Outfront: Na Tyłach Wroga

Na szczęście pojawiają się również inne rzeczy, których nie spotkamy w Commandosach, jak na przykład zastawianie pułapek oraz robienie zasadzek. Jednak mimo wszystko uważam, że poziom trudności jest zdecydowanie za wysoki, nie każdy lubi spędzić cały dzień rozgrywając jedną misję. Całe szczęście, że mamy wyznaczony tylko cel główny. Wykonanie tego celu zależy tylko od nas - nie ważne jak to zrobimy, byleby było to wykonane. Ponadto pojawiają się cele poboczne, takie jak zlikwidowanie wszystkich jednostek nieprzyjaciela, jednak takie zadania są bardzo trudne, biorąc pod uwagę liczbę jednostek, jaką dysponuje przeciwnik, nie wspominając o wozach pancernych.

Mały desancik wodny?

Rozgrywka została nieznacznie ograniczona do dziesięciu misji, ale mimo tego gra wcale nie należy do najkrótszych, bowiem mnóstwo czasu spędzimy nad rozegraniem pojedynczego scenariusza. Jak już wyżej napomknąłem, mamy wyznaczony cel główny, a reszta już zależy tylko i wyłącznie od nas. W taki oto sposób zrezygnowano z liniowości, pojawiającej się w niektórych podobnych grach, ale tym samym zmuszono nas do niezłego główkowania nad tym, jak przedrzeć się przez oddziały wroga, aby ten cel wykonać. Z jednej strony podoba mi się takie rozwiązanie, bo mam całkowitą swobodę w rozgrywce, ale z drugiej strony muszę często zapisywać grę, a to dlatego, że wykorzystuję najstarszą metodę poznawczo-naukową, tzn. metodę prób i błędów. Naturalnie bardzo szybko się dowiedziałem, że nie można sobie ot tak przejść gry, oraz że nie warto trzema jednostkami atakować plutonu.

Jeśli chodzi o sterowanie, to wszystko odbywa się według norm panujących w RTS-ach, czyli rozkazy wydajemy przez zaznaczenie jednostek i wskazanie konkretnej akcji. Ponadto możemy tworzyć różne formacje oraz zakładać pułapki bądź przeprowadzać zasadzki. Na marginesie dodam, że dwie ostatnie możliwości są wręcz nieodzownym elementem rozgrywki. Otóż gra jest do tego stopnia realistyczna, że przenosi nas w czasie na tyły Niemieckich oddziałów, które poniekąd są osłabione i dlatego nie liczą kilku tysięcy, a kilkaset jednostek. Tak więc nasza mała armia kamikadze, to znaczy dywersantów, ma do wykonania najśmielsze i najbardziej brawurowe misje.

Sam nie mam pomysłu, jak można by do takiej gry skonstruować jakikolwiek multiplayer i chyba autorzy również takiego nie mieli, bo w Outfront - Na tyłach wroga takowego nie ma. Tak samo sprawa ma się przy innych rodzajach rozgrywki, inaczej mówiąc: jedyną częścią w jaką możemy grać jest kampania.

A tak przedstawia się zimowa sceneria gry

Powoli zbliżamy się do końca tej recenzji i chciałbym powiedzieć, że przydałoby się, żeby takich produkcji było coraz więcej. Gra jest bardzo dobra, może nie jest doskonała, ale ma to „coś” w sobie, co przykuje nas do monitorów na długie godziny. Ponadto, ta gra ma wiele do zaoferowania nawet wybrednym graczom. Są to na przykład: śliczna oprawa graficzna, która cieszy oko, realistyczne tło fabularne bazujące na faktach, wolność w wyborze sposobu wykonania misji oraz wiele innych. Gdyby mnie ktoś zapytał, czy warto zainwestować w ten tytuł, to bez wahania odparłbym, że tak, ponieważ za niewielkie pieniądze dostaniemy grę, że się tak wyrażę, z górnej półki. Jednak nie wszystko jest super i ekstra, chyba jak każda gra i ta ma swoje wady i zalety. Wszystko zależy od punktu widzenia – to, co dla jednego jest wadą, dla drugiego będzie zaletą. Wymieniłem pobieżnie wszystkie najciekawsze wątki, reszty dowiecie się sami, oczywiście jeśli zdecydujecie się na zakup tej gry. Wyjątkowo polecam tę grę wszystkim ludziom z wyobraźnią, lubiącym główkować, i życzę długich, owocnych godzin grania.

Metryczka

+ / -

Wymagania systemowe