Samurajowie
Człowiek, który posługiwał się dwoma mieczami nazywany był ryotozukai. Z reguły był to samuraj, który posiadł sztukę fechtunku w jej najdrobniejszych szczegółach. Najwybitniejszym takim szermierzem był Musashi, kiedyś telewizja emitowała serial o nim i każdy miał okazję o nim usłyszeć. W całym swoim życiu Musashi przegrał tylko jeden pojedynek z chłopem uzbrojonym w kosę, którym zresztą był inny wybitny mistrz.

Samuraj maly wielki wojownik 003221,2
Miyamoto Musashi


Inną rozpowszechnioną bronią był łuk, a strzelanie z niego przesycone były mistycyzmem, z którego wynikało, że strzelec był jedynie pośrednikiem, a strzała podążała niezależnie od jego woli. O sławnych łucznikach tworzono w Japonii legendy już w dawnych czasach. Legendy te sławiły bojowe zalety japońskich łuczników i mistrzostwo strzelców. W czasach feudalnych łuk stał się główną bronią samuraja. Wśród 28 rodzajów sztuk wojennych XVIII wieku łucznictwo zajmowało pierwsze miejsce, a pojęcia „wojna” i „łuk i strzały” uważano za jednoznaczne. Nawet po wprowadzeniu broni palnej łuk nie stracił swego znaczenia, był bowiem szybszy i pewniejszy niż nabijane od lufy arkebuzy. Jednym z najsławniejszych łuczników był Wada Daihachi, który w 1686 roku wystrzelił w ciągu doby 8133 strzały, z czego 5383 dosięgły celu.

Ważną role w fizycznym treningu samurajów odgrywała walka bez broni - jujutsu, która rozwinęła się szczególnie intensywnie w epoce rządów stanu rycersko-feudalnego. Samuraje posługiwali się sztuką walki bez broni w przypadkach, kiedy złamał się miecz, w razie niespodziewanego nocnego napadu nieprzyjaciela albo przy przejściu wojowników do walki wręcz po starciu na miecze.

Samurajowie posiadali też umiejętność władania włócznią (sojutsu). Była to sztuka, która obowiązywała zarówno arystokracje, jak i zwykłych szeregowych wojowników. Włócznia (yari) proste, typu kłującego, zaostrzone jednostronnie i włócznie o dwu ostrzach w kształcie miecza (hoko) były niezastąpionym orężem w feudalnych wojnach domowych. Szczególną zaś pozycję wśród sztuk samurajskich zajmowała szermierka na halabardy. Dwumetrową halabardą (naginata) posługiwali się w bitwie z reguły samurajowie piesi. W treningu szermierki na halabardy zasadnicza rolę odgrywała nauka trafiania przeciwnika w nie osłonięte pancerzem rejony ciała- szyje albo nogi. Często mistrzowski poziom osiągały żony samurajów, które również brały udział w bitwach.

Jak wspomniałem, podstawowym uzbrojeniem zaczepnym samurajskich drużyn średniowiecza była włócznia i miecz, używane przy bezpośrednim starciu oraz łuk ze strzałami, wykorzystywany w walce na odległość.

Największym skarbem i świętością dla samuraja był miecz - i jako broń profesjonalnego wojownika, rażąca wroga i jednocześnie broniącą życia jego właściciela, i jako symbol stanu rycerskiego, symbol dzielności, honoru, potęgi i odwagi, wielokrotnie opiewany w legendach, opowieściach, pieśniach i poezji. Miecze japońskie wytwarzali zawsze ludzie należący do klasy rządzącej. Zwykle miecze wykuwali krewni samurajów lub szlachty dworskiej. Często potężni feudałowie brali pod swoją opiekę sławnych płatnerzy. Zanim japoński płatnerz (katanakaji) przystąpił do dzieła, spełniał rytualny akt oczyszczenia swego ciała.
<< poprzednia | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | następna >>
skomentuj
KOMENTARZE NA TEMAT GRY
więcej komentarzy dodaj komentarz