Joaquín Navarro - Po drugiej stronie lustra. Symetria w matematyce
Mogłoby się wydawać, iż mowa o jednej z bardziej oczywistych „cech”, lecz już na pierwszych stronach swej książki Joaquín Navarro dowodzi, że pod jednym pojęciem zwykliśmy nieraz rozumieć dość różne zjawiska. Gdy jednak dochodzimy do sokratejskiego uświadomienia sobie skali swej niewiedzy uspokaja on czytelnika, iż tak naprawdę mamy do czynienia z jedną i tą samą stroną lustra, a po drugiej skrywają się… zbiory.
Tak naprawdę bowiem – tytułowi bowiem należy przypisać nieco zwodniczy charakter – jest to książka traktujący o stosunkowo młodej, a z pewnością nie znaną powszechnie, dziedzinie matematyki poświęconej grupowaniu i stosownym przekształceniom. Autor już na wstępie zastrzega, że jej zasadnicza część to już domena
tzw. matematyki wyższej… czego niestety następnie dowodzi.
W przedmiotowej publikacji znajdziemy wiele wykresów czy tabel, mających ułatwić czytelnikowi przyswojenie tematu – i to dobrze. Niestety „dydaktyczność” omawianej pozycji na tym się kończy, albowiem kolejne i kolejne passusy tekstu aż roją się od żargonu, który nawet szkolnych entuzjastów Królowej Nauk potrafi zakłopotać stopniem swego nasycenia. A jeśli czytelnik się zagubi, to nie ma wyjścia, właściwie należy zacząć lekturę od początku.
Nie twierdzę, że matematyka może – czy wręcz musi być prosta. Nie mogłem się jednak pozbyć podczas obcowania z daną książką wrażenia, iż niejako stanowi ona antysymetrię poprzedniego dzieła tego autora, wręcz przesyconego dygresjami, których tutaj paradoksalnie brakuje. Nie jest to podręcznik akademicki, lecz pozycji tej duchem bliżej takowemu niźli publikacji popularyzatorskiej.
Autor: Klemens
 |
Tak naprawdę bowiem – tytułowi bowiem należy przypisać nieco zwodniczy charakter – jest to książka traktujący o stosunkowo młodej, a z pewnością nie znaną powszechnie, dziedzinie matematyki poświęconej grupowaniu i stosownym przekształceniom. Autor już na wstępie zastrzega, że jej zasadnicza część to już domena
W przedmiotowej publikacji znajdziemy wiele wykresów czy tabel, mających ułatwić czytelnikowi przyswojenie tematu – i to dobrze. Niestety „dydaktyczność” omawianej pozycji na tym się kończy, albowiem kolejne i kolejne passusy tekstu aż roją się od żargonu, który nawet szkolnych entuzjastów Królowej Nauk potrafi zakłopotać stopniem swego nasycenia. A jeśli czytelnik się zagubi, to nie ma wyjścia, właściwie należy zacząć lekturę od początku.
Nie twierdzę, że matematyka może – czy wręcz musi być prosta. Nie mogłem się jednak pozbyć podczas obcowania z daną książką wrażenia, iż niejako stanowi ona antysymetrię poprzedniego dzieła tego autora, wręcz przesyconego dygresjami, których tutaj paradoksalnie brakuje. Nie jest to podręcznik akademicki, lecz pozycji tej duchem bliżej takowemu niźli publikacji popularyzatorskiej.
Autor: Klemens
