7TP

Polska w 1931 roku zakupiła w Wielkiej Brytanii 38 czołgów Vickers E. Na ich bazie Polacy planowali zbudować własny, nowoczesny czołg. Zadanie to otrzymało Biuro Studiów Państwowych Zakładów Inżynierii. Na początku projekt otrzymał oznaczenie „Czołg bojowy wz. 31”, który później zamieniono na VAU-33 (Vickers-Armstrong-Ursus-33).
7tp-4896-1. 1W nowej maszynie postanowiono zastosować produkowany seryjnie w Polsce, wysokoprężny silnik Saurer BLDb, który miał masywną i solidną konstrukcję. W konstrukcji 7TP wykorzystano wiele elementów brytyjskiego pierwowzoru. Po raz pierwszy na świecie w produkcji czołgu seryjnego zastosowano silnik wysokoprężny. W związku z tym trzeba było zmienić kształt tylnej części kadłuba. Zastosowano inną chłodnicę i wentylator, nowy osprzęt silnika i nową skrzynię przekładniową. Pierwszy prototyp był gotowy w sierpniu 1934 roku. Otrzymał oznaczenie 7TP, co oznaczało Siedmiotonowy Polski. Pierwsze zamówienie na 22 dwuwieżowe czołgi złożono 18 marca 1935 roku. Do 25 marca 1936 roku miały być przekazane wojsku. Do wież wzorowanych na tych firmy Vickers montowano km wz. 30 kal. 7,92 mm Browning, które były standardowym km w Wojsku Polskim. Planowano, że w przyszłości wszystkie 7TP mają być uzbrojone w armatę przeciwpancerną oraz km. Idealnie nadawało się do tego znakomite szwedzkie działko przeciwpancerne kal. 37 mm firmy Bofors. Bardzo szybko kupiono licencję i w 1936 roku uruchomiono produkcję w Polsce. W Wojsku Polskim działko otrzymało oznaczenie armata przeciwpancerna wz. 36 kal. 37 mm.

Projekt wieży bezpłatnie wykonała firma Bofors. Prototyp został dostarczony do naszego kraju w listopadzie 1936 roku. Strona polska po przeprowadzeniu testów w lutym 1937 roku zaakceptowała wieżę. Polska zakupiła również licencję na produkcję czołgowej wersji działka kal. 37 mm.

Oba rodzaje działek produkowały zakłady Stowarzyszenia Mechaników Polskich z Ameryki, które mieściły się w Pruszkowie. Natomiast głównym producentem czołgów były Państwowe Zakłady Inżynierii w Ursusie pod Warszawą.

17 lutego 1936 roku została zamówiona pierwsza partia 16 egzemplarzy 7TP w wersji jednowieżowej. Jednak wyprodukowano je w wersji dwuwieżowej i dopiero w 1938 roku przerobiono je zg
odnie z zamówieniem. Produkcję czołgów jednowieżowych rozpoczęto w 1937 roku. W lecie 1939 roku Wojsko Polskie posiadało 139 sztuk 7TP. W tym też czasie rozpoczęto produkcję kolejnych 100 egzemplarzy, które miały być ukończone w 1940 roku.

Kadłub był wykonany z walcowanych płyt pancernych, które łączono za pomocą śrub. Podzielony został na trzy przedziały: kierowania, bojowy i silnikowy. Grubość pancerza przedniej części kadłuba wynosiła 17 mm, płyt bocznych 13-17 mm, płyta górna i tylna 10 mm, dno z przodu 10 mm, z tyłu 5 mm. Jednowieżowa wersja z radiostacją posiadała masę 9,9 t, natomiast wersja dwuwieżowa 9,4 t.

W tej drugiej wieże były jednoosobowe, wykonane z walcowanych płyt pancernych, które mocowano do stalowego szkieletu za pomocą wkrętów. Jarzmo było wspólne dla armaty i km. Grubość pancerza wieżyczki wynosiła 15 mm, stropu 10 mm.

W przedziale kierowania, który znajdował się w przedniej części kadłuba, siedział kierowca-mechanik. Obok niego, po lewej stronie znajdował się główny zbiornik paliwa, jego pojemność wynosiła 110 dm3. Obok niego umieszczony był zapasowy zbiornik paliwa, który miał pojemność 20 dm3.

Wieże w obu wersjach były obracane ręcznie. Do uzbrojenia czołgów dwuwieżowych należały dwa ckmy Browning wz. 30 kal. 7,92 mm. Zapas amunicji wynosił 6 000 sztuk pocisków do obu ckm.

Wersja jednowieżowa uzbrojona była w czołgową odmianę działka ppanc. Bofors wz. 37 kal. 37 mm. Razem z nią był sprzężony km Browning wz. 30 kal. 7,92 mm. W czołgu przewożono 80 sztuk amunicji do działka i 3960 sztuk do km. Dowódca czołgu pełnił również rolę celowniczego i zajmował miejsce po lewej stronie działka. Posługiwał się celownikiem peryskopowym wz. 37. Z prawej strony działa miał swoje stanowisko ładowniczy. Dysponował obrotowym peryskopem, który skonstruował kpt. R. Gundlach. Pod koniec 1938 roku dobudowano w tylnej części wieży nisze, w której zamontowano krótkofal7tp-4896-2. 2ową radiostację 2N/C. Umieszczono tam również część zapasowej amunicji. Dokonano tych zabiegów w celu zrównoważenia działka i podniesienia walorów bojowych czołgu.

Napęd 7TP stanowił silnik Saurer-Diesel VBLDb o mocy 80,85 kW (110 KM). Zużycie ropy naftowej lub oleju gazowego po drodze wynosiło 80 dm3/100 km, a w terenie 100 dm3/100 km.

Podwozie czołgu składało się z 16 podwójnych stalowych kół jezdnych z bandażami gumowymi, pary kół napędowych z przodu i pary kół napinających z tyłu. Górna część gąsienicy opierała się na czterech kołach podtrzymujących. Szerokość gąsienic wynosiła 267 mm.

W 1938 roku Państwowe Zakłady Inżynierii rozpoczęły modernizację czołgu. Następca 7TP miał nosić oznaczenie 9TP, a uruchomienie produkcji planowano na 1940 rok. Jedynym pojazdem produkowanym na podstawie 7TP był ciągnik artyleryjski CTP.

Czołgi 7TP odznaczały się wysokimi walorami bojowymi. Okazały się zdecydowanie lepsze od niemieckich PzKpfw. I i PzKpfw. II. Jednak było ich niewiele, a przewaga Niemców na lądzie, a w szczególności w powietrzu, ogromna. Polskie oddziały pancerne szybko traciły wartości bojowe, gdyż nie posiadały rezerw sprzętowych, ani nie było możliwe naprawianie czołgów w warunkach polowych. Ponadto stale borykano się z brakiem paliwa.

Dane taktyczno-techniczne 7TP

Załoga:
3
Masa: 9,9 t
Grubość pancerza: 9,5-17 mm
Wymiary: długość 4,75 m, szerokość 2,40 m, wysokość 2.27 m, prześwit 0,38 m
Napęd: 6-cylindrowy, chłodzony cieczą silnik wysokoprężny Saurer-Diesel VBLDb (PZInż. 235) o mocy 80,85 kW (110 KM)
Osiągi: prędkość maksymalna po drogach 32 km/h, maksymalny zasięg po drogach 150 km, pokonywane przeszkody: brody 1 m, pionowe ściany o,7 m, rowy 1,8 m
Uzbrojenie: armata ppanc. Bofors wz. 37 kal. 37 mm, 1 km wz. 30 kal. 7,92 mm


Autor: stahuvader
skomentuj
KOMENTARZE NA TEMAT GRY
więcej komentarzy dodaj komentarz