Cep bojowy - broń obuchowa używana w średniowieczu podobna do zwykłego cepa, ale zakończona żelazną sztabą lub kolcami często połączonymi z rękojeścią łańcuchem. Używana przez piechotę do XVI wieku. Często wykorzystywana w powstaniach chłopskich w XVII wieku.

Przedstawiony na rysunku dębowy cep był używany do XVII wieku przez mieszczan do obrony murów miejskich. Miał on dzierżak o średnicy 5 cm i długości 180 cm. Bijak długości 70 cm był zestrugany na kształt ośmiokątny i wzdłuż całej długości okuty czterema stalowymi sztabkami. Każda z nich była przytwierdzona do bijaka dwunastoma ćwiekami. Duże łby tych ćwieków zwiększały siłę rażenia cepa. Dzierżak był podobnie okuty na górnej połowie swej długości. Gęzwa (ruchome połączenia dzierżaka z bijakiem) cepa bojowego była wykonana z metalu.

W Chinach używano cepa San Setsu Kon, wykonanego z trzech drewnianych części (od 60 cm do blisko metra) połączonych krótkim łańcuchem (ok. 6 cm). Dzisiaj naucza się walki takim cepem w wielu szkołach wushu (kung-fu) na całym świecie. Również w Japonii i Okinawie stosowano cepy bojowe - nunchaku. Najczęściej składało się ono z 30-centymetrowych pałek połączonych łańcuchem lub sznurem. Istniały też różne inne wersje, np. z czterema pałkami, z jedną krótszą itp. Obecnie walki tymi typami broni naucza się w sztuce walki kobudo.



Chopesz - królewski miecz władców starożytnego Egiptu. Używany jako jedna z oznak władzy królewskiej w okresie Nowego Państwa za panowania XVIII - XX dynastii (1567 - 185 roku p.n.e.) obok berła i bicza. Chopesz jest mieczem sierpowym ostrym od strony zewnetrznej. Głownia początkowo prosta a następnie zakrzywiona sierpowato. U młodszych egzemplarzy prosta część zastwy głowni zanikła.



Claymore (zwany też czasem claymor) (w języku celtyckim "claidheamh mòr" oznacza wielki miecz) - szkocki miecz dwuręczny, tradycyjna broń piechoty szkockich górali w okresie od wieku XV do XVII.

Charakteryzuje się długą głownią prostą o przekroju trójkątnym lub soczewkowatym jednostajnie zwężającym się ku szczytowi. Jelec o ramionach skośnych, pochylających się ku głowni i wymodelowanych trójbocznie, zakończonych ażurowymi rozetkami oraz wąsami ujmującymi część zastawy. Uchwyt rękojeści kolisty z głowicą o rysunku koła. Miecze te zdobiono rzadko, służyły wyłącznie do walki. Claymorem można było, przy odpowiednim zamachu zza głowy, zadać śmiertelny cios, przed którym nie sposób było się obronić. W wieku XVI broni tej używano powszechnie w całej Europie. Często mylono je z włoskimi schaviona, choć niekiedy broń szkocka była konstruowana w oparciu o włoską. W XVII wieku miecze te zostały wyparte przez pałasze, które powszechnie i niewłaściwie nazywano claymore. Obecnie oryginalne miecze claymore są spotykane bardzo rzadko.

Miecz tego typu używany był przez narodowego bohatera Szkocji - Williama Wallace'a - przywódcę powstania Szkotów przeciwko Normanom.

Długość całkowita miecza: 1,40 m

Długość rękojeści: 0,33 m

Długość klingi: 1,00 m



Czekan - broń obuchowo-sieczna składająca się z trzonka zakończonego siekierką, podobna do ciupagi. Dawniej używana powszechnie m.in w Polsce i na Węgrzech. Do XVIII wieku w czekany była uzbrojona jazda polska. Czekan średniowieczny niewiele praktycznie różnił się od topora. Jedynym elementem, różniącym w owym czasie te dwa typy broni był występujący w czekanie uformowany w formę młoteczka, wydatny obuch. W czekanach typowo bojowych często był on dodatkowo karbowany, by zapobiec ześlizgnięciu się przy uderzeniu w zbroję przeciwnika.

Dzida - to broń drzewcowa, lżejsza i mająca mniejsze wymiary od włóczni, przez co dzidy mogły służyć zarówno do walki na odległość, jak i do starcia na bliższym dystansie. Najstarsze dzidy powstawały poprzez utwardzanie w ogniu zostrzonego drewianego kija.

Falcata (Falcatae) – starożytna broń wywodząca się z machairy, ale o cięższej i szerszej, sierpowatej głowni, z głowicą rękojeści stylizowanej w kształt łabędziej lub gęsiej głowy; używana gł. przez wojowników iberyjskich



Flamberg - to rodzaj miecza dwuręcznego o długości 1,5 do 1,8 około metra z głownią płomienistą.

Używany głównie przez niemieckich (landsknechtów) i szwajcarskich piechurów do walki głównie ze słabo opancerzoną piechotą (wtedy jako broń sieczno-kłująca) oraz opancerzoną piechotą (wtedy głównie jako broń kłująca). Broń miała często możliwość ujęcia jej za tak zwane ricasso(pol.podkrzyże) czyli tępy odcinek głowni tuż za jelcem. Flambergi, podobnie jak i inne miecze dwuręczne, posiadały często specjalne haki (czy też wąsy, obłęki) zabezpieczajace dłoń użytkownika w czasie korzystania z ricasso.

Były produkowane w Styrii, Friuli i Mediolanie. Wbrew utartej opinii nie były ciężkie-najdłuższe egzemplarze ważyły około 3,5 kg, a ciężar ten był świetnie rozłożony, co przeczy mitowi "długiego i ciężkiego miecza europejskiego". Choć oczywiście waga zależała nie tylko od długości, ale i od jakości wykonania broni.

Płomienista głownia miecza, poza walorami ozdobnymi, miała też stanowić o jego zwiększonej odporności. Istnieje też teoria że taki kształt głowni zwiększa przebijalność ciała i pancerza ( na zasadzie piły)

Kształt głowni mógł też mieć wpływ na zmniejszenie wagi miecza w porównaniu do analogicznego miecza o głowni prostej.

Broń biała od A do Z