Battle of Britain II

Główną zaletą BoB2 to nic innego jak wspaniały klimat. Kampanię, możemy rozpocząć jako dowódca RAF lub Luftwaffe. Wszystko odbywa się na strategicznej mapie przedstawiającej środkową i południową Brytanię, kanał La Manche oraz północną część Francji. Wygląda to tak – codziennie wybieramy listę zadań (dyrektywy) na daną część dnia, a to patrole lotnisk, a to patrole wybrzeża (dla RAFu) a to patrole obiektów wojskowych na lądzie, konwoje itp. Wybieramy też dywizjony/staffel, które mają tym się zająć. Możemy też odesłać jakieś squadrony na odpoczynek, przebazować jakieś skrzydła i wymienić je np. na nowych pilotów. Oczywiście poniesie to za sobą pewne logiczne skutki. Istnieje coś takiego jak morale czy doświadczenie dowódcy Sqadronu czy samych pilotów. Morale naszych pilotów spada w miarę strat, niskiej liczby maszyn w squadronie czy też niskiego poziomu morale dowódcy. Do tego należy dodać zmęczenie, jeśli będziemy non stop wszędzie wysyłać np. taki dywizjon 306 to po paru dniach chłopaki się załamią i przy niskim morale przegrają walkę nawet z 4 Emilami chociaż będą w czterokrotnej przewadze. Jeśli za to mamy mało maszyn można zlecić powiększenie produkcji danego typu samolotu w fabrykach. Podczas konkretnego cyklu wróg może wysłać patrol, myśliwce na wymiatanie bądź zaplanować nalot bombowców (jako dowódca Luftwaffe sami planujemy dodatkowo naloty i cele nalotów). W takiej sytuacji podrywamy nasze rezerwowe squadrony w pożądanej przez nas liczbie do obrony. Tutaj kolejny smaczek, ustawiamy czas na reakcję konkretnego squadronu, możemy np. zarządzić, że squadron bazujący na lotnisku przy wybrzeżu potrzebuje być w ciągłej gotowości i od wydania rozkazu minie np.5 minut, a samoloty na przechwycenie bombowców już wystartują. W takiej jednak sytuacji będziemy musieli często kontrolować ich zmęczenie – bo ile można siedzieć w tej kantynie w kurtce lotniczej czekając na apel do startu. Dywizjony które np. stacjonują tuż przy Londynie mogą mieć dłuższy czas na przygotowanie od wykrycia rajdu na nasze pozycje – np. 30 minut (ci piloci nie będą żyli w takim stresie, a jeśli nalot zostanie wykryty tuż nad wybrzeżem Francji 30 min. spokojnie wystarczy by wzbić się w powietrze i przechwycić lecące nad np. stolicą bombowce). Nasze oczy to jednak system radarowy, o który musimy dbać. Jeśli zostanie on zniszczony o obecności wrogich samolotów dowiemy się od obserwatorów, ale to już w momencie, gdy wrogie maszyny będą nad Anglią (lub od płynącego naszego konwoju, nad którym przeleci niemiecki rajd). Rajdy czasem też się rozdzielają i może być tak, że początkowo obierana jest stolica za cel, a potem okazuje się, że atakowane będą doki na południu Brytanii i stacje radarów. To, co ważne, to fakt, że na naloty ma również wpływ pogoda, jeśli odczytamy, że nad Francją jest piękne lato, a u nas lekkie chmury, możemy być pewni, że dziś nastąpi nalot. To co fajne, to to, że mapa 2D i wyświetlane na niej informacje to kopia oznakowań jakie faktycznie było stosowane podczas Bitwy o Anglię w 1940r. przez Brytyjczyków, zatem przy okazji można się nauczyć rozszyfrowywać komunikaty z frontu powietrznego. Dodatkowo mapa została podzielona historycznie i z poszczególnym przydziałem Grup powietrznych oraz podzielona na Sektory - również zgodnie z prawdą. Jest to zatem dodatkowo kawał dobrze przedstawionej sytuacji W. Brytanii z 1940r.

Czy leci z nami pilot?;)

Historycznie, przebieg kampanii też jest nieźle pokazany. Mamy cztery etapy Bitwy o Anglię (Konwoje, Atak orła, Okres krytyczny, Bitwa) i w poszczególnych fazach za cele nalotów i działań Luftwaffe obierane są mniej więcej cele zgodne z historyczną kampanią operacji "Lew Morski" (czyli np. w I fazie celem nalotów są głównie konwoje, w ostatniej masowe bombardowania Londynu). Do tego to co bardzo ważne kampania jest w pełni dynamiczna, zatem, każde jej rozpoczęcie poskutkuje innymi wydarzeniami na które jako dowódca będziemy musieli odpowiednio reagować. Każdy wstęp do kampanii (również misje pojedyncze), czy zakończenie dnia (podsumowanie, raporty) to krótki, historyczny filmik w menu gry dający świetny dodatkowy klimat pod BoB2. Jeśli chcemy, w każdym momencie możemy zasiąść za ster dowolnego samolotu i przejąć sprawy w swoje ręce. Można skupić się tylko na potyczkach powietrznych, ale też można zacząć od samego startu, przejść proces naprowadzania przez Sector Command na lecącą wyprawę. Możemy latać jako dowódca Squadronu, bądź jako jeden dowolnie przez nas wybrany skrzydłowy. Szczerze powiedziawszy nie ma tutaj czegoś takiego jak odprawa. Zupełnie jednak tego nie brak. Sami bowiem decydujemy co się dzieje, a co za tym idzie i tak jesteśmy doskonale obeznani w sytuacji jaka ma właśnie miejsce i dlaczego konkretny dywizjon podrywany jest w powietrze. Obawiałem się braku briefów, które zawsze wprowadzają nas w klimat misji, jednak teraz mogę powiedzieć, że byłoby to tutaj zupełnie zbyteczne. Jeśli lecimy jako dowódca mamy rozszerzoną komunikację ze squadronem i kontrolą, jeśli jesteśmy skrzydłowym właściwie bazujemy na wydawanych komendach. Komendy są świetnie przygotowane, właśnie loty 3D w kampanii poza i tak fajną strategią z mapką 2D, stanowią o największej zalecie BoB2. Mamy naprawdę sporą interaktywność z otoczeniem, loty całym dywizjonem jako dowódca dostarczają uczucia dumy i potęgi naszego skrzydła bojowego. Jeśli dojdzie już do potyczek w radio rozbrzmiewają różne okrzyki, komunikaty, jest tego pełno i dzięki temu mamy wrażenie, że faktycznie toczy się wojna, a piloci nie są komputerowymi marionetkami. Wygląda to jak wierna kopia bitew z filmu „Bitwa o Anglię” z 1969r. i daje naprawdę niesamowity klimat. W grach FPP o czymś takim mówi się „miodność gry”, tutaj mamy do czynienia z miodnością na najwyższym poziomie i grywalność tytułu po przezwyciężeniu niezbyt przyjaznego interfejsu związanego z mapką 2D jest naprawdę duża. Poza tym na niebie można spotkać naprawdę sporo maszyn, podobno w największych bitwach może dochodzić w tej symulacji do 300 samolotów nad jednym obszarem. Wlatując w taką chmarę samolotów uczucie jest naprawdę niesamowite. Czuć ten chaos po rozbiciu szyku.

AI latają dość nieźle i ich inteligencja jest o wiele bardziej złożona. Jeśli spotkasz 12 myśliwców przeciwnej strony a ty będziesz sam i dwójka skrzydłowych, lepiej zwiewaj jak najdalej. Podobno też ukrycie się w chmurach powoduje, że AI też cię gubią. Faktycznie AI RAF-u lata w ciasnych formacjach (czyli zgodnie z historią), prawie skrzydło w skrzydło. Może to doskonale wygląda na pokazach jednak przy walce było początkową bolączką RAF-u, zwłaszcza, że piloci ograniczali sobie takim ciasnym lataniem widok. Twoje wyniki zapisywane są w specjalnej zakładce – należy jednak zaznaczyć, że personalnie nie jest się z niczym związanym (dlatego też nie dostaje się zawieszek), chociaż można ustawić opcję „Ulubiony dywizjon” – wtedy jeśli coś będzie dotyczyło danego dywizjonu automatycznie zostaniesz o tym poinformowany i będziesz mógł lecieć w każdej misji związanej z tym właśnie dywizjonem od startu do lądowania. Dla strony Luftwaffe można za to przechodzić misje nie tylko jako pilot Bf109, Bf110 czy Ju87 ale również jako strzelec jednego z bombowców. Nieco dziwny jest też model uszkodzeń. Na ogół „lustrzany”, czyli jak trafimy w przeciwnika tekstury po trafieniu umieszczane są tak samo na każdej ze stron. Można odstrzelić skrzydło, statecznik, uszkodzić bądź zapalić silnik, za samolotem pojawia się dym czy ogień. Nasz samolot za to po trafieniu zachowuje się też nieco dziwnie. Nie ma zatem róży bez kolców. Choć tak naprawdę jedynym poważnym minusem gry jest jej niestabilność można się bowiem podczas wykonywania misji nagle znaleźć...na pulpicie ale podobno poprawki są już w obiegu.