LOGOWANIE

Zarejestruj sie

Ion Fury

ocena05101520253035404550556065707580859095100 Głosuj na tę grę!

Po długim okresie wczesnego dostępu nadszedł czas premiery niedoszłej Ion Maiden, przemianowanej niedawno na Ion Fury. Nie zmieniło się jednak nic więcej i wciąż jest to oszałamiający powrót do przeszłości. Można wręcz przywołać nazwę jednej z piosenek Iron Maiden – Dance of Death – gdyż rozgrywka w rzeczonej produkcji jest istnym tańcem śmierci.

Czy Shelly „Bombshell” Harrison to Duke Nukem XXI wieku? Bohaterka, po nieautoryzowanym i nagłym przedziurawieniu jej apartamentu przez żołdaków ekscentrycznego wizjonera, wyrusza na swoją osobistą krucjatę, napędzana oczywiście pragnieniem zemsty, z domieszką chęci wybawienia świata. W roli antagonisty występuje Dr. Jadus Heskel, który okazjonalnie raczy nas licznymi groźbami, obelgami i, nawet chwilę przez swą porażką, żądaniami poddania. Należy przyznać, iż idealnie wpisuje się on w schemat kanonicznego, przerysowanego antybohatera, jednakże na dłuższą metę zamiast rozbawiać, jego zachowanie wprawiało mnie w zażenowanie, a pod koniec gry wręcz ignorowałem jego upierdliwe wypowiedzi. Protagonistka zaś nie pozostaje dłużna i raz za razem sypie z rękawa niewyszukanymi grepsami, w międzyczasie zasypując przeciwników tonami ołowiu. Nie mogłem pozbyć się wrażenia, iż Shelly stara się nieco zbyt usilnie wejść w odrobinę dla niej za duże buty nieśmiertelnego Księcia.

Zamiast inwazji z kosmosu mamy do czynienia z bardziej swojskimi przeciwnikami. Podobnie jest więc z dostępnym arsenałem, który jednak wypada zdecydowanie zbyt blado. Większość broni jest dość konwencjonalna: rewolwer, strzelba z bębnem, pistolet maszynowy. Do tego parę ładunków wybuchowych, kusza jonowa (z irytującym auto-celowaniem) i prawie cały arsenał opisany. W trakcie rozgrywki niesamowicie brakowało mi jakiejś odmiany i tęskniłem za przerysowanymi, efektownymi (i efektywnymi) broniami z Duke Nukem 3D. Swoistą nowalijką jest alternatywny tryb strzału – w teorii każdy oręż nim dysponuje – w praktyce jednak wypada to nie zawsze solidnie. Przykładowo odmienny sposób korzystania ze strzelby, to granatnik – który sam w sobie jest skategoryzowany jako osobna broń… a jego alternatywnym strzałem jest – uwaga – strzelba. No bez żartów… Chaingunem można kręcić bez strzelania, a pistolety maszynowe można dzierżyć 2 zamiast jednego. Są też jednak pozytywne przykłady: kusza po naładowaniu wypuszcza dziesiątki bełtów w krótkim czasie, a rewolwerem można oznaczać cele i automatycznie je ostrzelać. Znacznie lepiej.

Ion Fury to pozycja, którą można przechodzić na dwa sposoby: sprintując i strzelając jednocześnie, nieustannie gnając naprzód – bądź przeczesując ścianę po ścianie w poszukiwaniu znajdziek i sekretów. Znajdziemy tutaj wszystko, co tak bardzo wyróżniało Duke’a: zawalające się wieżowce, liczne szyby wentylacyjne, mnogie łazienki (obowiązkowo z wielkimi lustrami) i złych kolesi załatwiających swoje potrzeby, wybuchające gaśnice i nadpęknięte ściany. Do tego kolorowe karty dostępu i konieczność cofania się w obrębie wcześniej przeczesanych korytarzy. W tych chwilach czułem, jakbym zainstalował grę od 3D Realms w 1996. Najlepsze jest w tym wszystkim to, iż rzeczony tytuł w istocie został stworzony w oparciu o ten sam silnik (Build Engine), który napędzał takie klasyki jak wspomniany Duke Nukem 3D, a także Blood czy Shadow Warrior. Zaprawdę jest to niemały wyczyn, stworzyć grę mimo wszystko nowoczesną, wykorzystując do tego silnik z ubiegłego wieku – wierzę, iż jego możliwości zostały wykorzystane do granic. Nie oznacza to, iż mechanizmy obecne w grze są jedynie archaiczne. Przykładowo twórcy zaimplementowali w Ion Fury chociażby headshoty, które pojawiły się w shooterach co najmniej kilka lat później.

Czy można, wykorzystując silnik z ubiegłego wieku, stworzyć grę, która będzie wyglądać dobrze w roku 2019? Okazuje się, że jak najbardziej. Oczywiście jak można się spodziewać, Ion Fury serwuje nam pełen serwis pikselowych widoków, a wszelkie postacie to pseudo-trójwymiarowe sprite’y – brzmi znajomo? Całość uderza w dzwon nostalgii i dla mnie nie można było tego zrobić lepiej.

Bardzo ciekawie wypada także zasymulowanie światła za pomocą kolorowych pikseli, wzmacniając ciężkość klimatu. Z udźwiękowieniem jest równie przyjemnie – odgłosy gry brzmią jakbym właśnie podłączył kultowego Sound Blastera.

Biorąc pod uwagę, iż każdy epizod to dosłownie setki rozwalonych przeciwników, nie mogłem oprzeć się wrażeniu małej ich różnorodności. W trakcie rozgrywki potykamy się z kilkoma rodzajami kultystów – sługusów Heskela, oraz z jego eksperymentami, będącymi połączeniem maszyn z ciałami ludzi (coś jak Stroggi z Quake’a 2). O ile nie mam większych zastrzeżeń do drugiej połowy rozgrywki, gdzie zarówno poziom trudności, jak i rozmaitość napotykanych wrogów jest jak najbardziej przyzwoita, to jednak pierwsza połowa gry nieco w tej materii odstaje. Wystarczy sobie wyobrazić, iż wspomniani kultyści trenowali na tym samym poligonie co Stormtrooperzy, a co epizod trzeba położyć ich kilkaset… Wynik nasuwa się sam. Trochę także przesadzono ze zbyt dokładnym odwzorowaniem zachowania dawnych bossów – ci z Ion Fury tak samo są bańką punktów życia z uproszczoną do bólu inteligencją. Szczytem była sytuacja, gdzie zamykające się drzwi zmiażdżyły przechodzącego przez nie bossa…

Werdykt jest jeden: Ion Fury rzuca wyzwanie panującemu królowi, ale jednak nie daje rady go zdetronizować. Wraz z silnikiem i ideami odziedziczone zostały także ograniczenia, których istnienia obecnie ciężko wybaczyć. W starciu z innymi, współczesnymi retro-FPSami (jak chociażby tegoroczny Amid Evil) wypada nieco gorzej. Mimo to, jest to świetna produkcja pozwalająca na ponowne przeżycie dawnych wspomnień, bądź zobaczenie jak niemal dokładnie wyglądały shootery w latach 90.

Bardzo dziękujemy serwisowi GOG.com za udostępnienie kodu recenzenckiego w celu umożliwienia powstania niniejszego tekstu - https://www.gog.com/game/ion_fury

Autor: Ignis

więcej komentarzy dodaj komentarz

ILOŚĆ RECENZJI - ŚREDNIA OCENA - % więcej recenzji dodaj recenzję