F-16 | ||
F-16 ma trójkołowe podwozie. Przedni goleń chowa się do tyłu, a dwa tylnie do przodu przy czym luko podwozia umieszczone w dolnej części kadłuba (podwozie główne też chowa się w kadłub). Przez to, że podwozie główne znajduje się blisko przedniego jest ono rozstawione bardzo szeroko. Charakterystyczne dla F-16 jest to, że całe wyposażenie znajduje się blisko podłoża, a to na kadłubie wręcz dotyka ziemi. Na koniec wypadało by wspomnieć o bardzo dużej sprawności manewrowej "Sokoła". Nie jest ona tak wielka jak w F-18 lecz też pozwala na bardzo udana walkę manewrową. Uzyskano taki efekt dzięki dobraniu całej konstrukcji w jedną spójną całość. Przy manewrach bardzo przydatny jest duży zapas mocy silnika dający pilotowi pewien margines błędu. F-16 Fighting Falcon jest w 100% udaną konstrukcją i nie boję się nazwać go jedną z lepszych jak nie najlepszą konstrukcją jaka kiedykolwiek ujrzała światło dzienne. W czasie pierwszych ćwiczeń F-16 z innymi samolotami NATO pokazał on swoją klasę. Na ćwiczeniach w bazie RAFu Lossiemouth F-16A ze 388 skrzydła lotnictwa taktycznego z bazy Hill w stanie Utha zmiażdżyły konkurencję. W walce powietrznej osiągnęły wynik 86-0 czyli 86 zestrzeleń na 0 straconych maszyn przy czym łączny wynik innych samolotów wynosił 42 uszkodzenia i jedno zestrzelenie! "Sokoły" jako jedyne zniszczyły wszystkie cele naziemne i trafiły wszystkie tarcze. Łączny wynik zespołu wynosił 7831 punktów na 8000 możliwych. Na drugim miejscu uplasowały się Jaguary z wynikiem zaledwie 6401 punktów... Wersje rozwojowe: F-16A- Pierwszy seryjny F-16. Napędzany był silnikiem turbowentylatorowym Pratt&Whitne F100-PW-200 10 818 kG. Oblot wykonany w 1978 r. Wszedł do służby 6 stycznia 1979 r, a w październiku 1980 r. osiągnął gotowość bojową. Produkcję dla USAF zakończono w 1985 r. (nadal dostępny dla klientów zagranicznych). W tej chwili większość F-16A znajduje się w Gwardii Narodowej. F-16B- wersja treningowa F-16A. Wymiary nie zostały zmienione lecz wewnętrzny zbiornik paliwa zmniejszono do 2 620 kg.
F-16C- produkcje rozpoczęto w 1980 roku. Pierwsza jednostka osiągnęła zdolność bojową w październiku 1986 r. Zwiększono możliwości bojowe zarówno trybu powietrze-powietrze (rakiety dalekiego zasięgu) jak i powietrze-ziemia. Samolot dzięki nowej awionice był zdolny do wykonania zadań w każdych warunkach pogodowych zarówno w dzień jak i w nocy. Wprowadzono zmodyfikowany radar Westinghouse AN/APG-68
(zwiększony zasięg, mniejsze zakłócenia). Napęd stanowił silnik Pratt & Whitney F100-PW-220 lub General Electric F110-GE-100. Powiększenie noska statecznika pionowego do zamontowania systemu zakłócającego ASJP i zamontowano samozasklepiające się zbiorniki paliwowe.
F-16D- wersja treningowa F-16C YF-16- oznaczenie dwóch prototypów biorących udział w programie LWF. Posiadały mniejsze skrzydła i stateczniki. FSD YF-16A- sześć samolotów badawczych użytych do badań charakterystyki lotu. Większe usterzenie jak w prototypach. Miały wzmocnioną strukturę dla uzyskanie pełnej manewrowości oraz zwiększenia masy podwieszeń. FSD YF-16B- dwa samoloty używane podczas prób uzbrojenia oraz w programie zapoznawania z maszyną. F-16/79- finansowany przez producenta projekt tańszej wersji eksportowej F-16. Napęd stanowił silnik General Electric J79-GE 17X (później 119) z dopalaczem (prędkość maksymalna 2,1 Macha), w wersji dwumiejscowej samolot był przedłużony o 45,7 cm, zawierał zmienioną dyszę dla silnika J79 oraz przeprojektowany wlot powietrza, aby dostarczał stałe ciśnienie. F16/101- pierwszy FSD YF-16A wyposażony w silnik General Electric F101 DFE (Derivative Fighter Engime) Silnik stał się zamiennym napędem turbowentylatorowym dla F-16 YF16/CCV- prototyp służący do sprawdzania charakterystyk lotu dla programu przyszłościowego samolotu wielozadaniowego (JSF). Pierwszy YF-16 przeszedł modyfikację Control Configured Vehicle (wyposażenie w przednie stery o ujemnym wznosie, zmienił się komputer sterujący systemem fly-by-wire)
| ||
<< poprzednia | 1 | 2 | 3 | następna >> |