Samurajowie
Jednym z następstw powstania stanu samurajskiego było ukształtowanie się specyficznego światopoglądu rycerskiej szlachty - bushido. Był to niepisany kodeks postępowania samuraja w społeczeństwie feudalnym, będącego jednocześnie zbiorem prawideł i norm obowiązujących „prawdziwego” wojownika. Za bushido nie stały bezpośrednio żadne instytucje, które miałyby zmuszać do przestrzegania norm moralnych. U jego podstaw leżała siła przekonania, opinia społeczna, przykłady, wychowanie, tradycja lub też siła autorytetu moralnego poszczególnych osobistości, upamiętnionych w średniowiecznej historii Japonii. Z kodeksem bushido nierozerwalnie związany jest obrzęd seppuku, który pojawił się w środowisku wojowników w czasach narodzin i rozwoju feudalizmu w Japonii. Samuraje lub inni przedstawiciele wyższych warstw społeczeństwa japońskiego popełniali samobójstwo (metodą seppuku) w przypadku poniesienia uszczerbku na honorze, śmierci suwerena lub w wyniku wyroku sądu jako karę za przestępstwo. Samurajowie często popełniali seppuku, aby uniknąć niewoli. Często jednak dochodziło do skrajności i seppuku popełniali z bardzo błahych powodów. Znany jest przypadek, kiedy dwóch samurajów z otoczenia rodziny cesarskiej popełniło seppuku, w wyniku krótkiego sporu, wynikłego stąd, że ich miecze przypadkowo się zaczepiły o siebie, kiedy oboje szli po pałacowych schodach.

A skąd się brali ci fanatyczni wojownicy? Status samuraja w średniowiecznej Japonii był dziedziczny. Syn z reguły szedł w ślady ojca, stając się zawodowym wojownikiem, przedstawicielem stanu rycerskiej szlachty i pozostawał w tym samym klanie, co jego ojciec. Dlatego w rodzinach samurajskich szczególną uwagę zwracano na wychowanie młodego pokolenia w duchu bushido. Od młodzieży samurajskiej wymagano systematycznego treningu w celu opanowania sztuki wojennej. Musieli być oni wszechstronnie przygotowani do posługiwania się bronią, fizycznie silni i zręczni. Młodzi samuraje mieli obowiązek doskonale opanowywać zasady fechtunku (mieczami i halabardami), strzelania z łuku, musieli znać jujutsu, umieć posługiwać się włócznią, jeździć konno, a także posiadać znajomość taktyki. Do znajomości sztuk wojennych dochodziła także nauka literatury, historii, kaligrafii itp.

Ze wszystkich sposobów walki samuraje najbardziej cenili szermierkę na miecze .Wynika to z faktu, że miecz na przestrzenie całej historii Japonii był uważany za główną broń rycerza. Miecz był symbolem stanu samurajów. „Miecz to znak potęgi i męstwa, dusza samuraja” -mówi japońskie przysłowie. Samuraje zaczynali uczyć się szermierki w bardzo młodym wieku, przy czym już wtedy uczono jej nie tylko dla rozwoju fizycznego, ale i dla treningu zdolności umysłowych. Lekcje zaczynały się z reguły wczesnym rankiem; odbywały się w zamkniętym pomieszczeniu lub też pod gołym niebem bez względu na pogodę. Miało to wyrabiać u młodzieży wytrzymałość. Szermierka miała różne formy. Przede wszystkim należy tu wymienić szkołę iai. Ten szczególny, charakterystyczny tylko dla Japonii i sposób walki powstał w średniowieczu, w okresie Genki-Tensho (1570-1592), kiedy toczyła się zawzięta walka o polityczne zjednoczenie kraju. Istotę tego stylu stanowiła umiejętność nieoczekiwanego zdobycia zza pasa miecza przez samurajów, który znajdował się w pozycji siedzącej (lub innej), i natychmiastowe zadanie wrogowi śmiertelnego ciosu. Godny uwagi jest również sposób szermierki przy użyciu dwu mieczy (dużego i małego) jednocześnie.
<< poprzednia | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | następna >>
skomentuj
KOMENTARZE NA TEMAT GRY
więcej komentarzy dodaj komentarz