LOGOWANIE

Zarejestruj sie

Atak na Pearl Harbor

ocena05101520253035404550556065707580859095100 Głosuj na tę grę!

Zastanawiałeś się kiedyś jak to jest być asem lotnictwa? Nie jakimś szarym, poślednim asikiem, asem przewyższającym samego Ericha Hartmanna, asem na hollywoodzką skalę. Chciałbyś wiedzieć jak to jest wzbić się w przestworza, celnie zrzuconymi torpedami zatopić kilka wrogich okrętów, zestrzelić kilkanaście wrogich myśliwców i posadzić podziurawioną maszynę na pokładzie lotniskowca akurat na czas by zdążyć na schadzkę z najpiękniejszą z sanitariuszek? Jeżeli tak to Atak na Pearl Harbor pozwoli ci odpowiedzieć na te pytania.

Atak na Pearl Harbor a.k.a. „Jak wygrałem II Wojnę Światową” jest grą zręcznościową pozwalającą wyszaleć się za kokpitem samolotu biorąc udział w Wojnie na Pacyfiku. Podkreślam: kluczowymi słowami są „zręcznościowa” i „wyszaleć” – zdeklarowani miłośnicy symulatorów lotu, wiarygodnego odwzorowywania realiów, wyszukanych manewrów, skomplikowanych zadań, fizyki czy historii raczej nie będą zachwyceni.

Gra pozwala stanąć po obu stronach konfliktu. Możesz zdecydować się bronić wolności, kapitalizmu, pasków i gwiazdek jako pilot Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych lub wcielić się w rolę podniebnego samuraja walczącego ku chwale Imperium Japońskiego. Dla każdej z nacji dostępne są dwie kampanie przedstawiające konflikt w latach 1941–45. Gra oferuje również możliwość zabawy w trybie multiplayer oraz skirmish.

Rozgrywka jest banalnie prosta i rozpoczyna się od wyboru interesującej nas misji. Zadania podzielone zostały na kilka kategorii: przewaga w powietrzu, bombardowanie, przechwycenie, zatapianie wrogich okrętów, rozpoznanie. Wszystkie skonstruowane są w bardzo prosty sposób – „zestrzel wszystko co lata”, „zatop wszystko co pływa”, „zbombarduj wszystko co jeszcze nie dymi”. Czasami zdarza się jednak, że cel misji zmienia się w trakcie lotu, najczęściej przyjmując formę „zatop wszystko co pływa, zbombarduj wszystko co jeszcze nie dymi a potem zestrzel wszystko co lata”. Misje rozgrywane są w różnych warunkach pogodowych i oczywiście w różnych lokacjach, niektóre z nich mają charakter pseudohistoryczny jak choćby tytułowy atak na Pearl Harbor czy bitwa o Midway. Rozmaite są również cele wrogich maszyn oraz liczba towarzyszących nam samolotów. Niestety, wszystkie te pozorne różnice nie są w stanie zamaskować rdzenia, który dla każdego typu misji pozostaje identyczny. Bez względu na to czy walczysz o zmierzchu czy w południe, nad wrogą flotą czy własnym lotniskiem, w kluczu myśliwców czy samotnie – grać będziesz w ten sam sposób.

Gdy już zdecydujesz się wziąć udział w którejś z podniebnych potyczek musisz wybrać maszynę, za której sterem zasiądziesz. Wybór niestety jest bardzo ograniczony – do dyspozycji gracza zostają oddane trzy samoloty: myśliwiec, bombowiec i samolot torpedowy, przy czym większość misji wymaga skorzystania z konkretnego modelu. Mało tego, poszczególne maszyny różnią się jedynie uzbrojeniem i wyglądem. Gdy już wzbijesz się w niebo szybko przekonasz się, że pilotaż jeszcze nigdy nie był tak prosty. Widziany zza ogona samolot kontroluje się za pomocą myszy i klawiatury (do klawiszy sięga się sporadycznie, chcąc wystartować, wyregulować ciąg bądź zmienić widok na pole bitwy) bądź, preferowana opcja, gamepada – najlepiej z dwoma analogowymi drążkami. Sterowanie maszyną jest banalnie proste, zupełnie nierealistyczne i zadziwiająco przyjemne. Niestety, zręcznościowy charakter gry wyklucza możliwość uprawiania co bardziej widowiskowej podniebnej akrobatyki – o beczkach czy pętlach możesz zapomnieć. Kontrolowani przez komputer piloci nie są przesadnie rozgarnięci – często zdarza się, że zamiast zastosować najprostszy choćby manewr unikowy stoicko znoszą ostrzał, a ponieważ ich maszyny są zdecydowanie mniej zwrotne, wytrzymałe i gorzej uzbrojone od samolotu gracza to padają niczym muchy. Na szczęście jest ich na tyle wielu (komputer zawsze dysponuje znaczącą przewagą liczebną), że podniebne batalie stanowią dość satysfakcjonujące wyzwanie. Jak na porządną zręcznościówkę przystało Atak na Pearl Harbor nie zasypuje gracza lawiną zbędnych informacji oddając do jego dyspozycji jedynie prędkościomierz, wskaźnik poziomu uszkodzeń, wskaźnik temperatury karabinów oraz radar wskazujący pozycję sojuszniczych i wrogich maszyn.

Oprawa graficzna gry stoi na przyzwoitym poziomie. Co bardziej wrażliwi estetycznie gracza mogą nawet od czasu do czasu wydać przepełnione zachwytem westchnienie na widok maszyn kłębiących się pod niebem rozjaśnionym zachodzącym słońcem. Modele samolotów i statków, tekstury, eksplozje i smugi dymu prezentują się bardzo dobrze. To co może razić to sterylność i statyczność przedstawionego w Ataku na Pearl Harbor świata. Pacyfik zawsze jest spokojną, płaską taflą wody, porastające wyspy drzewa zawsze tkwią w całkowitym bezruchu, jedynymi animowanymi obiektami są wszelkiej maści jednostki wojskowe. Wrażenie martwoty potęguje brak wirtualnych ludzi, którzy mogliby w rozpaczy uciekać z tonących okrętów czy ogarnięci paniką biegać po ulicach bombardowanych miast.

Efekty dźwiękowe i muzyka reprezentują podobnie poprawny poziom. Do czynienia będziesz miał z terkotem karabinów maszynowych, hukami eksplozji, świstem bomb; co jakiś czas dowództwo marnie odegranym głosem przekaże jakiś lakoniczny komunikat a w tle przygrywać będzie dodająca wigoru ale nie rzucająca się przesadnie w ucho muzyczka. Jednym słowem standard. Jedynym minusem oprawy dźwiękowej jest brak słyszalnej komunikacji radiowej między pilotami, miło by było od czasu do czasu usłyszeć jakieś „Banzai!” czy choćby „Giń! Giń! Giń, przebrzydły kapitalisto!”. Z drugiej strony, jeżeli owe okrzyki miałyby być wygłaszane w podobnym stylu co komunikaty dowództwa to brak takowych można poczytać za plus.

Powietrzne bitwy, mimo prostoty i powtarzalności, są zadziwiająco emocjonujące. Jasne, programiści z 3D People dokonali brutalnego gwałtu na staruszce fizyce. Owszem, jestem świadom faktu, że samolot torpedowy nie powinien być w stanie zestrzelić eskadry myśliwców. Wiem, że czołgi nie zwykły stać w miejscu czekając aż ktoś zrzuci na nie bombę a piloci z reguły starają się unikać wrogiego ognia i uciekać spod obstrzału. Tak, tak, zdaję sobie z tego wszystkiego sprawę, chętnie o tym za chwilkę podyskutuję, ale teraz zabieraj łapy z mojej skórzanej kurtki i pozwól mi w spokoju zatopić ten lotniskowiec!

Atak na Pearl Harbor nie jest grą zachwycającą, nie sprawi, że zrezygnujesz z życia towarzyskiego, nie przykuje cię do monitora na długie noce. Mogłaby być grą zdecydowanie lepszą, jednak mimo swoich wad sprawdza się w roli do jakiej została stworzona – dostarcza rozrywki. Jeżeli szukasz prostej gry, przy której mógłbyś się zrelaksować po ciężkim dniu to Atak na Pearl Harbor jest pozycją godną polecenia.

Plusy:

niewymagająca ale emocjonująca i przyjemna rozgrywka

widowiskowość

jedna z nielicznych przedstawicielek gatunku na PC

możliwość samodzielnego wygrania Wojny na Pacyfiku

Minusy:

szablonowe misje

mała liczba dostępnych samolotów i brak wyraźnych różnic między nimi

monotonia mogąca zniechęcać do dłuższej rozgrywki

Autor: gary_joiner

więcej komentarzy dodaj komentarz

ILOŚĆ RECENZJI - ŚREDNIA OCENA - % więcej recenzji dodaj recenzję