Black & White 2

Gdybyśmy tak mieli zastanowić się nad tym, co potrzebne jest do stworzenia gry komputerowej, z pewnością większość odpowie krótko, acz treściwie: Pomysł! Najlepiej, gdy do tego ów jest oryginalny, choć jak pokazuje doświadczenie, interesujące i nowatorskie projekty gier często pozostawały tylko projektami. W ostateczności pomysły takie bywały zrealizowane w mniej lub bardziej udolny sposób. Tym, którym udało się przemienienie oryginalnego pomysłu w ciekawą grę, należy się uznanie i zasłużone miejsce wśród legendarnych twórców gier, wśród twórców takich jak John Carmack czy Peter Molyneux. Zwłaszcza ten ostatni znany jest z pomysłowości przy tworzeniu gier, choć niestety nie do końca dane jest nam cieszyć się w pełni tytułami tego pana. Zawsze czegoś w nich brakuje i przyjemność z gry zostaje zastąpiona przez rozczarowanie. Tak było właśnie w przypadku Black & White. Wielkie więc nadzieje gracze na całym świecie wiązali z nadejściem części drugiej tej gry i nie zawiedli się, chociaż...

Po uruchomieniu gry po raz pierwszy zauważamy, że świat, choć dużo ładniejszy i przyozdobiony rozmaitymi fajerwerkami graficznymi, jest dość znajomy. Każdy, kto grał w część pierwszą poczuje się swojsko. Wrażenie to jest oczywiście zrozumiałe, ale może nieco zmylić. Dlaczego? Ano dlatego, że choć znajomy jest świat i sterowanie, to już sama rozgrywka różni się dość mocno od tej z części pierwszej. Trzeba jednak uczciwie przyznać, że wszelkie zmiany są na lepsze i gra się dużo przyjemniej. Zacznijmy po kolei... Pierwsze kroki stawiane przez nas jako boga w Black & White 2 są jednocześnie samouczkiem odpowiednio osadzonym w fabule gry. Szkoda tylko, że przez to gra na początku jest nieco nużąca i może lekko zniechęcić tych, którzy od razu chcą się rzucić w wir walki. Gdyby jednak nie wspomniany samouczek, ciężko byłoby dojść do tego, jak w ogóle grać. Tak jak w części poprzedniej, na świat wpływamy głównie za pośrednictwem kursora, przedstawionego w postaci dłoni, czyli w tej kwestii nic nowego nie wprowadzono. Również tak samo jak poprzednio towarzyszą nam obie strony naszego boskiego sumienia, czyli znany dobrze diabełek i aniołek. Tu chciałbym jednak dodać, że teraz są oni bardziej... hmm... „energiczni”. Trochę ciężko to opisać, ale po prostu bardziej zauważa się ich obecność i przestali być nudnym dodatkiem przewijającym się w tle. Niejednokrotnie zdarzyło mi się wybuchnąć śmiechem po komentarzu diabełka, a nie trzeba chyba przekonywać, że odrobina humoru nigdy jeszcze nie zaszkodziła.

Zachód słońca nad naszą wioską. Dobremu bogu towarzyszy taka właśnie sielankowa sceneria.

Black & White 2