LOGOWANIE

Zarejestruj sie

Crusader Kings II

ocena05101520253035404550556065707580859095100 Głosuj na tę grę!

Dawno, dawno temu potężni czarnoksiężnicy skupieni w mrocznej wieży zwącej się Paradox Interactive stworzyli mroczny artefakt, którego przeznaczeniem była kradzież snów całych rzesz nieostrożnych ludzi, marzących o podbojach, krucjatach i hołdach lennych. Przedmiot ten zwał się Crusader Kings – czy też bardziej swojsko Mroczne Wieki – i choć od strony konceptualnej niczego nie można mu było zarzucić, tym niemniej nie potrafił on przyciągnąć tłumów, choć jednostki nim dotknięte stanowczo się zarzekały, że syndrom „jeszcze jednej tury” pozwolił im porzucić ten zbędny nałóg snem się zwący. Paradox Interactive nie zwykło wszakże zbyt wielkiej wagi przywiązywać kwestiom sukcesu finansowego i postanowiło swe sieci zarzucić raz jeszcze.

Crusader Kings – a następnie jego sequel – to gra, którą najprościej opisać jako Europa Universalis w realiach głębokiego średniowiecza. Może co prawda nie aż tak głębokiego, by sięgającego czasów Justyniana czy Karola Wielkiego, lecz stanowiącego jego kwintesencję okresu podboju Anglii przez Wilhelma Zdobywcę, a na kontynencie utrwalenia się struktury feudalnej. Czy naprawdę nikt z nas nie marzył o tym, by jeśli nie składać hołdy, to je odbierać?

Tym, co mnie najbardziej ujęło w Mrocznych Wiekach – spolszczonej wersji pierwszej odsłony cyklu – było jednak to, czego nie tylko w EU, ale praktycznie wszystkich innych grach strategicznych osadzonych w okresie przednowożytnym właściwie nie dane było uświadczyć w stopniu większym, niźli znikomym – bardzo rozbudowanej sfery (hm, nazwijmy ją), personalnej, czyli posługując się współczesną nomenklaturą, zarządzania zasobami ludzkimi.

Otóż każda prowincja ma swoich baronów, ci zaś swoich suwerenów, ci zaś kolejnych i kolejnych, na królu skończywszy, pamiętając wszakże także o cesarzu i papieżu. Z kolei każda z tych jednostek ma z kolei swoje własne wady i ambicje, a praktycznie żadna nie jest skłonna do straceńczych kroków w imię dobra wyższego (czyt. naszego). Musimy więc skupić się na ich potrzebach, wzajemnie je wygrywać przeciwko sobie, nie zapominając o potężnym narzędziu, jakim jest polityka dynastyczna, ale czasami również i nóż skrytobójcy okrytego mrokiem. By nie wspomnieć o tym, że niemal każdemu mężowi towarzyszy żona, szepcząca mu niejednokrotnie do ucha jak najbardziej zatrute słowa.

W istocie w Crusader Kings II więcej czasu spędzimy w salach audiencyjnych etc., niźli na polu bitew, choć tych ostatnich również zasmakujemy w niemałej ilości – wszak to epoka jednej wiary i krucjat przeciwko poganom oraz heretykom. Ale znowu – jak się uprzemy, to będziemy mogli nawet ustanowić antypapieża…

Naturalnie poprawie ma ulec warstwa audiowizualna, szczególnie graficzna gry, choć tej minionej wcale wiele zarzucić nie można było. Będzie kolorowo, trochę bardziej rozwinięte zostaną opcje zoomu, ale równie dobrze całość mogłaby się rozgrywać na mapie a la EU. Oby tylko kod gry był bardziej zborny, w przypadku bowiem „jedynki” nieco zbyt często się zdarzały „wyrzutki” do systemu.

Druga odsłona serii Crusader King II nie doczekała się dotychczas polskiego wydawcy i prawdopodobnie ze względu na mały nacisk marketingowy na daną pozycję, niezbyt dużą „nośność” jej marki niekoniecznie się go kiedykolwiek doczeka i poprzestać będzie należało na cyfrowej dystrybucji przy niezbyt atrakcyjnej z polskiej perspektywy cenie. Niemniej jednak i tak jest wysoce prawdopodobne, że gra ta i tak będzie warta każdego wydanego na nią eurocenta.

Autor: Klemens

więcej komentarzy dodaj komentarz

ILOŚĆ RECENZJI - ŚREDNIA OCENA - % więcej recenzji dodaj recenzję