LOGOWANIE

Zarejestruj sie

Jesienią 1934 roku pojawiło się zapotrzebowanie na nowoczesny dwusilnikowy samolot myśliwsko–bombowy, który zastąpić miał samoloty PZL. 11 i PZL. 23 „Karaś”, czyli myśliwce i liniowce dotychczas używane w polskiej armii. Prace nad samolotem rozpoczęli twórcy rewelacyjnego bombowca „Łoś” – inż. Dąbrowski i Misztal we współpracy z inż. Tarczyńskim. Równocześnie rozpoczęto prace nad silnikiem „Foka”, który miał stanowić napęd samolotu.

Równoległe prace nad samolotem i napędem do niego stanowiły wielkie ryzyko. Przecież nowy samolot miał stać się podstawowym polskim myśliwcem. Najmniejsze opóźnienia w projektowaniu silnika stawiały pod znakiem zapytania cały projekt. Początkowo jednak prace i nad samolotem, i nad silnikiem toczyły się sprawnie. Jednak 10 VII 1936 roku w Tatrach zginął tragicznie inż. Nowokuński, główny konstruktor silnika. Prace nad „Foką” stanęły, gdyż nie umiano sobie poradzić z wadami i zwiększeniem mocy silnika.

W listopadzie 1936 ukończony został projekt „Wilka”. W połowie następnego roku były gotowe dwa prototypy. Z powodu coraz większych opóźnień w pracach nad silnikiem „Foka” postanowiona zamontować w jednym z prototypów oznaczonym PZL. 38/II amerykańskie silniki Ranger SGV–770B 450 KM. Prototyp oblatano w kwietniu 1938 roku. Prototyp PZL. 38/I wyposażono w silniki „Foka” i zaprezentowano pod koniec 1938 roku na międzynarodowym salonie lotniczym w Paryżu, gdzie wzbudził duże zainteresowanie. Jednak nie był wtedy zdolny do lotu.

Pierwszy lot PZL.38/I odbył się na przełomie lutego i marca 1939 roku. Okazało się wówczas, że silniki „Foka” są niedopracowane i nie osiągają przewidywanej mocy. Samolot przekraczał o około 10% przewidywaną masę własną.

Doprowadziło to do tego, że prace nad „Wilkiem”, jednym z najbardziej obiecujących samolotów, przerwano. Ponadto na zaawansowanym etapie konstrukcji była rozbudowana wersja „Wilka” PZL. 48 „Lampart”.