Battlefront to gra ekumeniczna. Nie w znaczeniu religijnym, ale świata gier oczywiście. Łączy pokolenia i różne zamiłowania. Dla starszych będzie to powtórka z lekcji historii i tych niezapomnianych długich wieczorów, spędzanych nad planszą gry strategicznej Battlefront. Dla młodszych jest to niezła forma przyswojenia sobie wiedzy o historii i militariach. Oto sentymentalna produkcja studia SSG – w dwudziestą rocznicę wydania gry planszowej Battlefront wyszła jej następczyni, tym razem na komputer.

Naszym wielkim teatrem działań będzie świat w czasie drugiej wojny światowej. Ten najstraszliwszy konflikt w dziejach ludzkości nie stracił jeszcze na świeżości, mimo że minęło już 60 lat z hakiem. Po raz kolejny przyjdzie nam przeżywać takie starcia, jak o Saipan, Market Garden, Novorossisk i Gazala. Dowodzić będziemy wojskami Osi (Niemcy i sprzymierzeńcy) oraz Aliantów (głównie Armia Czerwona, Brytyjska i US Army) na poziomie batalionów liczących po około 700 żołnierzy.

My sami wcielamy się w rolę dobrego ojca-dowódcy, wydającego rozkazy i troszczącego się o swoich chłopców. Możemy kierować poczynaniami podopiecznych przez wyznaczanie drogi przemarszu (czyli ruchu jednostki) i wybieranie rodzaju ataku. Otrzymujemy w tym celu bogaty wachlarz możliwości i środków. Do dyspozycji mamy atak frontalny, oskrzydlenie, okrążenie, atak z przygotowaniem pola bitwy (bombardowanie) czy wreszcie ataki specjalne – na przykład z zaskoczenia, przez infiltrację czy japoński Banzai. Tu słowo wyjaśnienia: słowo „banzai” ma podobne znaczenie jak nasze „sto lat niech żyje nam”. Pejoratywnego znaczenia nabrało za sprawą pilotów-samobójców (Kamikadze – „boski wiatr”) i innych żołnierzy-samobójców japońskich. Ruszali oni do walki z okrzykiem „Niech żyje cesarz!” („Tennouheika Banzai!”), po czym dokonywali niezwykłych czynów, bądź po prostu wysadzali się w powietrze (względnie wróg ich wysadzał).

Noworosirsk i okolice

Jak podano w nagłówku zapowiedzi, Battlefront jest to strategia turowa, wykonana w systemie dwuwymiarowym, którego możliwości wystarczają przy tego typu grach. Obecnie na rynku dostrzegam przesycenie grami w 3D – tak jakby producenci zapomnieli, że te w 2D też mają swój klimat.

Głównym ekranem gry jest mapa terenu podzielona na sześciokątne pola (heksy). Na jednym polu mogą przebywać maksymalnie 4 jednostki (zauważalne podobieństwo z Decisive Battles).

Sam styl gry jest typowy dla gier turowych. Możemy swobodnie przełączać się między batalionami, szybko i prosto planować bitwy oraz otrzymywać kompleksowe informacje o naszych oddziałach. Silnik gry, choć podobny do wielu innych produkcji, został stworzony od podstaw i równie dobrze radzi sobie z dużymi bitwami, jak i z mniejszymi potyczkami.

Wspomniałem już, że będziemy dbać o naszych wojaków. Głównie w tym celu przeprowadzimy uzupełnienia i utrzymamy zaopatrzenie. Ciekawym motywem jest to, że sami będziemy decydować gdzie umieścić nasze rezerwy z uzupełnień – wróg do ostatniej chwili nie będzie pewien, gdzie przeciwnik wzmocni swoje siły. Będziemy mieć wiele możliwości otrzymania uzupełnień. Jedną z nich (moim zdaniem pomysłową) jest odbudowa rozbitych jednostek. Będziemy mieć możliwość zebrania pokonanego oddziału, dozbrojenia i uzupełnienia go, po czym wysłania na front. Ponadto jednostki zaatakowane przez artylerię nie będą stać bezczynnie i liczyć strat, a ruszą na nasze życzenie do kontrataku, by zniszczyć wrogie oddziały.

Jeśli gracz woli grać według zasad wytyczonych przez niego samego, do jego dyspozycji programiści oddają kompleksowy edytor scenariuszy. Przy jego pomocy możemy zmieniać właściwości istniejących scenariuszy, tworzyć nowe i implementować sztuczną inteligencję (AI).

Jak już wspomniałem, gra ta nie jest obliczona na sukces i na takowy się nie zanosi. Jest to produkcja wybitnie kolekcjonerska, dla pasjonatów gier turowych, planszowych oraz osób lubiących gry zgodne z realiami historycznymi.