Dungeons 3

Łatwo popaść w starczą manierę utyskiwania nad rzekomą wyższością czasów minionych, gdy zboże było wyższe, a trawa bardziej zielona. Coś może jest na rzeczy w twierdzeniu, że czas pionierów elektronicznej rozrywki może nie minął zupełnie, lecz swój szczytowy punkt ma już za sobą. Ot, taki Peter Molyneux, pomimo niemałej ilości swych wad, odcisnął niezatarte piętno na rynku gier, jego dawne pomysły doczekują się zaś kolejnych wariacji. Seria gier Dungeons w oczywisty sposób nawiązuje do swego pierwowzoru w postaci cyklu Dungeon Keeper. Osoby pamiętające oryginalne pudełkowe wydanie drugiej odsłony miały na uwadze, iż na płycie z grą jednocześnie znajdował się zwiastun części trzeciej, która nigdy nie doczekała się swej premiery. A na czym ona polegała? Rogacz wychodził na światło dzienne. I to jest właśnie esencja gry Dungeons 3.

Lojalnie wypada uprzedzić już na wstępie, że nie miałem do czynienia z żadną z odsłon rzeczonych serii, więc być może mej uwadze umknęły mniej czy bardziej oczywiste nawiązania doń, mam jednak wrażenie, że te były dość powściągliwe. Ot, nasze alter ego znane także jako Najwyższe Zło popada w depresję wskutek zaprowadzenia mrocznych rządów w całym znanym świecie, wskutek czego nie może on czerpać przyjemności z uciskania i dręczenia kolejnych niewinnych duszyczek. Ale ale – na pomoc spieszą scenarzyści i różnoracy showrunnerzy, którzy pozwalają mu odkryć nowy niepodbity ląd gdzieś na przeciwnym krańcu świata, cieszący się obrzydliwie błogą i dobroduszną atmosferą. Niestety, dystans jest zbyt poważny, by wyprawić się nań całą swą potęgą, konieczne więc będzie zdominowanie umysłu mrocznej elfki Thalii, by jej rękami zaprowadzić terror i rozpacz. Niestety, wskutek tego nasze możliwości będą ograniczone i dla rozwoju będą wymagały cierpliwego budowania pozycji (czyt. zaliczania kolejnych misji).

„Naście” lat temu zakończyłem swą przygodę z Dungeon Keeperem 2, lecz w przypadku Dungeons 3 niemal od razu poczułem się jak latimeria w stęchłej wodzie – jeśli dana mechanika nie jest oczywista od razu, to dość szybko można domyślić się jej substytutu czy innego erzacu. Niemal wszystko jest na swoim miejscu, zachowując nutkę oryginalności wymaganą przez prawo autorskie, lecz w istocie będąc klonem rozwiązań spod znaku Żaby. Czy to źle? W żadnym razie, skoro coś działało znakomicie, to po co to psuć, skoro tak dobrze być złym?

Nie oznacza to, iż brak nowalijek. Przede wszystkim bowiem rozgrywka dzieli się na dwie sfery – podziemną i nadziemną, łącząc je ze sobą – ohydnie bo

haterscy herosi przenikają do naszej domeny pragnąć ją zniszczyć do cna (a mianowicie zniszczenia Serca Lochu), z kolei pomijając cele misji my wychodzimy pod słońce w celu zgromadzenia unikalnych surowców „niecności”. Ot, takie przeciąganie liny, przy czym naszym zadaniem jest doprowadzenie do tego, by to Mrok przeważył.

Sama zabawa sprowadza się jednak nade wszystko do cyzelowania naszego loszyska – powiększania jego powierzchni i podnoszenia poziomu życia zamieszkujących go kreatur, a w konsekwencji zwiększania ich liczebności oraz zdolności bojowych, by następnie przeważyć w Nadziemiu nad istotami Dobra, które w odróżnieniu od nas zachowują dalej idącą bierność. Tu zresztą kryje się ukryty potencjał gry w trybie wieloosobowym, o ile bowiem misje nie stawiają przed graczem wymogów związanych z czasem, można się z nimi uporać samą wytrwałością. Nie da się jednak nie zauważyć fascynacji twórców gatunkiem MOBA.

Trzeba zresztą zaznaczyć, iż poziom trudności wcale bagatelny nie jest, przynajmniej w odniesieniu do znacznej części etapów, jeśli jednak gracz poczuje się prawdziwym Władcą Lochów, to jest dostępny również tryb rozgrywki „piekielnej”, w której SI „oszukuje” – ma więcej punktów życia, jest agresywniejsza i lepiej potrafi „wyczuć” moment, gdy jej uderzenie będzie dla nas najbardziej dotkliwe.

Gra jest przesycona poczuciem humoru, które momentami jednak jest zabawne niczym żarty niemieckich emerytów. Ok, frazy Narratora mają swój urok, niemniej czasami gracz pragnąłby czegoś bardziej oryginalnego niż dość już oklepanych nawiązań do „Władcy pierścieni” czy innych klasyków gatunku. Pomijam fakt, że „schizoidalny” problem wspomnianej Thal

ii został już oklepany z wszelkich możliwych stron…

W tym wszakże miejscu ujawnia się jeszcze większa wątpliwość co do samego konceptu gry. Pomijając już fakt dylematu czynienia głównym bohaterem gry (czy też bohaterką – nie mam nic przeciwko, lecz zastanawiam się, kiedy doczekamy się przedstawiciela tzw. trzeciej płci) postaci jednoznacznie złej, by nie rzecz diabolicznej, trudno tak naprawdę określić, kto jest jej adresatem. Nieco lukrowa oprawa czy przyjęty model komizmu mogłyby sugerować pozycję lekką, wręcz strawną dla (nieco bardziej) wyrośniętych dzieci, o tyle drastyczność i jednoznaczność niektórych scen (tytułem przykładu jeden ze stworów wysysa serce z krwi niczym kartonik z sokiem) mogłyby się stać jednak źródłem koszmaru. Ot, kolejny przyczynek do dyskusji nad banalnością zła?

Oprawa audiowizualna produkcji jest wdzięczna, jej umowność zaś pozwoli się rozkoszować rozgrywką bez zgrzytania zębów również za N lat. Opad szczęki nie grozi nikomu i pod żadnym względem, choć uważam, że przy wymaganej konfiguracji sprzętowej można było pokazać więcej – ot, by wskazać na znane erteesy rodem ze studia Blizzard.

Dungeons 3 to gra na wiele, wiele godzin – raczej kilkadziesiąt niż kilkanaście. Pokazuje ona, czym mógłby się stać Dungeon Keeper, gdyby Rogaty Rogacz miał szansę wyjść – dosłownie – na światło dzienne. Z drugiej strony nie sposób nie pozbyć się wrażenia, iż Peter Molyneux do kilku zagadnień podszedłby inaczej niż ludzie z Realmforge Studios.

Bardzo dziękujemy serwisowi GOG.com za udostępnienie kodu recenzenckiego w celu umożliwienia powstania niniejszego tekstu - https://www.gog.com/game/dungeons_3

Autor: Klemens

KOMENTARZE NA TEMAT GRY

więcej komentarzy dodaj komentarz

RECENZJE CZYTELNIKÓW

ILOŚĆ RECENZJI - ŚREDNIA OCENA - % więcej recenzji dodaj recenzję