LOGOWANIE

Helix Jump

ocena05101520253035404550556065707580859095100 Głosuj na tę grę!

Lubię proste gry. Przy czym dodajmy, iż „proste” nie oznacza „łatwe”. Tak jak w matematyce można mówić o pięknie czy elegancji dowodów określonych twierdzeń, tak na gruncie gier uważam, że najgenialniejsze produkcje zwykły cechować się wręcz zatrważającą prostotą, która jednak w żadnym razie nie oznacza, że osiągnięcie mistrzostwa, ba, satysfakcjonującego poziomu, jest czymś oczywistym i na wyciągnięcie ręki. Czy taką produkcją jest Helix Jump?

W trakcie rzeczonej gry mamy do czynienia z iście trywialną mechaniką rozgrywki – sterujemy bowiem poprzez przesunięcia w jednym wymiarze (jakie to niemodne), czyli w prawo bądź lewo, pewną strukturą o charakterze piętrowym. Nie ma ona bynajmniej kształtu spirali, lecz raczej wału z szeregiem przerw. Cale wyzwanie zaś polega na przemieszczeniu spadającej swobodnie (bez żadnego bezpośredniego wpływu ze strony gracza) do dolnego poziomu, swego rodzaju bazy.

Sęk w tym, iż rzeczona piłeczka nie lubi wchodzić w interakcje z płaszczyznami o czerwonym kolorze – ich dotknięcie oznacza konieczność powtarzania etapu, swoiste „game over”. Przykładowo więc jeśli przesuniemy nasz wał w prawo umożliwiając piłeczce pokonanie stosownej szpary, to nie od rzeczy będzie po chwili jego przesunięcie z powrotem, gdyż na dole może na nas oczekiwać czerwona śmierć.

Ale jest wyjątek! Jeśli bowiem piłeczka rozpędzi się wskutek dłuższego swobodnego spadania, to jest ona w stanie przebić się przez każdą następną płaszczyznę, czy to bezpieczną, czy też z reguły stanowiącą bezpośrednie zagrożenie. Owo ułatwienie stanowi jednak zarazem utrudnienie, gdyż po jednym przebiciu się wytraca ona daną mityczną energię kinetyczną, tak że kolejna niższa płaszczyzna niejako odzyska swoje właściwości. Jeśli więc w nadziei na bezpieczne lądowanie nieopatrznie przebijemy się przez takową płaszczyznę, niżej zaś będzie oczekiwać na nas czerwień…

Ale i to nie wszystko! Twórcy bowiem szybko urozmaicają rozgrywkę rozmaitymi dalszymi „przeszkadzajkami”. Przykładowo poszczególne płaszczyzny mogą pozostawać w mniej czy bardziej synchronicznym ruchu, możemy się również natknąć na płaszczyzny pionowe ograniczające naszą swobodę, czy wręcz – z uwagi na wiadomą czerwień – stanowiące dodatkowe zagrożenie.

Cała produkcja jest utrzymana w bardzo stonowanej oprawie audiowizualnej. Oczy nie krwawią, uszy nie puchną, lecz tego rodzaju produkcja mogłaby śmiało powstać już w czasach Windowsa 95. Co zarazem czyni ją sprzętowo mało wymagającą, więc nie należy tego rozpatrywać w kategoriach wady, choć też nie jest to jakaś wielka zaleta.

„Easy to learn, hard to master” – do tego powiedzenia nawiązywałem na wstępie. W przypadku Helix Jump autorzy położyli nacisk szczególnie na ową „trudność”, gra jest bowiem wysoce wymagająca, może nawet zbyt bardzo. Jako „zabijacz czasu” sprawdza się jednak znakomicie, może bowiem wchłonąć na godziny, pojedyncze podejście jednak w najgorszym (tzn. najlepszym) razie zakończy się maksymalnie po kilkudziesięciu sekundach.

Autor: Klemens

więcej komentarzy dodaj komentarz

ILOŚĆ RECENZJI - ¦REDNIA OCENA - % więcej recenzji dodaj recenzję