Niniejszy artykuł ma na celu przedstawienie niejako leksykonowe kilku podstawowych tradycyjnych rodzajów broni o japońskiej proweniencji, wzbudzić zainteresowanie owymi. Mam nadzieję, iż mi się to uda:).

Kij bo lub bardziej poprawnie roku-shaku-bo – kij długi, przeciwieństwo kija jo, wykonany z drewna lub bambusa, rzadziej z metalu.

Jego długość jest dobierana zależnie od posiadacza, ale zazwyczaj dochodzi do ok.180 cm. Kij ten świetnie sprawdza się w walce. Z racji swej długości ma duży zasięg, co w bezpośrednim starciu przesądza nieraz o życiu lub śmierci. Kij bo może być używany nie tylko do bezpośredniego ataku, lecz także do obrony lub jako podpora przy wykonywania ciosów kończynami. Jest to broń typowo obuchowa i przeznaczona jest do zadawania takich właśnie obrażeń.

W niektórych stylach bojutsu bo traktuje się jak imitację włóczni (przyjmuje się, że z jednego końca znajduje się ostrze, co implikuje poważne różnice w obchodzeniu się z kijem). Zazwyczaj jednak bo traktuje się jako samodzielną broń.



Bokken - jest drewnianym mieczem do ćwiczeń. Jego nazwa składa się z dwóch japońskich znaków: boku – drzewo, drewno oraz ken – miecz. Zamiennie używana jest również nazwa bokutō

Broń ta używana była (i jest nadal) w ćwiczeniach szermierki mieczem japońskim kenjutsu ze względu na bezpieczeństwo, ponieważ każdy błąd popełniony podczas ćwiczeń zwykłym mieczem może skończyć się śmiercią (i często tak się kończył). Na potrzeby kendo – szermierki sportowej – wymyślono shinai, będący elastycznym zwitkiem bambusowych listewek, ponieważ bokken może stanowić groźną i śmiertelną broń: legendy japońskie mówią o mistrzach, zwyciężali za pomocą bokkena pojedynki przeciwko przeciwnikom uzbrojonym w prawdziwy, ostry miecz.

Bokken wykonany jest z jednego kawałka drewna, który stanowi tępą głownię razem z rękojeścią. Kształt głowni jest zwykle lekko wygięty i ścięty wzdłuż tylnej krawędzi ostrza, choć zdarzają się proste. Może być wyposażony w tsubę, ale istnieją również wersje uproszczone bez niej. Drewno, z którego wykonuje się bokken, powinno być pozbawione sęków, gdyż osłabiają one strukturę miecza i powodują szybkie pękanie. Najlepsze bokkeny klejone są z podłużnych listew, których bieg słojów jest inny w każdej warstwie.



Daishō – japońska nazwa kompletu mieczy – krótkiego (wakizashi lub tanto) i długiego (katana lub tachi) – noszonego przez samurajów w okresie od ok. 1597 roku n.e aż do edyktu Haito-rei z 1876 r.n.e. Późniejsze miecze japońskie nie stanowią już w sensie prawnym (i kolekcjonerskim) kompletów daishō.

Miecz długi (daito) noszony był po lewej stronie pasa jedynie przez wyższych rangą samurajów. Miecz krótki wakizashi lub tanto noszony był z prawej strony pasa przez bogatszych kupców, służby publiczne itp.

"Zestaw" katana+wakizashi był z reguły preferowany do noszenia na co dzień przez samuraja za to tachi+tanto były używane podczas bitwy, ale nie była to zasada i ostatecznie to czym walczył zależało od samuraja. Zazwyczaj w zwykłe dni samuraj nosił miecze ostrzami do góry, a podczas bitew ostrzami do dołu.

Katana (u góry), wakizashi (u dołu)

Daitō - nazwa japońska używana jako określenie miecza długiego o długości całkowitej głowni dłuższej niż 60 cm, jest to broń dłuższa (ok. 1 m) od tradycyjnej katany, przez większość samurajów nie używana.

– edykt z 1867 roku zakazywał samurajom japońskim noszenia broni, tzw. daisho rodowego, wynaleźli więc oni sposób na ukrywanie swojego oręża w bambusowych kijach, którymi podpierali się np. podczas spacerów. W razie niebezpieczeństwa rozkładali tyczkę i dobywali broni.

Jitte - przed rewolucją Meiji (1868 r.) było to narzędzie codziennego użytku służące japońskim chłopom do tworzenia otworów w nawodnionej ziemi, do których następnie wsadzano sadzonki ryżu. Po 1867 roku, gdy w Japonii wprowadzono zakaz noszenia przy sobie miecza (edykt Haito-rei), ludność japońska zaczęła stosować jitte jako broń. Jitte z wyglądu przypomina sztylet, z którego klingi z jednej strony wychodzi mniejsze ostrze, wygięte najczęściej w kształt litery „S”. Jitte jako broń była lubiana również przez wojowników Ninja, ponieważ łatwo było dzięki niemu wytrącić broń przeciwnika, a odstające od klingi ostrze służyło jako ochrona ręki użytkownika przed atakami wrogów.

Jo - kij drewniany o przekroju okrągłym, wykorzystywany w kilku obecnych sztukach walki, jak np.: jodo (lub jojutsu) czy aikido (często w formie aikijo). Według legendy, żyjący w XVI w. Muso Gonnosuke, mistrz sztuki walki kijem bo, pokonany przez szermierza wszech czasów Musashi Miyamoto, osiadł w Kyushu (prefektura Fukuoka), gdzie długo medytował nad przyczyną porażki. W końcu doznał "oświecenia" i zrewolucjonizował ówczesną sztukę walki kijem - skrócił nieco broń oraz uczynił ją lżejszą, co zaowocowało zwiększeniem szybkości w posługiwaniu się kijem. Pozwoliło mu to przy ponownym starciu doprowadzić do wygranej z Musashim.

Z uwagi na mniejszą długość od bo kij jo trzymany w trakcie walki jest nie w połowie, a z jednego końca. Techniki jodo wykorzystywane są także we współczesnych systemach walki laską.

Oryginalne wymiary jo to:

średnica: 8 bu (ok. 2,42 cm)

długość: 4 shaku, 2 sun i 1 bu (ok. 127,6 cm)

Kashira - zakończenie rękojeści miecza japońskiego w postaci metalowej lub kościanej nakładki lub grzybka. Zalicza się do części stroju miecza i w stylu zdobienia powinna odpowiadać reszcie. Kashira prócz tego że jest ozdobą, pełni także funkcję wzmacniającą konstrukcję rękojeści oraz ciężaru ułatwiającego wyważenie miecza.

Broń japońska