Sudan

Sudan

Sudan jest państwem leżącym w północno-zachodniej części Afryki. Od przeszło 40 lat kraj ten jest pogrążony w konflikcie zbrojnym na tle religijnym pomiędzy muzułmańską ludnością Północy a chrześcijańskim Południem (czyli podobnie jak w Czadzie, z tą jednak różnicą, że w tym przypadku ciemiężycielami są muzułmanie). Poznajmy chronologię konfliktu.

Najstarsze osadnictwo sięga V-IV tys. p.n.e., kiedy to na terenie północnego Sudanu powstało rolnicze państwo Kusz(w płd. Nubii). W III tys.p.n.e. Kusz był celem licznych najazdów obcych państw, by ostatecznie na początku II tys.p.n.e. został podbity przez Egipt. W początkach I tys.(600 p.n.e.) Kusz zdołał uniezależnić się od Egiptu i ustanowić silne królestwo (stolica-Napata, od VIw. p.n.e.-Meroe). W IV w.n.e. Królestwo Kuszyckie zostało podbite przez władców państwa Aksum(350r.n.e.). Na przestrzeni VI-VIIw. obszar dzisiejszego Sudanu był miejscem postępującej chrystianizacji-zaczęły powstawać chrześcijańskie państwa:Makuria(Mukurra) i Alodia(Alwa, Aloa), które przetrwały do XIII-XVw., stopniowo kapitulując w obliczu postępującej od VIIw. kolonizacji arabskiej w Nubii i trwającej do XVIw. powszechnej islamizacji zdobytych terenów. Na przestrzeni XV-XVIw. powstał we wsch. Sudanie (zamieszkanym przez ludy Fung i Nuba) sułtanat Sennar, a po opanowaniu przez Arabów ziem zach. w końcu XVIw.-sułtanat Dar-Fur. Podzielony na liczne państewka(m.in.Sennar,Dar-Fur,Kordofan) średniowieczny Sudan utrzymywał się głównie z handlu niewolnikami. Starożytny dominant przypomniał jednak o sobie w XIXw. W 1820r. do Sudanu wkroczyły wojska tur. namiestnika Egiptu-Muhammada Alego, zajmując tereny pn. i środk.(Dar-Fur stawiał opór do 1874r.). Nastąpił masowy wywóz niewolników(w 1863r. wprowadzono zakaz handlu niewolnikami) i postępujący upadek gospodarki. Od lat 60-tych dało się zauważyć rosnące wpływy brytyjskie. Zamieszki inspirowane przez niezadowoloną ludność i ruchy rewoluc

yjne przyczyniły się do wybuchu powstania narodowego w 1880r., kiedy to przywódca islamski Muhammad Ahmad zw. Al-Mahdim rzucił wyzwanie władcom egipskim. Ogłaszając się wybawicielem Sudanu Mahdi w latach 1881-85 toczył wojnę z napierającymi Brytyjczykami. Mahdyści zajęli Chartum, zabili sudańskiego, mianowanego przez Egipcjan gubernatora-gen.Charlesa Georga Gordona(1885r.) i stworzyli państwo teokratyczne ze stolicą w Omdurmanie. Wywalczona niezależność stanęła w obliczu wojen z buntującym się Dar-Furem, Etiopią oraz Brytyjczykami (klęska Sudanu w 1889r.) i Włochami(klęska 1893r.).

niebawem Sudan stał się miejscem rywalizacji mocarstw europejskich(głównie Francji i W.Brytanii, która to okazała się ostatecznym zwycięzcą). Brytyjski generał-lord Horatio Herbert Kitchener(na falach ekspansjonizmu brytyjskiego) stojąc na czele armii egipsko-brytyjskiej zdołał podbić Sudan i pokonał Mahdystów(1898r. zdobyto Chartum) i doprowadził do opuszczenia Faszody przez Francuzów(w 1898r. Francja i W.Brytania znalazły się na krawędzi wojny. W tym właśnie czasie oddział francuskich żołnierzy, dowodzony przez majora Marchanda, dotarł po dwuletnim imponującym marszu z zachodu Afryki do Faszody w Sudanie. Spotkał tam Brytyjczyków, którzy posuwali się w górę Nilu od roku 1896. Obecność Francuzów była bezpośrednim wyzwaniem dla Londynu pragnącemu narzucić Sudanowi adm. egipską (czyli w istocie brytyjską). Zasadą polityki bryt. w tym rejonie było kontrolowanie Egiptu dopóty, dopóki będzie tego wymagać bezpieczeństwo Kanału Sueskiego, a wpuszczenie kogokolwiek do Sudanu mogłoby zagrażać Egiptowi. Przez kilka tygodni wojna wisiała na włosku. W końcu Francuzi dali za wygraną(ku niesłychanej radości Niemców).Była to być może zapowiedź zmiany polityki Francji wobec W.Brytanii i początek późniejszego sojuszu-w Europie wyrastał bowiem wspólny przeciwnik, znacznie groźniejszy, bo spłodzony z teutońskiej krwi.

Historie zapomnianych konfliktów - Sudan

skomentuj
KOMENTARZE NA TEMAT GRY
więcej komentarzy dodaj komentarz