Sudan

Armia pod wodzą gen. Abderrahama Sewara el-Dahaba(min. obrony i szefa sztabu armii)oraz trzech innych oficerów przejęła władzę w Chartumie sparaliżowanym przez strajk generalny i manifestację spowodowaną podwyżką ceny chleba. El-Dahab wytłumaczył przez radio sudańskie, że "siły zbrojne stanęły u boku ludu przejmując władzę na okres tymczasowy". W całym kraju ogłoszono stan wyjątkowy, granice zostały zamknięte, konstytucję zawieszono, a rząd i parlament rozwiązano. Władzę objęła Tymczasowa Rada Wojskowa na czele z gen. El-Dahabem. Wojskowi zapowiedzieli wielopartyjność i przywrócenie rządów cywilnych. W V 1986r. przeprowadzono wybory parlamentarne i na stanowisko przewodniczącego 5-osobowej Najwyższej Rady Państwowej powołano Ahmeda Ali el-Mirghaniego, a premierem został S.al-Mahdi.

W 1988r. wobec sukcesów armii płk.Garanga, wspomaganego przez Etiopię(w odwecie, za popieranie przez Sudan organizacji separatystycznych w etiop. prowincji-Erytrei), rząd Sudanu zmuszony był zawrzeć układ z LRWS w Addis-Abebie. Uzyskano zgodę LRWS na zakończenie wojny domowej w zamian za zniesienie szariatu i przywrócenie autonomii prowincjom Południa. Układ nie wszedł jednak w życie na wskutek sprzeciwu fundamentalistów muzułmańskich(Narodowy Front Muzułmański) przekreślając tym samym sznasę na pokój. W VI 1989r. miał miejsce kolejny pucz wojskowy, kiedy to władzę przejęła Rada Wojskowa z gen. Omarem al-Bashirem. Wprowadzono stan wyjątkowy odrzucając jednocześnie układ z Addis-Abeby. Cała parada odbywała się na tle zapaści gospodarczej, problemu głodu, ogromnego zadłużenia i konfliktów związanych z napływem uchodźców z Etiopii i Czadu.

W 1990r. cały kraj pogrążył się w zamieszkach etnicznych i strajkach. Mimo to nowe władze próbowały reform. W 1991r. przekształcono Sudan w państwo federalne, a w II 1992r. dekret szefa państwa powołał 300-osobowe Tymczasowe Zgromadzenie Narodowe. W marcu 1992r. zawarto porozumienie pokojowe między rządzącą partią wojskową a partyz

antami. Niebawem jednak walki wybuchły na nowo włączając do wojny siły zbrojne Etiopii po stronie rządowej. Jednak w maju 1992r. zawarto porozumienie z Armią Wyzwolenia Ludu Sudanu-islamskie prawo szariatu nie obowiązuje mieszkańców płd. Sudanu(chrześcijan i animistów). W X 1993r. Rada Dowództwa Rewolucji Ocalenia Narodowego uległa samorozwiązaniu, a jej przewodniczący gen. Omar al-Bashir został cywilnym prezydentem(Brawo!Doprawdy-cóż za wspaniała przemiana!).

Prezydent Omar al-Bashir doszedł do władzy w 1989r. po udanym wojskowym zamachu stanu przeciw wyłonionemu w wyniku wyborów koalicyjnemu rządowi Sadiga al Mahdiego. Bashir stanął na czele powołanej przez siebie Rady Rewolucyjnej, kierując się w rządzeniu zasadami islamu(świadczą o tym brutalne akcje przeciwko zamieszkującej południe kraju ludności chrześcijańskiej i animistycznej). Zamach stanu, który go wyniósł do władzy, zburzył chwilowy pokój w kraju. Wojna przeciwko Sudańskiej Ludowej Armii Wyzwoleńczej(SPLA) pochłonęła tysiące ofiar ludzkich, a miliony ludzi opuściło swoje domostwa, co na południowej granicy kraju i w krajach sąsiednich rodzi problemy z wielką rzeszą uciekinierów. Dążąca do władzy świeckiej SPLA sama jest podzielona i oskarża się ją o okrucieństwa. Rząd sudański ma niewielu przyjaciół za granicą. Stany Zjednoczone uważają, że Sudan popiera terroryzm(W 1993r. bardzo popsuły się stosunki z Wielką Brytanią. Po incydencie w Chartumie, kiedy to przebywającemu na zaproszenie rządu arcybiskupowi Canterbury uniemożliwiono odwiedzenie lokalnego kościoła w płd. części kraju, odwołany został ambasador).

Sudan pozostaje nadal krajem niestabilnym politycznie, wahającym się pomiędzy reżimami cywilnymi i wojskowymi. Wojna domowa między muzułmanami z Północy i animistami-chrześcijanami z Południa, która rozpoczęła się w latach 60-tych, pozostaje nadal nierozstrzygnięta.

Piotr 'Perkun' Rojewski
piorojewski@poczta.onet.pl

Autor: Perkun

skomentuj
KOMENTARZE NA TEMAT GRY
więcej komentarzy dodaj komentarz