Republika Środkowoafrykańska pełną niepodległość uzyskała 13 sierpnia 1960r., lecz stała się jednym z najbardziej niestabilnych państw w Afryce. Mimo nawiązania wszechstronnej współpracy polityczno-gospodarczej z Francją, krajami Afryki i przystąpienia do ONZ, David Dacko szybko wprowadził w młodym państwie rządy autorytarne, ustanawiając system prezydencki i władzę monopartii (w 1962r. narzucił surowy reżim oszczędnościowy i zdelegalizował wszystkie partie z wyjątkiem MESAN). Wobec urzędującego prezydenta zaczęła narastać w łonie armii opozycja. Dnia 30 grudnia 1965r. rządy Dacko dobiegły swego końca. Został obalony przez pucz wojskowy, a 1 stycznia 1966r. nowym przywódcą RŚA został gen. Jean Bedel Bokassa (Urodzony 22 II 1921r. w Bobangi, Bokassa, miał stać się jedną z najbardziej osobliwych, a zarazem charakterystycznych postaci afrykańskiego świata politycznego epoki postkolonialnej. Wcześnie osierocony- jego ojca zamordowano, gdy miał 6 lat, a później samobójstwo popełniła jego matka, wychowywany był przez francuskich misjonarzy i planował zostać księdzem. Jednak jego dalsza kariera związana była z wojskiem. W wieku 18 lat wstąpił do francuskiej armii kolonialnej (1939-1960) i w okresie II wojny światowej walczył po stronie Wolnej Francji gen. de Gaulle’a. Za swoją odwagę został uhonorowany najwyższym francuskim odznaczeniem- orderem Legii Honorowej. Powojenna kariera Bokassy również była związana z armią francuską. W latach 1946-54 był uczestnikiem wojny indochińskiej, za co został uhonorowany Krzyżem Wojennym oraz dosłużył się stopnia porucznika. Sytuacja zmieniła się w roku 1960, kiedy to RŚA stała się niepodległym państwem. Bokassa porzucił Francuzów i w nowo powstałym wojsku zaczął szybko awansować. Będąc kuzynem prezydenta Dacko i bratankiem Bogandy, w 1961r. uzyskał stopień kapitana, a od stycznia 1963r. jako pułkownik pełnił funkcję szefa sztabu oraz naczelnego dowódcy armii RŚA. Miał jednak większe ambicje. W obliczu bankructwa kraju i zagrożenia ogólnokrajowymi strajkami, Bokassa w grudniu 1965r. dokonał niemalże bezkrwawego zamachu stanu, obalając autorytarnego Davida Dacko). Mając pełnię władzy, mógł Bokassa rozpocząć realizację swoich dyktatorskich, boskich marzeń...Oprócz stanowiska prezydenta (od III 1972r. dożywotnio), objął również (1967r.) funkcję przewodniczącego jedynej legalnej partii politycznej kraju- MESAN, a następnie zniósł uchwaloną w 1959r. konstytucję i rozwiązał parlament, a powołał rządy Rady Rewolucyjnej, na której czele stał jako premier (I 1966-I 1975r.). Mało mu było jednak władzy i sięgał również po teki różnych resortów m.in. w latach 1966-76 był ministrem obrony, w latach 1966-70 ministrem sprawiedliwości, w latach 1970-74 ministrem informacji, w latach 1973-76 ministrem lotnictwa wojskowego i górnictwa, a od IX 1975-XII 1976r. ministrem administracji i ubezpieczeń społecznych oraz ministrem spraw wewnętrznych. Na dokładkę od 1974r. był marszałkiem. W polityce zagranicznej Bokassa zacieśniał stosunki polityczno-gospodarcze z Francją, która popierała dyktaturę Bokassy przez cały okres jej trwania za cenę utrzymania swoich wpływów w tej byłej kolonii (RŚA była stowarzyszona również z EWG od 1957r.). Mając błogosławieństwo Paryża, Bokassa mógł w zasadzie czynić w kraju, co chciał, aż po najbardziej utopijne i zbrodnicze wizje. W latach 70-tych polityka Bokassy skupiła się na zbliżeniu z krajami afrykańskimi, zwłaszcza z byłymi koloniami francuskimi. Od 1963r. RŚA pozostawała członkiem OJA (Organizacja Jedności Afrykańskiej), a od 1965r. była również członkiem OCAMM (Wspólnej Organizacji Afrykańsko- Malgaskiej i Maurycjańskiej). Rozszerzenie kontaktów miało na celu uzyskanie pomocy gospodarczej, ale nie zdołało powstrzymać kryzysu gospodarczego w kraju, który wciąż narastał. Wobec dyktatorskich i brutalnych rządów Bokassy, w kraju zaczęła narastać opozycja. W kwietniu 1969r. odbył się nieudany pucz wojskowy, który tylko dał Bokassie pretekst do dalszego rozszerzania władzy

Apoteoza wielkości Bokassy