Krew W Dżungli | ||
Dnia 31 sierpnia 1960r. zebrała się konferencja 13 niepodległych państw
afrykańskich, która zwróciła się do Lumumby o wykazanie umiarkowania (pozycja
D.Hammarskjolda umocniła się a ONZ potwierdziła swoje zaufanie do jego osoby). Zaskoczony
tym Lumumba, który spodziewał się poparcia ze strony wolnych państw afrykańskich, uświadomił
sobie własną porażkę polityczną. Ostatecznie zwrócił się o pomoc do ZSRR, pogłębiło to
jednak rozłam w obozie rządowym oraz spowodowało bunt armii. W dniu 14 września 1960r.
głównodowodzący armii kongijskiej, płk. Joseph Desire Mobutu dokonał zamachu stanu usuwając
Lumumbę (Mobutu 14.10.1930-07.09.1997 służył wcześniej w kolonialnych siłach belgijskich w
latach 1949-56, gdzie dosłużył się stopnia sierżanta-majora; pracował również jako
dziennikarz. W latach 1958-60 był działaczem Kongijskiego Ruchu Narodowego. W niepodległym
Kongo został szefem sztabu armii. Po zamachu stanu stanął na czele Rady Komisarzy
Generalnych, lecz niebawem został zmuszony do ustąpienia; w latach 1961-65 był naczelnym
dowódcą armii oraz marionetką...jak się okazało, związaną z kapitałem amerykańskim).
Tymczasem Lumumba powołał w Stanleyville separatystyczny rząd, który proklamował budownictwo
socjalizmu.
Tymczasem w czasie obrad XV sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ w grudniu 1960r. zgłoszono trzy projekty rezolucji w sprawie Konga. Rezolucja afro-azjatycka (Indie, Ghana, Indonezja, Irak, Maroko, ZRA oraz Jugosławia): - ONZ nadal sprawuje mandat w Kongu, - Uwolnić więźniów politycznych i członków parlamentu, - Zwołać parlament i stworzyć warunki do jego obrad, - Zapobiegać ingerencji oddziałów zbrojnych z zewnątrz w sprawy polityczne kraju, - Państwa członkowie ONZ nie będą zaopatrywać w broń i mat. wojskowe żadnej ze stron, - ONZ zobowiąże Belgię do wycofania jej personelu wojskowego i specjalistycznego z Konga. Rezolucja radziecka: - Wycofać oddziały belgijskie, - ONZ rozbroi prywatne oddziały wojskowe (m.in. płk. J.Mobutu), - Uwolnienie premiera Lumumby oraz członków rządu i parlamentu, - Przywrócić parlament i demokratyczny rząd, - Utworzyć komisję nadzorczą państw afro-azjatyckich do kontroli działalności sekr.gen.ONZ i dowództwa sił zbrojnych ONZ w Kongu, które złoży sprawozdanie Radzie Bezpieczeństwa lub Zgromadzeniu Ogólnemu, I w końcu rezolucja amerykańsko-brytyjska, którą to właśnie ostatecznie przyjęto 16 grudnia 1960r.: - Sekretarz generalny będzie nadal realizował powierzony mandat w Kongo, - Żaden personel wojskowy poza personelem ONZ nie będzie mógł pozostać na terytorium Konga, - Wzywa się państwa do niedostarczania broni i mat. wojskowych żadnej ze stron w Kongu bez pośrednictwa ONZ, - Przyjść z pomocą szefom Republiki Kongijskiej, aby parlament mógł funkcjonować bez żadnego nacisku z zewnątrz, - Żadne kroki sprzeczne z postanowieniami prawa i porządku nie mogą być stosowane wobec aresztowanych, - Zostaną stworzone warunki dla prac członków Komisji Międzynarodowego Czerwonego Krzyża, która zbada więzienia, obozy i istniejące w nich warunki zdrowotne, - W rezultacie konferencji Okrągłego Stołu, zwołanej przez szefa państwa, zostanie zachowana jedność i integralność państwa kongijskiego. Tymczasem świat obleciała wiadomość o śmierci Lumumby, który został zamordowany 17 stycznia 1961r. przez wojska katangijskie, przy bezczynności wojsk ONZ (według oficjalnej wersji, Lumumba był przetrzymywany przez swojego głównego rywala Moise Czombe w więzieniu Elisabethville. Następnie, ponoć przy próbie ucieczki, miał zginąć). W rzeczywistości, jak wykazało dochodzenie przeprowadzone przez komisję ONZ, Lumumba, został zamordowany wkrótce po aresztowaniu. Czombego zatrzymano w celu wyjaśnienia okoliczności śmierci. Minister spraw wewnętrznych Katangi przedstawił 13 lutego inną wersję, według której Lumumba i dwóch jego towarzyszy zamordowali nieznani osobnicy i następnie pochowali w zaroślach. Wiadomość o śmierci Lumumby, za którą w pewnym sensie odpowiedzialność ponosi Belgia, spowodowała liczne protesty międzynarodowe. W Kairze podpalono ambasadę Belgii. Z kolei w Kongo-Stanelyville zastępca Lumumby, Antoine Gizenga, powołał rząd, który został uznany za legalny przez wiele państw m.in. Czechosłowację, Rumunię, Jugosławię. Niezależnie od tych działań, 13 lutego 1961r. prezydent Kasavubu powołał Jospeha Ileo na nowego premiera Konga. Lata 1961-63 przebiegły pod znakiem ciężkich walk sił ONZ z Katangą, w czasie których dochodziło do znaczących wydarzeń, które komplikowały konflikt kongijski i stawiały pod znakiem zapytania kwestię przyszłości państwa. | ||
<< poprzednia | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | następna >> |