Mount and Blade: Ogniem i Mieczem

Znam wielu, którzy zachwycają się szlachecką Polską, pięknie opisaną przez Sienkiewicza w jego trylogii. Sam także należę do miłośników tego okresu, chociaż ogólnie rzecz biorąc nie interesuję się historią. Zatem z wielką chęcią sięgnąłem po Mount & Blade: Ogniem i Mieczem, tym bardziej, że pierwsza część gry wyjątkowo przypadła mi do gustu. Wyszło to całkiem strawnie, jednak bez sensacji.

Mount & Blade: Ogniem i Mieczem to połączenie RTS-a, gry akcji i cRPG. Pokrótce polega ona na tym, że stworzymy swojego bohatera, który porusza się po terenach obejmujących Rzeczpospolitą, Szwecję, zachodnią część Rusi, Chanat Krymski i Ukrainę. Jego zadaniem jest zyskanie sympatii jednej z nacji (Szwecja, Rzeczpospolita, Rosja, Kozacy, Chanat Krymski) poprzez wypełnianie misji dla ich przedstawicieli, by w konsekwencji uzyskać herb szlachecki. Co dalej? Reszta jest uwarunkowana od chęci gracza: można zdradzić dawnego sojusznika, obalić władcę i wprowadzić na tron wspieranego elekta, zdobywać wrogie zamki, palić i łupić wsie, czy wreszcie zająć się głównym wątkiem fabularnym. Mamy wiele opcji do wyboru i tylko od nas zależy, jaką ścieżkę obierzemy.

Wspomniałem o wątku fabularnym. Akcja gry toczy się w latach obejmujących potop szwedzki, zatem – jak łatwo się można domyślić – fabuła będzie się obracać wokół tej wojny. Ja oczywiście opowiedziałem się po stronie Rzeczypospolitej, także po zdobyciu tytułu szlacheckiego zacząłem dostawać od samego króla różnorakie zadania, mające na celu wyswobodzenie państwa spod szwedzkiego jarzma. Między innymi musiałem uzyskać poparcie reszty szlachty, by przejąć berło hetmańskie, odbijałem Kraków, wyruszyłem do Chanatu Krymskiego, by uzyskać nowego sojusznika... Zachodu z tym było niemało, jednak misje są całkiem różnorodne, więc za bardzo mnie nie nudziły. Nieco inaczej wygląda sprawa ze standardowymi misjami, które możemy dostać od innych szlachciców; nie jest ich zbyt wiele i się powtarzają: dostarcz list, zbierz podatki, znajdź szpiega, zdobądź bydło... W gruncie rzeczy po tym, jak uzyskałem jako taką sławę, odpuściłem sobie ich wy

konywanie, gdyż pieniądze z nich niewielkie, a zajmują całkiem dużo czasu. Dobre są właśnie po to, by na początku jakoś sobie wyrobić renomę. Sama gra toczy się od 1651 do roku 1656 (w przypadku gry po stronie Polski wydarzeniem kończącym rozgrywkę jest ograniczenie przez Jana Kazimierza praw szlachcie, co wywołuje wojnę domową).

Jak wygląda sama rozgrywka? Poruszamy się po mapie, na której znajdziemy wszystkie miasta i wsie, w których możemy coś zrobić. My oraz inne oddziały są przedstawione jako małe figurki: jeźdźca, piechura, bądź wozu (w zależności od rodzaju oddziału) i przy odpowiedniej umiejętności (o czym później) możemy za pomocą strzałek zobaczyć ostatnie trasy ruchu jednostek. Z kolei podczas walki obraz widzimy z perspektywy trzeciej lub pierwszej osoby (ja osobiście preferuję tę pierwszą perspektywę), za pomocą rolki zmieniamy bronie (których możemy mieć przy sobie maksymalnie cztery), myszką celujemy, poruszamy się standardowo.

Nasz bohater posiada trzy oddzielne statystyki: pierwsza określa jego cechy psychofizyczne: między innymi siłę, szybkość, czy charyzmę. W drugiej są przestawione jego umiejętności i ich poziom: znajdziemy tu choćby „żelazną skórę” czy „silny cios” (przydatne w walce), a także „handlowanie”, „tropienie”, czy „cechy przywódcze”. Z kolei trzecia statystyka przedstawia umiejętności bohatera we władaniu poszczególnymi broniami; o ile dwie pierwsze tabele rozwijamy tylko za pomocą punktów, które dostajemy wraz z kolejnymi poziomami, o tyle tutaj nasze zdolności rozwijamy także poprzez walkę danym rodzajem oręża. Wszystkie statystyki mają znaczny wpływ na odpowiednie aspekty rozgrywki, dają nam spore możliwości rozwoju i n

ie można o którejkolwiek z nich powiedzieć, że była zrobiona „dla jaj”.

Gdy już będzie nas stać na zebranie swojego oddziału, do wyboru dostaniemy całe multum jednostek, w większości z własnymi schematami rozwoju. Warto jednak zauważyć, że póki nie posiadamy własnego herbu, nie będziemy mogli najmować chłopów w wioskach. Co nam wtedy zostanie? Obozy najemników – tam możemy nie tylko wynająć poszczególny typ jednostki, ale także ulepszyć jej oręż. Opcja moim zdaniem dobra na początek gry, a także jej koniec, gdy będzie nas już stać na najlepszy sprzęt dla nich. Aczkolwiek wtedy - w moim odczuciu – to wojsko jest bez charakteru, nijakie; nie przyciąga naszej uwagi tak samo, jak banda hulaków i swawolników, której możemy się dorobić, najmując chłopów w wioskach, a potem ich rozwijając. Poza tym możemy nająć także bohaterów, których znajdziemy w karczmach: każdy z nich posiada indywidualną historię i schemat rozwoju. Trzeba jednak pamiętać, ze wchodzą oni ze sobą także w interakcje i nierzadko jeden nie będzie tolerować drugiego, co przy naszych błędnych decyzjach może spowodować opuszczenie oddziału przez takowego. Wracając jeszcze do jednostek – są one wiarygodne, a ich rynsztunek został w miarę możliwości jak najbardziej realistycznie odtworzony. Oczywiście, mechanika gry powoduje, że ich dobór nie jest w stu procentach realistyczny (ot choćby prozaiczny przykład: lancknechci są dostępni tylko dla Szwedów, a tak naprawdę ówcześnie najwięcej ich było w Prusach i specjalizowali się także jako najemnicy – więc można ich było spotkać w wielu innych europejskich armiach), ale dzięki temu armie poszczególnych nacji są zbilansowane; mają swoje mocne i słabe strony i – co najważniejsze – każdą się zupełnie inaczej gra.

| 1 | 2 | następna >>

KOMENTARZE NA TEMAT GRY

więcej komentarzy dodaj komentarz

RECENZJE CZYTELNIKÓW

ILOŚĆ RECENZJI - 1 ŚREDNIA OCENA - 80%

Bardzo Fajna gra tylko trzeba niest
XxMiglancxX - 80%

więcej recenzji dodaj recenzję