Orden Militar de Calatrava
Zakon Calatrava stał się w odróżnieniu od konfraterni, prawdziwym zakonem, którego członkowie składali jako cysterscy zakonnicy śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Nowymi mnichami-rycerzami rządził opat Rajmund, aż do swej śmierci w 1163 lub 1164 roku. Po śmierci Rajmunda rycerze wybrali na Wielkiego Mistrza Don Garcię, by przejął dowództwo nad skrzydłem wojskowym zakonu.

W roku 1164 papież Aleksander III uznał nowy zakon i nakazał opactwu w Escaladieu opracowanie odpowiedniej dla nich reguły. Po wielu kontrowersjach, afiliowano Calatravę do opactwa Morimond, a nową regułę potwierdził papież i kapituła generalna cystersów w roku 1199. Reguła Calatravy była w zasadzie regułą cysterską, do której wprowadzono niezbędne zmiany, dla umożliwienia prowadzenia działalności militarnej przez zakonników. Przykładem może być tu skrócenie cysterskiego białego habitu, tak aby noszący go mnich mógł dosiadać konia. Podobnie jak wszyscy inni zakonnicy, rycerze z Calatravy mieli obowiązek uczestniczyć w liturgii godzin, czyli odmawiać chóralnie modlitwy siedem razy dziennie. Zależność od opactwa w Morimond nie była jednak tak ścisła, jak życzyliby sobie tego papież i cystersi. Dążenia Zakonu Calatrava do usamodzielnienia zostały poparte przez władców Kastylii, którzy niechętnie patrzyli na to jak na ich ziemiach rozwija się militarne bractwo zależne od francuskiego opata.

Mieczem i krzyzem Orden Militar de Calatrava 185001,1


Rycerze zakonni brali aktywny udział w reconquiście, za co otrzymali wiele nadań i przywilejów. Poza określoną częścią podbitych ziem, Kalatrawensi otrzymywali (na mocy przywileju nadanego im przez Alfonsa VIII w 1189 roku) dziesiątą część łupów zdobytych przez króla podczas prowadzonych kampanii. W niedługim czasie rycerze z Calatrava utworzyli potężną i wpływową warstwę społeczną. Nie powinno więc dziwić nikogo, że urząd Wielkiego Mistrza dający władzę niemal książęcą, stał się polem zaciętych sporów i intryg. Już w XIII wieku monarchowie hiszpańscy starali się wywrzeć wpływ na jego obsadę. W 1254 roku na wyraźne polecenie króla urząd ten objął Pedro Yáñez. Na początku XV wieku było dwóch Wielkich Mistrzów: Henryk de Villena, krewniak króla, oraz Luiz Gonzalez. Obaj uważali się za legalnych zwierzchników zakonu. Kilkadziesiąt lat później (1445) zakon podzielił się na trzy zwalczające się stronnictwa, na których czele stał inny pretendent do urzędu Wielkiego Mistrza. Wielu mistrzów Calatravy z powodu swych ambicji, oraz pokrewieństwa z władcami hiszpańskimi wciągało rycerzy zakonnych w sprawy polityczne kraju. Jeden z ostatnich mistrzów, Pedro Girón snuł plany o poślubieniu Izabeli Kastylijskiej, dziedziczki królestwa. Jego starania u papieża o zwolnienie ze ślubów czystości przerwali jego rywale. W roku 1466 zmarł w tajemniczych okolicznościach, najprawdopodobniej będąc otrutym.

Mieczem i krzyzem Orden Militar de Calatrava 185011,1
Ruiny twierdzy Calatrava


Girón poza ręką Izabeli, chciał wyjednać urząd Wielkiego Mistrza dla swojego syna z nieprawego łoża, Rodriga Téllez-Giróna. Potęga zakonu stała się w końcu przeszkodą dla utrzymania jedności państwa i silnej władzy monarszej. Dlatego też para królewska Ferdynand i Izabela, za zgodą papieża Innocentego VIII, połączyli urząd Wielkiego Mistrza z koroną hiszpańską. W ten sposób potężna instytucja stała się niegroźna dla króla, a jej olbrzymie dochody zasiliły królewski skarbiec. Wkrótce po połączeniu z koroną zakon Calatrava przekształcił się w organizację skupiającą ludzi zasłużonych dla korony hiszpańskiej. Obecnie Order Calatrava jest hiszpańskim odznaczeniem państwowym.

Ciekawostką są XIII-wieczne plany przeniesienia zakonu nad Bałtyk. Cystersi z Oliwy zdołali nawet sprowadzić do Tymawy kilku rycerzy zakonnych. Kilka lat temu pojawiły się też przesłanki mówiące o próbach osadzenia zakonu w Ziemi Świętej. Jednak zamierzenia te nie odniosły skutku.

Od 1975 roku Wielkim Mistrzem Zakonu Calatrava jest król Jan Karol I Burbon.

Mieczem i krzyzem Orden Militar de Calatrava 185022,1


3. Wielcy mistrzowie zakonu Calatrava

García (1164-1169)
Fernando Escaza (1169-1170)
Martín Péres de Siones (1170-1182)
Nuño Pérez de Quiñones (1182-1199)
Martín Martínez (1199-1207)
Ruy Díaz de Yanguas (1207-1212)
Rodrigo García (1212-1216)
Martín Fernández de Quintana (1216-1218)
Gonzalo Ibáñez de Novoa (1218-1238)
Martín Ruiz (1238-1240)
Gómez Manrique (1240-1243)
Fernando Ordóñez (1243-1254)
Pedro Yáñez (1254-1267)
Juan González (1267-1284)
Ruy Pérez Ponce (1284-1295)
Diego López de Sansoles (1295-1296)
Garci López de Padilla (pierwszy) (1296-1322)
Juan Núñez de Prado (1322-1355)
Diego García de Padilla (1355-1365)
Martín López de Córdoba (1365-1371)
Pedro Muñiz de Godoy (1371-1384)
Pedro Álvares Pereira (1384-1385)
Gonzalo Núñez de Guzmán (1385-1404)
Enrique de Villena (1404-1407)
Luis González de Guzmán (1407-1443)
Fernando de Padilla (1443-1443)
Alonso de Aragón (1443-1445)
Pedro Girón (1445-1466)
Rodrigo Téllez-Girón (1466-1482)
Garci López de Padilla (drugi) (1482-1487)
Karol I Hiszpański (cesarz jako Karol V Habsburg) (1516-1556)
Filip II Habsburg (1556-1598)
Filip III Habsburg (1598-1621)
Filip IV Habsburg (1621-1665)
Karol II Habsburg (1665-1700)
Filip V Burbon (1700-1724)
Ludwik I Burbon (1724)
Filip V Burbon (1724-1746)
Ferdynand VI Burbon (1746-1759)
Karol III Burbon (1759-1788)
Karol IV Burbon (1788-1813)
Ferdynand VII Burbon (1813-1833)
Izabela II Burbon (1833-1868)
Alfons XII Burbon (1875-1885)
Alfons XIII Burbon (1886-1941)
Jan Burbon, książę Asturii (1941-1975)
Jan Karol I Burbon od 1975



Autor: 4123
<< poprzednia | 1 | 2
skomentuj
KOMENTARZE NA TEMAT GRY
więcej komentarzy dodaj komentarz