Might and Magic: Clash of Heroes

Nie od dziś wiadomo, że ludzie z reguły najbardziej lubią to, co już znają, a także iż pieniądz rodzi pieniądz. W konsekwencji świat gier role-playing Might & Magic doczekał się po upływie pewnego czasu swej strategicznej odsłony – serii Heroes – która zresztą dość szybko odsunęła w cień swój coraz bardziej wsobny i stęchły pierwowzór. Gdy jednak zaczęła bić ona rekordy sprzedaży, a gracze zaczęli już odczuwać znużenie kolejnymi add-onami, które współcześnie określilibyśmy mianem DLC, podmiot dysponujący majątkowymi prawami autorskimi zdecydował się na odsłony bardziej zręcznościowe jak choćby Dark Messiah, niezbyt ochoczo jednak przyjęte przez potencjalnych nabywców. W konsekwencji świat popularnych „Herosów” został odświeżony, niemniej jednak osoby decyzyjne postanowiły po raz kolejny nieco zaryzykować jego renomą i spróbować sił w jeszcze inny sposób – tak też powstało Clash of Heroes.

Na samym początku należy zauważyć, iż przedmiotowa gra początkowo była adresowana wyłącznie na najnowszą konsolę Nintendo, co siłą rzeczy nieco ukierunkowuje jej specyfikę, stanowiąc chociażby nieco o ograniczeniach w zakresie sterowania, o czym dalej. Pamiętać jednak należy również i o tym, że gra ta odniosła wśród użytkowników wskazanego wynalazku całkiem spory sukces, z natury rzeczy więc nie mogła być produktem złym. Czy więc konwersja powiodła się? By tanim chwytem retorycznym nie trzymać Szanownego Czytelnika w niepewności od razu stwierdzę, iż moim zdaniem i owszem, godna to produkcja.

Fabuła gry w żadnym razie nie jest odkrywcza czy zapadająca na długo w pamięć – grupa pięciu młodziaków (a graczowi dane będzie w kampanii głównej wcielić się w każdego z nich, nikt nie zostanie pominięty) zostaje postawiona przed zadaniem świata Ashan przed nawiedzającymi go w coraz większej ilości (i lepszej jakości) demonami – oczywiście nie brak tu niezbędnego patosu przyprawionego odrobiną rzewliwości, nie wzbudza to u gracza jednak tak żadnych zachwytów, jak i obrzydzenia.

Po jaki tekst poświęcony grze nie sięgnąć (nie wyłączając i naszej zapowiedzi), stale powtarza się (dość entuzjastycznie) jedna fraza: „Puzzle Quest w świecie Might & Magic”. Cóż, przyznaję że nie grałem w pierwszą ze wskazanych pozycji, świeżym okiem patrząc więc na daną produkcję muszę opisać ją mniej chwytliwym sloganem, mianowicie jako hybrydę gry taktycznej i logicznej (z większym naciskiem na ten drugi element), z elementami rpg. Przeważająca część zabawy sprowadza się do toczenia coraz to bardziej wymagających pojedynków, którym jednak – jako soli tej gry – chciałbym poświęcić nieco więcej uwagi.

Otóż styl ani wielkość zadanych wrażym istotom strat nie ma znaczenia, o zwycięstwie bowiem decyduje tylko i wyłącznie wielokrotne naruszenie nietykalności cielesnej wrażego bohatera, skrywającego się za plecami swych jednostek – co w mojej oce

nie znacznie upodabnia grę do szachów, a co w żadnym razie nie jest zarzutem, wielce bowiem sobie tę grę cenię. Idea jest dość prosta – z losowo przydzielanych nam jednostek tworzymy stosowne formacje, które następnie wykorzystujemy do zaatakowania adwersarza, ewentualnie obrony przed ciosami wychodzącymi z jego strony. Pomysł ogólny daje się ogarnąć w ciągu dosłownie kilku minut, później wszakże trzeba poświęcić już znacznie więcej czasu na rozróżnienie statystyk poszczególnych jednostek, ich przydatności do zamierzonych działań i planowanych celów – co szczególnie usatysfakcjonuje miłośników cyklu HoM&M, którzy przy tej okazji w końcu poczują się jak ryba w wodzie. Oprócz szachów nie sposób nie dostrzec też pewnej analogii do kamieni, nożyc i papieru – na każdą akcję jest i reakcja, kluczowa zaś jest efektywność w korzystaniu z dostępnych zasobów.

Co istotne, dane pojedynki są generowane losowo, zdecydowanie zwiększając w ten sposób żywotność gry, a co niewątpliwie będzie postrzegane jako atut przez graczy, którzy z różnych względów stronią od rozgrywki w trybie multiplayer (choć nie ze względu na brak połączenia z Siecią – uwaga, gra dla aktywacji wymaga bowiem zarejestrowania via Internet). Jakkolwiek więc na przejście kampanii głównej poświęcić należy około 30-40 godzin gry, to w istocie czas ten można multiplikować. Ot, zamiast Sapera…

Sterowanie w znacznej mierze jest „konsolowe”, co oznacza, iż w pełni nie sprawdza się samodzielnie ani myszka, ani klawiatura i należy łączyć te dwa kontrolery. Nie jest to znowu aż tak poważny zarzut – o ile zarzut w ogóle – odrobina czasu na oswojenie się będzie jednak konieczna.

Niestety ową niepowtarzalnością nie cechują się specjalne minigry-zagadki, stanowiące zresztą jeden z największych uroków Clash of Heroes. Od czasu do czasu bowiem zostaniemy postawieni przed zadaniem szczególnym, wymagającym więcej niż zwykle namysłu, a polegającym na odpowiednim ustawieniu jednostek, które w ciągu tury mają osiągnąć zakreślony cel. Typowe szachowe „zadaj mata w jednym ruchu” – choć nieco bardziej złoż

one – niestety jednak ograniczone do ograniczonej puli.

Elementy rpg tak naprawdę są dość ubogie, ot, przyjdzie nam pokrzątać się po kilku malowniczych krainach, potoczyć kilka rozmów (nie ma mowy jednak o jakimkolwiek identyfikowaniu się z naszym wirtualnym alter ego), nieco „poupgrade’ować” naszego bohatera – pod tym względem gra dorównuje popularnym „Heroesom”, ot taki chwyt marketingowy, by do opisu gry móc dorzucić bez zarzutu o oszustwo trzy eletryzujące graczy literki.

Osobiście przypadła mi do gustu oprawa audiowizualna recenzowanej pozycji – wszystko jest kolorowe, acz nie jaskrawe, nie wywołuje więc ani nudności związanych z „dyskotekową” feerią barw, ani też depresji towarzyszącej brązom i szarościom niektórych produkcji. Złego słowa nie da się powiedzieć również o animacji czy udźwiękowieniu, tak jeśli idzie o jego jakość techniczną, jak i estetyczną. Z pewnością nie każdemu przypadnie jednak do gustu japońska kreska, nieco groteskowa, szczególnie w porównaniu do coraz bardziej realistycznej (o ile można ten termin stosować w odniesieniu do świata fantasy) serii HoM&M.

Tak tylko patrząc na te wszystkie piękności zastanawiałem się, któryż to element wymaga procesora dwurdzeniowego o częstotliwości 2 GHz czy 1 Gb pamięci RAM? Może to oznaka starczego zrzędzenia coraz mocniej dotykającego niżej podpisanego, niemniej jednak nie mogę się pozbyć wrażenia, że dekadę temu powstawały gry o oprawie porównywalnej bądź tylko minimalnie ustępującej, a wymagające hardware’u po wielokroć mniej zaawansowanego. Jak na czasy współczesne same wymagania jednak nie przerażają.

Might and Magic: Clash of Heroes dostarczyło mi całkiem dużo uciechy i jestem przekonany, że uczyni to jeszcze niejednokrotnie – czy to w samotnych starciach z krzemową inteligencją, czy też z ich białkowymi odpowiednikami (których jednak w chwili pisania niniejszego tekstu nie było aż tak łatwo znaleźć). Nie zdziwiłbym się, gdyby wielu graczy przerażonych coraz większą złożonością „Herosów” sięgnęło właśnie po CoH – i wcale nie musiałaby to być zła decyzja.

Autor: Klemens

KOMENTARZE NA TEMAT GRY

więcej komentarzy dodaj komentarz

RECENZJE CZYTELNIKÓW

ILOŚĆ RECENZJI - ŚREDNIA OCENA - % więcej recenzji dodaj recenzję