Gospodarczy rozwój USA
Benjamin Franklin – jeden z Ojców Założycieli państwa amerykańskiego był nie tylko wybitnym politykiem. Malował obrazy, prowadził działalność publicystyczną, zajmował się filozofią i dokonał wielu odkryć naukowych. Wynalazł bujany fotel i dwuogniskowe okulary. Jako pierwszy zaproponował ideę wprowadzenia „czasu letniego”. To Franklinowi przypisuje się odkrycie piorunochronu. Życie i działalność tego człowieka bardzo dobrze opisuje napis pod jego popiersiem w Paryżu: „grom wydarł niebu a berła tyranom”. Ulysses Grant był generałem. W czasie wojny secesyjnej, walcząc po stronie Unii, został dowódcą naczelnym i to jego armia pokonała armię generała Lee w kwietniu 1865 r. Sława zwycięzcy pozwoliła mu objąć fotel prezydenta. Historia surowo oceniła Granta — był dużo lepszym wojskowym niż mężem stanu. Pomimo wielu ataków i skandali ze styku polityki i gospodarki Grant rządził dwie kadencje w latach 1869-77.
 |
Czarno-pomarańczowy front banknotu o nominale 100 000 dolarów z portretem Woodrowa Wilsona z 1934 roku. |
Dwudziestodolarówka
W Farmersach rozgrywamy gry osadzone w czasie gdzieś pomiędzy Franklinem a Grantem. Spójrzmy więc na niższe nominały „zielonych”. Z „dwudziestodolarówki” patrzy na nas Andrew Jackson. Siódmy prezydent Stanów Zjednoczonych. Rządził dwie kadencje: od 1829 do 1837 roku. Farmer-imigrant przybywający do Memphis albo Cleveland w 1832 r. zastaje USA pod rządami właśnie Andrew Jacksona. Urodził się on w roku 1767. Trudno jednoznacznie ustalić w której z ówczesnych angielskich kolonii. Stany Karolina Północna i Południowa uznają Jacksona za „syna swojej ziemi ” , gdyż wobec osiemnastowiecznych korekt granic i nie do końca zweryfikowanego miejsca narodzin późniejszego prezydenta trudno orzec jednoznacznie przynależność geograficzną.
Młody Andrew Jackson otrzymał bardzo skromne wykształcenie, lecz dzięki uporowi i samokształceniu został prawnikiem. W wieku 20 lat przeniósł się do Tennessee i to tutaj rozpoczął swoją publiczną karierę. Z sukcesami prowadził interesy. Był zamożnym plantatorem, handlował niewolnikami, a swoją pozycję społeczną budował konsekwentnie i odważnie. Był członkiem Izby Reprezentantów oraz senatorem. Podczas wojny amerykańsko-brytyjskiej 1812 roku dowodził armią w stopniu generała. To właśnie zasługi z czasów wojny pomogły Jacksonowi zyskać sympatię społeczeństwa i wygrać wybory. Wybory powszechne wygrał zresztą już w 1824 r., ale nie zdobył więks
Jackson, prowadząc politykę, nie próbował szukać kompromisu z Kongresem lecz, w przeciwieństwie do poprzednich prezydentów, używał prawa weta i swoich wpływów, by forsować własne zdanie. Nie wahał się używać armii w polityce wewnętrznej ani zastraszać przeciwników politycznych groźbą utraty życia. Z uwagi na prowadzoną przez siebie twardą politykę zyskał przydomek „Old Hickory” – oznacza ono: „Stary Orzech”, tyle że hickory to amerykańska odmiana białego orzecha o wyjątkowo twardym drewnie. Okres rządów Jacksona to – w ogólnym zarysie – historia konsolidacji Partii Demokratycznej (którą reprezentował prezydent) i budowanie realnej w stosunku do niej opozycji oraz boom gospodarczy związany ze wzrostem ilości upraw, uprzemysłowienia i eksportu na całym terytorium ówczesnych Stanów Zjednoczonych. To także pierwsze oznaki sporu wewnątrz Unii, wieszczące działania odśrodkowe, którym prezydent Jackson zdecydowanie się przeciwstawiał.
Martin Van Buren
Jackson, wraz ze swoimi zwolennikami, wprowadził się do Białego Domu w marcu 1829 roku. Wiceprezydentem został wówczas John Calhoun i pełnił tą zaszczytną funkcję do grudnia 1832 r., kiedy to sam zrezygnował z piastowanej przez siebie funkcji. Była to pierwsza w historii Stanów Zjednoczonych osobista rezygnacja wiceprezydenta. Przyczyny ustąpienia Calhouna są złożone. Dość jednak wspomnieć, że zdecydowanie różnili się z Jacksonem w kwestii nacjonalizmu, który reprezentował pochodzący ze znanej z ksenofobii Karoliny Północnej wiceprezydent. W czasie drugiej kadencji Starego Orzecha wiceprezydentem był Martin Van Buren i to ten Mały Czarodziej (jak go pieszczotliwie nazywano) miał stać się już niebawem pierwszą osobą w państwie. Dzięki silnej pozycji Jacksona i bardzo dobrej kondycji gospodarki, w 1836 roku Partia Demokratyczna znowu wygrała wybory, w których Van Buren przesiadł się z fotela wiceprezydenta na najwyższy urząd w USA. Wiceprezydenci wielokrotnie starali się o schedę po swoich „patronach”, ale bezpośrednio udało się to tylko Van Burenowi i Georgowi Bushowi – ojcu obecnego przywódcy Stanów Zjednoczonych, który był drugą osobą w państwie przez całe dwie kadencje prezydentury Ronalda Reagana w latach 1981-89. Mimo, że Van Buren nie nosił anglosaskiego nazwiska, mówi się o nim, że jest pierwszym prawdziwie amerykańskim prezydentem. Urodził się bowiem w grudniu 1782 – już po ogłoszeniu Deklaracji Niepodległości i dorastał w demokratycznym kraju. Niestety rozkwit Ameryki – obserwowany praktycznie od zakończenia wojny lat 1812- 1814 – miał za czasów rządów Van Burena zostać zahamowany. I nie ma tutaj żadnej winy Małego Czarodzieja, mówić możemy jedynie o dużym pechu. Przez świat miała przejść kryzysowa fala, która zaczyna się w pierwszym roku prezydentury Van Burena.
