World War II: Panzer Claws II

WWIIPC2 od innych gier tego typu odróżnia się luźnym podejściem do tematu. Niby mamy jednostki, widok z lotu ptaka, ale już wydobywanie surowców zostało potraktowane po macoszemu. Nie wspominając już o budowie wieżyczek, bunkrów i innych umocnień - takich opcji nie znajdziecie, co jest już zbyt dużym uproszczeniem. Sztuczna inteligencja przeciwników stoi na niskim poziomie, co powoduje, że oddziały wroga tępo prą naprzód (nieświadomie) tracąc przewagę taktyczną. Najsłabszym ogniwem jest piechota, która nie dość, że dziwnie się zachowuje, to bardzo łatwo daje się tratować przez pojazdy. A na dodatek w spotkaniu na otwartym terenie z batalionem czołgów potrafi toczyć wyrównany pojedynek, nie pada przez dłuższy czas nawet pod ogniem 8 dział czołgowych co wydaje się nieco dziwne. No a już szczytem niedbalstwa jest animacja jednostek, które niemalże „latają”(tak zrealizowano czołganie się). Doprawdy komicznie wygląda, kiedy takie grupki się atakują, raz po raz padając i ślizgając się kilkadziesiąt metrów, jest to niewątpliwie spore niedopatrzenie ze stront twórców gry. Plusem piechoty jest to, że możemy nią obsadzać zdobyte bunkry, punkty zaopatrzenia czy ciężarówki. W trakcie rozgrywki wprowadzono limity amunicji. Tak więc każda z jednostek po pewnym czasie (gdy wystrzela swój limit) staje się zupełnie bezbronna. Jedynym rozwiązaniem jest nawiązanie bezpośrednich połączeń z punktami zaopatrzenia. Znacząco spowalnia to całą zabawę, sprowadzając ją do poziomu pędzącego żółwia – po każdej bitwie musimy pobawić się w niańkę.



Pewną swobodę w działaniach może nam dać wsparcie w postaci myśliwców, bombowców, spadochroniarzy i artylerii. Myśliwce są stosunkowo najszybsze, ale ich moc rażenia jest ograniczona. Ich przeciwieństwem są bombowce, pozwalające zniszczyć nawet bunkier przeciwczołgowy. Najbardziej śmiercionośna jest artyleria - jej spory zasięg, duża moc i czas ostrzału sprawia, że nic nie prześlizgnie się przez „kryty” obszar. Trzeba uważać, aby celem takiego ataku nie stały się nasze jednostki.

Jak już wcześniej wspomniałem, od strony graficznej WWIIPC2 nie zachwyca mimo iż mamy do czynienia z w pełni trójwymiarowymi mapami misji. Mało szczegółowe jednostki, ograniczona możliwość zoomu w połączeniu z dziwną minimapą sprawiają, że momentami dość trudno zarządzać naszą armią. Pamiętajcie też o animacji, która czasami zamiast pomagać przy wchodzeniu w klimat gry działa wręcz odwrotnie. Tak czy inaczej świat w grze wygląda jak stary film z gatunku science-fiction, wzbogacony efektami wybuchów. Środowisko, w jakim przyjdzie nam walczyć, również pozostawia wiele do życzenia. Często zdarza się, że obok zielonej trawki wyrastają zaśnieżone pustkowia. Tereny miejskie zostały przedstawione jako kompleks kilkunastu budynków, wioski natomiast to kilka dwie trzy chaty bronione lepiej niż Fort Knox – ja za takie tereny zabudowane pięknie dziękuję. Natomiast rzeczą na którą warto zwrócić uwagę w kwestii grafiki jest woda a konkretnie jej odwzorowanie,



Osobną kwestią jest udźwiękowienie. Gra aktorska wywołuje szczery uśmiech na twarzy, zwłaszcza, że każda z nacji odzywa się w rodowitym języku (co wydaje się byś pomysłem słusznym jednak wyraźny akcent niweluje radość z tego elementu). Szkoda, że komunikaty często się powtarzają. Muzyka nie jest najgorsza, chociaż nie zapala do walki aż tak, żeby chciało się dłużej pograć. Tak czy inaczej strona muzyczna może się podobać.

Poza kampanią single WWIIPC2 oferuje tryb potyczki oraz multiplayer. Tryb potyczki oferuje trzy rodzaje zabawy i kilkanaście opcji, pozwalając nam czerpać więcej satysfakcji z gry niż rozgrywka w trybie kampanii. W zależności od ustawień możemy ingerować w pogodę, nasze umiejscowienie na mapie i AI przeciwników. Autorzy postarali się również o edytor pozwalający na tworzenie własnych misji.

Word War II: Panzer Claws to produkt niekiedy niedopracowany, z przestarzałą grafiką, niską grywalnością i niestety mało zróżnicowaną, choć rozbudowaną kampanią, pozycja ta spodoba się na pewno fanom bitew pancernych, pozostała część graczy również powinna znaleźć w tej pozycji kilka ciekawych momentów. Mimo sporej ilości niedociągnięć gra może bawić przez jakiś czas szczególnie w trybie potyczki. Niewątpliwym dużym plusem są tu bardzo niskie jak na dzisiejsze standardy wymagania sprzętowe.

Grafika 40% Muzyka 60% Grywalność 40% Ocena końcowa 45%

10 20 30 40 50 60 70 80 90 100 10 20 30 40 50 60 70 80 90 100

PLUSY bitwy pancerne La Resistance bardzo przyzwoite wymagania sprzętowe

MINUSY oprawa audiowizualna nadmiar uproszczeń schematyczność cena

Procesor 700 Mhz, 128 MB RAM, 32 MB karta graficzna, 1,3 GB na HDD