenę za ową dezynwolturę. W konsekwencji niemałym zaskoczeniem była premiera gry Gwint: Mag Renegat, ujawnionej dosłownie na chwilę przed udostępnieniem dla graczy. Z jakim rezultatem?

Podejrzewam, iż dla większości czytelników będzie to oczywiste, lecz w trosce o mniejszość wspomnę, iż Gwint pierwotnie był minigrą zaimplementowaną do trzeciej odsłony wiedźmińskiej serii CD Projektu. Okazał się on jednak na tyle udanym pomysłem, iż producenci postanowili nadać mu – oczywiście rozbudowując szereg mechanik etc. – postać samodzielnej pozycji, przeznaczonej jednak (zgodnie zresztą z rynkowymi standardami gier karcianych) do rozgrywek online. Nie wszyscy jednak lubują się w przesiadywaniu na łączach czy rywalizacji z drugim człowiekiem, w związku z czym początkowo plotkowano, później zaś coraz bardziej oficjalnie wspominano o zamiarze stworzenia dodatku do gry oferującego tryb dla pojedynczego gracza. Mag Renegat jest właśnie takowym „dodatkiem”, choć w pełni samodzielnym, niewymagającym posiadania czy instalowania „podstawki”.

Fabuła gry jest… cóż, niestety symboliczna, by nie rzec pozorowana. Tego rodzaju ocenę można uznać za nieco obraźliwą z uwagi na fakt oferowania przez tytuł cutscenek (w postaci nieruchomych animowanych grafik opatrzonych dubbingiem), lecz na tle fascynującej prozy Andrzeja Sapkowskiego oraz niewiele mniej wciągających jej adaptacji przez „Redowskich” scenarzystów Mag Renegat prezentuje się nad wyraz skromnie, wręcz rozczarowująco.

Sama rozgrywka sprowadza się do odbywania tzw. wypraw, na które składa się możliwość (i z reguły konieczność) stoczenia kilku karcianych pojedynków, jak też podjęcia paru wyborów – czasami nagradzanych jakimś bonusem, czasami karanych np. raną osłabiającą naszą talię czy rękę początkową podczas kolejnych walk. Z reguły (udane) rozegranie jednej wyprawy nie jest procesem szczególnie absorbującym czasowo oraz na każdym etapie można również przerwać… o co w sumie nietrudno.

Niestety, lecz w przypadku zabawy z omawianą pozycją łatwo o znużenie. Poszczególne plansze wypraw są mało urozmaicone, podobnie jak rywale, rozgrywający pojedynki wysoce schematycznie i przewidywalnie, co nie oznacza bynajmniej, iż od razu możemy świętować zwycięstwo, rezultat końcowy bowiem w dużym stopniu jest uzależniony od szczęścia w losowaniu przy dobieraniu kart z talii. Owszem, istnieją pewne instrumenty pozwalające nieco wpłynąć na ten proces, lecz śmiem twierdzić, że daleko im do perfekcyjnego wyważenia.

Co gorsza, ogromne znaczenie dla ostatecznego wyniku ma zachowanie w ostatniej turze, którą zawsze rozgrywa się w tej samej kolejności – a mianowicie najpierw swe posunięcie wykonuje gracz, po nim zaś czyni to SI. Oczywiście przyznaje to pewną przewagę konkurentowi, mechanika gry nie przewiduje zaś absolutnie żadnych odstępstw od niej.

Gra przynajmniej nie straciła na atrakcyjności pod względem oprawy, choć niestety w najmniejszym stopniu nie wyróżnia się ona na plus w porównaniu z pierwowzorem „erpegowym” czy choćby multi. Przyjemnie jest rozpoznać w tle znane wcześniej motywy, choć szkoda, iż nie uświadcza się żadnych nowych. Ech, rozmarzyłem się.

Gwint: Mag Renegat w moim przypadku sprawdzał się jako chwilowa odskocznia, sposób zagospodarowania krótkich interwałów pomiędzy innymi aktywnościami. Jest on spełnieniem niegdysiejszej obietnicy, bardziej jednak zgodnym z jej słowem niźli duchem.

Autor: Klemens

więcej komentarzy dodaj komentarz

ILOŚĆ RECENZJI - ŚREDNIA OCENA - % więcej recenzji dodaj recenzję