LOGOWANIE

Zarejestruj sie

Triplea

ocena05101520253035404550556065707580859095100 Głosuj na tę grę!

Postanowiłem podzielić się ze Sztabovviczami grą będącą od dłuższego czasu chyba największym z moich nałogów. Jest to darmowa gra strategiczna stworzona na bazie dość popularnej gry planszowej Axis and Allies.

Środowisko graczy stworzyło jednak wiele nowych map opartych nie tylko o II wojnę światową, ale też między innymi: wojny punickie, napoleońskie, czy nawet wojny w scenerii fantasy - choćby tolkienowskiej. Mechanika opiera się na schemacie planszowego pierwowzoru: graczom przydzielane są kraje czerpiące co turę dochody z zajmowanych prowincji i mogących w kolejnej turze wydać owe pieniądze na jednostki (lądowe, lotnicze bądź morskie) potrafiące poruszać się po mapie i zajmować nowe prowincje bądź bronić te już zdobyte.

Walka jest toczona przy użyciu kości - każda jednostka posiada współczynnik ataku i obrony, w każdej rundzie bitwy rzuca się dla każdej jednostki kostką by sprawdzić czy uzyskała „trafienie” - następuje to wtedy, gdy wyrzucona liczba jest mniejsza od stosowanego współczynnika. Na przykładzie piechoty mającej współczynnik 1 ataku i 2 obrony - w ataku uzyska trafienie tylko, gdy wyrzucimy jedynkę, w obronie wystarczy 1 lub 2.

Kości wprowadzają dość spory element losowości, jednak można go znacząco ograniczyć poprzez dość popularną wśród graczy (szczególnie bardziej doświadczonych) opcję „mniej szczęścia” (w oryginale „lowluck"), która polega w skrócie na uśrednianiu liczby trafień, w wyniku czego np. 6 jednostek piechoty w ataku uzyska zawsze 1, a w obronie 2 trafienia.

W grze widzę chwilami spore podobieństwo do szachów - w miarę uzyskiwania doświadczenia coraz bardziej widać znaczenie rozważania różnych możliwych odpowiedzi przeciwnika i snucie planów na każdą ewentualność. Ewidentne jest też to, że dość proste zasady generują skomplikowaną rozgrywkę (wydaje mi się, iż stanowić to powinno w oczach stratega sporą zaletę). Element probabilistyki stanowi tu jednak o znaczącej różnicy w stosunku do najszanowniejszej z gier - każde pojedyncze trafienie bądź jego brak zmienia przecież sytuację i wymaga dostosowania się gracza.

Ponadto, grać nie trzeba zawsze 1v1 - dość popularne są rozgrywki 2v2 i inne, gdzie gracze dzielą się krajami i następnie muszą nie tylko walczyć z przeciwnikami, ale też współpracować z sojusznikiem/sojusznikami. Niewątpliwą zaletą takowych gier jest aspekt chatowania między graczami.

Sposobów rozgrywania gier są zasadniczo trzy: live - przez inernetowe lobby (jest na nim z reguły około 30 osób, więc przeciwnika można spokojnie znaleźć), klasyczne pbem i trzecie play-by-forum, czyli gra przez forum. Wszystkie są dość intuicyjne, więc nie będę się wdawał w niepotrzebne mym zdaniem wyjaśnienia - w razie czego zapraszam do zadawania pytań na forum Sztabu, forum gry bądź lobby.

Grę polecam wszystkim tęskniącym za „oldskulowymi" turówkami i ceniących sobie kilkugodzinne pojedynki z żywym przeciwnikiem, gdzie bez wysilenia mózgownicy się nie obędzie. Choć wśród map pojawiają się i takie przewidziane dla rozgrywki single-player (niewiele, bo AI jest póki co bardzo słabe) - atutem gry jest niewątpliwie fakt, iż tworzona jest przez graczy i dla graczy i stale się rozwija.

Tytułem małego OT: moim planem jest napisać serię poradników (do niektórych z map), ale - odpowiadając obecnym realiom narodowości graczy Triplea - będą one w języku angielskim. W razie zapotrzebowania na ich polskie wersje, proszę zapotrzebowanie owo zgłaszać na forum Sztabu:)

Zalety:
- ilość map i opcjonalnych reguł
- różne możliwości gry
- „oldskul"
- wymagająca intelektualnie

Wady:
- marne AI (ale po co grać z AI?)

Autor: Ajmdemen

więcej komentarzy dodaj komentarz

ILOŚĆ RECENZJI - ŚREDNIA OCENA - % więcej recenzji dodaj recenzję