Desperados: Poszukiwany Żywy lub Martwy

Zadania możemy podzielić na kilka rodzajów: misje ratunkowe, ucieczka z zasadzki, wykradnięcie koni, przeprawa przez kanion pełen wrogów, znalezienie kompanów i ostrzeżenie ich przed niebezpieczeństwem oraz wiele innych. Rodzaje misji mówią same za siebie, ale np. misje ratunkowe będą polegać na uratowaniu z opresji przyjaciół a następnie będą oni z nami kontynuowali walkę z przestępcami. Misje różnią się od siebie prawie wszystkim. I jest ich tak dużo i są tak różnorodne, że nie ma czasu na nudę.

Zaznaczam, że gra jest trudna, lecz właśnie z tego wypływa radość z grania w nią. Gdy po raz pierwszy w nią grałem miałem problemy z przejściem drugiej normalnej misji. Główna trudność gry polega na tym, że trzeba w niej myśleć i wykazywać się pomysłowością. Lecz bez dużego poziomu trudności nie byłoby radości z grania w Desperados, więc nie zaliczę tego do wad gry.



Teraz przejdę do inteligencji naszych przeciwników. Ma ona swoje bardzo dobre elementy i słabsze. Każdy przeciwnik (których jest 20) różni się od pozostałych sposobem zachowania. Jedni są bardziej ostrożni, po usłyszeniu strzału nie biegną w nasza stronę, tylko czekają. Inni zaś bezmyślnie pchają nam się pod lufę, co często wykorzystujemy. Niektórzy po zauważaniu kilkunastu ciał podbiegają by sprawdzić czy nieszczęśnicy żyją (i znowu pchają nam się pod lufę). Czasem, gdy ktoś nas zauważy, biegnie w stronę swoich towarzyszy i zwołuje ich strzałem. Podsumowując: przeciwnicy mają wady i zalety, lecz przeważają te drugie.

S.I naszych bohaterów jest… przepraszam, nasi bohaterowie nie mają wcale sztucznej inteligencji! Jest to najbardziej wkurzający element gry. Postacie nawet nie drgną dopóki im nie rozkażemy. Nawet jeżeli wróg wali do nich z odległości jednego metra. Przydałyby się, chociaż proste reakcje jak kucnięcie lub biegnięcie za budynek. Jeżeli kierujemy jedną postacią nie ma z tym większego problemu, ale z sześcioma bohaterami to już jakiś żart! Niestety nasze postacie nie umieją też automatycznie przeładowywać, a podczas walki nie ma czasu na takie rzeczy! Na szczęście my możemy przeładować za nich broń klikając dwa razy na klawisz, ale przeładowywanie broni trochę trwa.

Na szczęście sprawę ułatwia bardzo przydatne „urządzenie”, dzięki któremu możemy skoordynować posunięcia naszych bohaterów. Korzystamy z tego narzędzia bardzo często np. w pewnej misji zostajemy na dworcu zaskoczeni przez sześciu strażników. Nasi podnoszą ręce do góry a my mamy dużo czasu na posunięcia. Zaznaczamy by każdy z naszych strzelał, do chociaż jednego przeciwnika, a Cooper do dwóch (jest bardzo zręczny i ma szybkiego colta). Akcja raczej powinna się zakończyć sukcesem, ale zawsze lepiej zapisać stan gry.

Gra zyskuje jeszcze większy klimat dzięki wspaniałej muzyce. Czasami jest zbyt „nowoczesna”, ale ogólnie jest bardzo dobra. Słyszymy bardzo dużo utworów, które dostosowują się do misji. Gdy jesteśmy w fortecy jest ona bardziej mroczna, gdy zaś w miasteczku bardziej pogodna. Utwory szybko wpadają w ucho i uprzyjemniają grę.

Wraz z rozwojem akcji muzyka staje się coraz bardziej dynamiczna. Jest to bardzo przydatne, gdyż muzyka zmienia się na szybszą w zależności od tego czy wróg nas wykrył, czy zauważył. Gdy nikt nas nie widział ani czynów naszej krucjaty, muzyka jest spokojna. Przydaje się ona, gdy jesteśmy skoncentrowani na jednej postaci, podczas gdy inne sobie stoją i się opalają. Właśnie dzięki muzyce możemy rozpoznać czy ktoś nas atakuje lub czy wciąż nasze postacie żyją.



Grafika (2D) nie jest najlepszej jakości, lecz jak na grę sprzed sześciu lat prezentuje się dobrze. Jest ona jedną z nielicznych wad Desperados. A dlatego, bo jest ręcznie malowana. Coś jak Diablo tylko w o wiele nowszej i dopracowanej wersji. Jednak nie imponuje to tak bardzo jak najnowsze gry, gdy wszak się przyjrzymy aż tak źle nie jest. Tak czy siak jakość grafiki nie przeszkadza w rozrywce wcale. Podczas przygody oglądamy wszystkie charakterystyczne widoki Dzikiego Zachodu. Odwiedzamy senne wioski, duże miasta, kanion, więzienie, ranczo, farmę, twierdzę bandytów i wiele innych miejsc. Duża różnorodność obiektów (nie ma żadnego takiego samego!) i map rekompensuje jej jakość.

Świetne gry to nie tylko te najnowsze tytuły takie jak Company of Heroes. Superhity to również produkcje starsze, czego przykładem może być StarCraft lub Warcraft. Desperados może idealne nie jest, lecz według mnie na pewno zalicza się do tych najlepszych produkcji. Świetny klimat, dopracowane postacie, znakomite misje, muzyka oraz fabuła pełna zwrotów akcji – to są cechy, które wyróżniają ten tytuł od grona niedopracowanych produkcji. Te elementy po prostu się nie starzeją! Oczywiście gra ta ma też wady. Sztuczna inteligencja mogłaby być lepsza. Grafiki nie będę się za bardzo czepiał, gdyż ona starzeje się najszybciej (lecz i tak wpiszę ja do minusów). Warto jednak zagrać!

Grafika 50% Muzyka 80% S.I. 60% Trudność 75% Grywalność 90% Ocena końcowa 85%

10 20 30 40 50 60 70 80 90 100 10 20 30 40 50 60 70 80 90 100

PLUSY wysoka grywalność oprawa audio klimat zróżnicowane misje fabuła bohaterowie i ich umiejętności

MINUSY czasami inteligencja komputerowa grafika

Procesor Pentium 266 MHz (lub kompatybilny), 64 MB RAM, 2 MB karta graficzna zgodna z DirectX, Windows 95/98/Me/2000.