Powszechnie znanym faktem jest to, że nawet najwykwintniejsze i najsmaczniejsze danie nudzi się po dłuższym serwowaniu i nie smakuje już tak samo dobrze, jak na początku. Kolejnym powszechnie znanym faktem jest to, że świetny kucharz potrafi każde danie tak doprawić, iż nabierze ono smaku i choć pozostanie tym samym, na nowo zacznie cieszyć podniebienia.

No dobrze... Wiem, że czytając ten „kulinarny” wstęp czytelnik zacznie się zastanawiać, czy przypadkiem się nie pomylił lub też, czy autor nie był zbyt zmęczony, pisząc ten artykuł. Spieszę jednak z zapewnieniem, że ze mną wszystko w porządku i obiecuję, że za chwilę wszystko stanie się jasne. Tak bowiem, jak kucharz stara się, by danie zasmakowało na nowo, tak i producenci dwoją się i troją, aby ich gry nie znudziły się i wciąż przynosiły zyski. Najpowszechniejszą z metod przez nich stosowaną jest oczywiście tworzenie dodatków do już istniejących tytułów. Wychodzi im to dość różnie, bo przecież nie wystarczy podgrzać obiadu, by znów był pyszny, a odpowiednie doprawienie go wymaga już pewnych zdolności. Często gracze otrzymują więc produkt przedłużający nieco żywotność oryginalnego tytułu, ale nie wnoszący doń zbyt wielu nowości. Zdarzają się też tytuły będące praktycznie nową grą, co - choć powinno cieszyć - zniechęca tym, że często kosztują one tyle, co nowa gra, a nie tego oczekuje się po dodatkach. Idealnym rozwiązaniem, jak to zwykle bywa, jest stworzenie czegoś pomiędzy, dodatku, który wnosi do gry wiele nowego, nie zmieniając jej jednak drastycznie. Czas porzucić dotychczasowe porównania do odgrzewania dań, które się przejadły, zwłaszcza, że opisywany dodatek jest raczej deserem... i to przygotowanym na zimno. Mowa o Winter Assault – dodatku do świetnego RTS-a o nazwie Warhammer 40000: Dawn of War.

Orzeźwiająca poranna musztra...

DoW to chyba jeden z najlepszych RTS-ów, jakie powstały ostatnimi czasy. Nie będę się rozpisywał o jego zaletach, ani o tym, dlaczego warto w niego zagrać, bo robiłem to przy okazji recenzji podstawowej wersji gry. Kiedy gracze dowiedzieli się, że powstaje dodatek do W40k: DoW, zareagowali dość entuzjastycznie. Nic dziwnego, jako że zapowiadano między innymi dodanie kolejnej grywalnej frakcji.

Niestety entuzjazm trochę ucichł w momencie, gdy nową frakcją okazała się znana już z wersji podstawowej Straż Imperialna. Nie chodzi nawet o to, że jak na futurystycznego RTS-a, Straż Imperialna dysponuje dość klasycznym uzbrojeniem, które na dobrą sprawę przypomina współczesny sprzęt wojskowy; wydawało się po prostu dziwne, że spośród tylu ras dostępnych w oryginalnym systemie bitewnym Warhammer 40k wybrano akurat ich. Ci, którzy dobrze znają ten system wiedzą, że można by na przykład wprowadzić do gry Tyranidów, będących w zasadzie czymś w rodzaju starcraftowych Zergów. Równie dobrze przyjęto by zapewne wprowadzenie do gry Necronów albo Dark Eldarów czy też Tau. Dlaczego zatem zdecydowano się na – zdawałoby się – najmniej ciekawą z armii W40k? Głównie dlatego, że gra tą frakcją pozwala na zastosowanie taktyk defensywnych. Chodzi mi o to, że wszystkie dostępne do tej pory rasy wymuszały grę dość dynamiczną, co zresztą nie było wcale wadą. Co jednak, jeśli ktoś lubi grę defensywną? Jeśli w takim na przykład Starcrafcie lubił grać Terranami, obstawiając bunkrami i Siege Tankami swoją bazę? Ktoś taki nie za bardzo mógł znaleźć swoje miejsce w świecie Dawn of War. Dodanie Imperialnej Straży ma na celu umożliwienie takiej właśnie gry. Grając tą frakcją należy przede wszystkim bronić się przed wczesnymi atakami wroga i rozwijać się technologicznie. Dopiero po dojściu na szczyt drzewka technologii Straż zdobywa dostęp do jednej z najbardziej skutecznych jednostek w grze, którą jest Baneblade. Cóż to takiego? Mówiąc krótko: czołg, który ma działa w każdym dostępnym miejscu i dysponuje niesamowitą siłą ognia.

Warhammer 40000: Dawn Of War - Winter Assault