Nepal - rewolucja w Himalajach
Warto dodać, że Mao Zedong nie znał języków obcych, a w chwili kiedy tworzył zręby swej ideologii, po chińsku dostępny był jedynie Manifest Komunistyczny, kilka fragmentów prac Lenina i dwie, trzy książki o marksizmie. Maoizm musiał od początku borykać się z niebanalnym dla komunizmu problemem – w Chinach niemal nie było proletariatu. W artykule „O klasach społeczeństwa chińskiego” z 1926 r. Mao pisał: „Współczesny proletariat przemysłowy w Chinach liczy około 2 mln ludzi. Mała liczebność współczesnego proletariatu przemysłowego tłumaczy się gospodarczym zacofaniem kraju”. W dalszej części tekstu Mao Zedong poradził sobie poszerzając klasę rewolucjonistów o tzw. półproletariat, do którego zaliczał: przytłaczającą większość chłopów–dzierżawców, chłopów–biedniaków, drobnych rzemieślników, ekspedientów sklepowych oraz przekupniów ulicznych.
Założeniem maoizmu jest zbrojny i ekspansywny charakter rewolucji, wojna między państwami socjalistycznymi i państwami kapitalistycznymi (zachodnimi) o charakterze wojny ludowej chłopów i ludów Trzeciego Świata przeciwko kapitalistom i skorumpowanym przez nich robotnikom państw rozwiniętych. Maoiści wbrew marksizmowi głosili rewolucyjny potencjał ludności chłopskiej oraz młodzieży. Maoiści twierdzili, że walka klasowa toczy się również w łonie partii komunistycznej.
Maoiści określali ZSRR i podporządkowane mu państwa komunistyczne jako rewizjonistyczne i socjalimperialistyczne. Maoizm przyjmowały komunistyczne partie w Chinach, Albanii, Indonezji oraz małe grupki lewicowców w Europie Zachodniej. Najsilniejsze wpływy w Europie Zachodniej zdobyli maoiści w Holandii, Belgii i Norwegii. Maoizm stanowił ideologię ruchu Czerwonych Khmerów, Sendero Luminoso w Peru oraz właśnie wyzwoleńczej Komunistycznej Partii Nepalu (Maoistów).
Wracamy do Nepalu, do drugiej połowy lat 90–tych. Trwa wojna domowa. Potyczki z partyzantami skupiały się głównie w górzystych, wiejskich terenach kraju. Partyzanci znajdują poparcie wśród najuboższej części społeczeństwa, niskich kast i kobiet. Spotyka się to z represjami ze strony władz państwowych.
Przez cały okres wojny domowej rząd Nepalu formalnie respektuje zagwarantowany w konstytucji państwa katalog praw obywatelskich. Dotyczy to jednak poziomu deklaracji instytucji państwowych, w praktyce często dochodzi jednak do łamania lub ograniczania praw jednostek. Rząd pozwala jednak na działalność międzynar
odowych organizacji na terenie kraju i na zbieranie informacji w sprawach tortur, wykorzystywania kobiet, prześladowań czy zjawiska dzieci–żołnierzy itp. Źródła te wielokrotnie informowały o nieprawidłowościach w wielu dziedzinach życia. Należy w tym miejscu wspomnieć o powszechnym stosowaniu tortur i przemocy oraz zabójstwach na tle politycznym, których ofiarą padało rocznie kilkaset osób. Praktyki te są stosowane poprzez obydwie walczące strony. Maoiści dodatkowo wymuszają uczestnictwo w obozach indoktrynacji politycznej a także często wcielają do swych armii osoby niepełnoletnie. Na terenach, gdzie mają kontrolę odbierają ludności cywilnej żywność i dobytek. Walki mocno ograniczyły też możliwość swobodnego przemieszczania się ludzi, gdyż podróże stały się bardzo niebezpieczne. W Nepalu dochodzi do częstego przetrzymywania więźniów bez podstaw prawnych (nakazu policyjnego lub wyroku sądu). Władza sądownicza podlega naciskom politycznym wpływającym często na bezstronność i obiektywność wyroku. Wiezienia rządowe są przepełnione, źle wyposażone i nie spełniają międzynarodowych standardów. Oficjalnie rząd Nepalu nie odmawia dostępu do więzień (nie dotyczy to aresztów policyjnych) międzynarodowym organizacjom, w praktyce częste się przypadki odmowy dostępu. Kontroli podlega sfera prywatna życia. Ograniczenia dotknęły także media. Wprawdzie mają zapewnione swobodne działanie i prawo wolności wypowiedzi (ograniczone jest prawo krytykowania króla), w praktyce wolność wypowiedzi została ograniczona i media podlegają stałej kontroli. Zdarzają się przypadki aresztowań dziennikarzy i przetrzymywania ich bez wyroku sądowego. Oficjalną religią Nepalu jest hinduizm. Nie dochodzi jednak do szerszego łamania praw wyznawców innych religii. Zdarzały się sporadyczne przypadki prześladowań religijnych czy kastowych oraz utrudniania rejestracji organizacji charakterze religijnym, należy jednak uznać, ze wolności religijne są przestrzegane. Gorzej wygląda sytuacja kobiet, mniejszości seksualnych oraz dzieci. Kobiety są często ofiarami gwałtów dokonywanych przez walczących. Powszechna jest także przemoc w rodzinie. Dzieci często są wcielane do wojska lub są wykorzystywane do pracy. Naruszenia praw człowieka są przyczyną porzucania przez Nepalczyków domostw i ucieczek w inne, spokojniejsze rejony kraju. Liczba uchodźców wewnętrznych jest szacowana na od 200 tysięcy do nawet miliona osób. Osoby te często pozostają bez pomocy i gwarancji bezpieczeństwa, a często są prześladowane.
Założeniem maoizmu jest zbrojny i ekspansywny charakter rewolucji, wojna między państwami socjalistycznymi i państwami kapitalistycznymi (zachodnimi) o charakterze wojny ludowej chłopów i ludów Trzeciego Świata przeciwko kapitalistom i skorumpowanym przez nich robotnikom państw rozwiniętych. Maoiści wbrew marksizmowi głosili rewolucyjny potencjał ludności chłopskiej oraz młodzieży. Maoiści twierdzili, że walka klasowa toczy się również w łonie partii komunistycznej.
Maoiści określali ZSRR i podporządkowane mu państwa komunistyczne jako rewizjonistyczne i socjalimperialistyczne. Maoizm przyjmowały komunistyczne partie w Chinach, Albanii, Indonezji oraz małe grupki lewicowców w Europie Zachodniej. Najsilniejsze wpływy w Europie Zachodniej zdobyli maoiści w Holandii, Belgii i Norwegii. Maoizm stanowił ideologię ruchu Czerwonych Khmerów, Sendero Luminoso w Peru oraz właśnie wyzwoleńczej Komunistycznej Partii Nepalu (Maoistów).
Wracamy do Nepalu, do drugiej połowy lat 90–tych. Trwa wojna domowa. Potyczki z partyzantami skupiały się głównie w górzystych, wiejskich terenach kraju. Partyzanci znajdują poparcie wśród najuboższej części społeczeństwa, niskich kast i kobiet. Spotyka się to z represjami ze strony władz państwowych.
Przez cały okres wojny domowej rząd Nepalu formalnie respektuje zagwarantowany w konstytucji państwa katalog praw obywatelskich. Dotyczy to jednak poziomu deklaracji instytucji państwowych, w praktyce często dochodzi jednak do łamania lub ograniczania praw jednostek. Rząd pozwala jednak na działalność międzynar
<< poprzednia | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | następna >>
