LOGOWANIE

Zarejestruj sie

Cuphead

ocena05101520253035404550556065707580859095100 Głosuj na tę grę!

Do niedawna mogłoby się zdawać, że trudno o bardziej konserwatywny gatunek gier, niż dwuwymiarowe platformówki. Niektórzy mogliby twierdzić, że pierwotny projekt był tak grywalny, że właściwie nowatorstwo winno się sprowadzać do projektów poziomów a nie mechaniki jako takiej, przejście zaś w trzeci wymiar było może nie tyle ślepą uliczką, co błędem (oceniając bez życzliwości) bądź też narodzinami zupełnie nowego gatunku (spoglądając na zjawisko nieco przychylniej). Zajmując swoje stanowisko w sprawie autorzy gry Cuphead postanowili stwierdzić, że są „za a nawet przeciw”.

Nasi bohaterowie może nie są specjalnie typowi, lecz jak na standardy gatunku bynajmniej nie wzbudzają największego zdziwienia – są to niejako dwie filiżanki (z odnóżami). Podobnie rzecz się ma i z fabułą – oddawali się oni rozkoszom hazardu, aż w końcu podjęli zakład z niewłaściwym dosłownie diabelskim konkurentem decydując się na zdecydowanie niestosowną stawkę (swoje własne dusze), wynik zaś okazał się skrajnie odległy od oczekiwanego. Ale przed trafieniem na piekielny ruszt ratuje ich nowa ugoda – muszą tylko odzyskać potwierdzenia zawarcia adekwatnych cyrografów od innych nieszczęśliwców, którzy mniej lojalnie podchodzą do swych zobowiązań.

„Diabły i szatany!”, „Szataniści” i tym podobne frazy mogą już paść z ust najróżniejszych mniej czy bardziej samozwańczych stróżów moralności, ale właściwie na tym kończy się siarczany posmak związany z rzeczonym tytułem. Rola gracza sprowadza się do eksplorowania kolejnych poziomów, zarazem bardzo mocno się między sobą różniących, co i wzajem się przypominających.

Czasami mamy bowiem do czynienia z typowymi „platformówkami”, czasami (przeobrażając się w samolot) musimy się uporać z typową side-scrollową mechaniką, podczas gdy inne etapy od początku do końca będą miały strukturę walki z bossem, czasami wymagającej nade wszystko uników, czasami zaś parcia do zwarcia, a najczęściej daleko posuniętej elastyczności, niemal każdy rywal wymaga bowiem od nas zupełnie innego podejścia, mało tego, modyfikuje swoją taktykę w trakcie, wymagając stosownej kontrakcji ze strony gracza.

Jakby tego było mało, gra ta najzwyczajniej sama w sobie jest dość trudna, czasami wręcz arcytrudna, momentami zaś ociera się o absurd. Inna rzecz, że niejednokrotnie rozwiązaniem może się okazać stosowne „przezbrojenie”, wyposażenie swojej postaci w inne umiejętności – nabycie tych ostatnich nie ma jednak charakteru darmowego, wymaga czy to zgromadzenia stosownej liczby monet czy też ukończenia pewnych poziomów specjalnych.

Najzabawniejszy w tym całym szaleństwie jest jednak fakt, że samo sterowanie jest banalnie proste, wymaga opanowania raptem kilku klawiszy, jakkolwiek nie ukrywam, iż rozgrywka na padzie dostarczała mi więcej przyjemności. Autorzy skomplikowali wyzwania stawiane przed graczem, ale nie w drodze rozbudowy zasad.

Produkcja ta utrzymana jest w bardzo specyficznej oprawie audiowizualnej, nasuwającej nieodparte wrażenia z disney’owskimi kreskówkami – ale nie tyle wywodzącymi się z wytwórni Walta Disney’a, co stworzonymi własnoręcznie przez tegoż, tudzież pod jego bezpośrednim nadzorem. No, może w przypadku muzyki nie uświadczymi „fantazyjnych” nawiązań do klasyki, przeciwnie, jest jazzowo, bigbitowo, bluesowo… jak z czasów młodości i życia Wielkiego Walta.

Cuphead to dzieło kompletne, w którym doskonale odnajdzie się istota o wieku sprowadzającym się do jednej cyfry, jak też vveterani pamiętający początki gatunku. Jednocześnie cechuje się ona tak irytująco frustrującym poziomem trudności, wyzwalającym co i rusz padające z ust zapewnienia o morderczych zamiarach wobec twórców i całych ich rodzin oraz bliskich, nie wyłączając domowych rybek oraz chomików – że autentycznie można się zakochać.

Autor: Klemens

więcej komentarzy dodaj komentarz

ILOŚĆ RECENZJI - ŚREDNIA OCENA - % więcej recenzji dodaj recenzję