Uganda- Poligon Wariata | ||
Reżim Amina ponownie znalazł się w centrum światowego zainteresowania w 1976r., gdy udzielił wsparcia terrorystom palestyńskim, którzy porwali w Niemczech samolot Air France i skierowali go na lotnisko w Entebbe w Ugandzie. Spektakularna akcja odbicia zakładników przeszła do historii jako „operacja Entebbe” (dramat 246 pasażerów i 12 członków załogi porwanego nad Koryntem samolotu Air France zakończył się na 12 godz. przed upływem terminu ultimatum postawionego przez porywaczy (w tym dwóch Niemców) domagających się uwolnienia 53 terrorystów więzionych w RFN, Francji, Izraelu, Szwajcarii i Kenii, kiedy to interweniowali izraelscy komandosi. Izrael zadeklarował chęć negocjacji z napastnikami, którzy uwolnili część zakładników z wyjątkiem pasażerów pochodzenia żydowskiego. Nieprzejednana postawa rządu zachodnioniemieckiego zmusiła rząd Izraela do podjęcia bezpośrednich działań w Entebbe. Trzy samoloty izraelskich komandosów wylądowały na tym lotnisku, gdzie musiały z marszu pokonać opór wojsk ugandyjskich. Zginęło 20 żołnierzy tego kraju, zniszczono 11 myśliwców bombardujących. Izrael oskarżył rząd Ugandy o otwarte wspieranie ugrupowań terrorystycznych. W czasie ataku zginął również major izraelski, 3 zakładników i 7 terrorystów. Tej samej nocy (4 VII 1976r.) pasażerów przetransportowano do Tel Awiwu). Te spektakularne wydarzenia nie wpłynęły znacząco na pozycję Amina i dalej robił swoje. W lutym 1977r. Amin został otwarcie oskarżony przez Amnesty International o rozstrzelanie dziesiątków tysięcy osób. Z kolei 28 II 1977r. Amin wściekł się na prezydenta USA, J. Cartera, który ośmielił się okazać dezaprobatę wobec sposobu traktowania przez marszałka-prezydenta jego współobywateli (niedawno, kilka tysięcy mieszkańców Ugandy oskarżonych o spisek przeciwko jego osobie zostało zmasakrowanych, poddanych torturom a następnie rzuconych na żer krokodylom. Amin otwarcie ostrzegł 240 Amerykanów przebywających w Ugandzie, że urządzi im „zabawę”. Przetrzymywani jako zakładnicy, za „współpracę z syjonistyczną propagandą izraelską”, Amerykanie zostali ostatecznie zwolnieni. Amin stwierdził następnie, że wezwał ich w celu zaproszenia na wieczorek taneczny).
Szaleńcza polityka Idi Amina Dady zaczęła jednak powoli zbliżać się do swego końca. Skrytykowany na międzynarodowym forum za ograniczanie praw człowieka i doprowadzenia do wojny domowej oraz mordowanie oponentów, reżim Amina zaczął chylić się ku upadkowi. Zresztą Amin (pogrążający się coraz bardziej w obsesji władzy i nie ufający nikomu- od 1978r. pełniący również funkcję min. spraw zagranicznych, wewnętrznych i informacji), sam spowodował swój upadek. W 1976r. Uganda wysunęła roszczenia terytorialne wobec Kenii a w 1977r. wobec Tanzanii. Uganda popadła w znaczne trudności gospodarcze, narastała opozycja antyrządowa, wybuchały napięcia społeczne i bunty w wojsku, tłumione okrutnymi represjami. Jedną z obsesji Amina była nienawiść do prezydenta sąsiedniej Tanzanii, Juliusa Nyerere. W okresie dyktatury Amina Tanzania udzielała azylu Miltonowi Obote i popierała jego zwolenników. W 1978r. doszło do granicznej wojny z Tanzanią (m.in. nad rzeką Kagerą), a w końcu tego roku armia Amina zaatakowała Tanzanię. Wojska tanzańskie zdołały jednak powstrzymać siły ugandyjskie i na początku 1979r. przeszły do kontrataku, wkraczając do Ugandy wraz z siłami obotowskiego Frontu Wyzwolenia Ugandy. Po kilku miesiącach walk zajęto stolicę Kampalę dnia 11 IV 1979r. i obalono rządy Amina (ten na pokładzie samolotu wojskowego uciekł 13 IV do Libii), które według wielu źródeł pochłonęły ostatecznie blisko pół miliona ofiar. W V 1979r. do Ugandy przybył Milton Obote, by odzyskać prezydenturę. Początkowo władzę w państwie objął Komitet Wojskowy Narodowego Frontu Wyzwolenia Ugandy (UNLF), wspierany przez armię Tanzanii. Ostatnie jednostki wierne Aminowi poddały się w maju (armia rozproszyła się, część wróciła do domu, część żyła później z bandytyzmu. Ponoć straty armii Tanzanii w tej wojnie wyniosły jeden czołg...). | ||
<< poprzednia | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | następna >> |