Kiedyś dawno temu bardzo lubiłem gry ekonomiczne. Co było przyczyną fascynacji pozostanie moją słodką tajemnicą. W ostatnich latach pojawiło się sporo gier ekonomicznych, niestety większość z nich miała tak wyśrubowany poziom trudności, że nawet profesorowie nauk ekonomicznych dawali sobie spokój z tymi produkcjami. Jednak tamte gry miały jedną zaletę: mogliśmy prowadzić wirtualną firmę, która zajmowała się praktycznie każdym aspektem życia. Byliśmy więc burmistrzem miasta, redaktorem naczelnym tabloidu, właścicielem pizzerii oraz szefem budki z hot dogami. Nie, chwila, właścicielem budki z hot dogami jeszcze nie byliśmy. Za to teraz mamy okazje dzięki grze Hot Dogs Hot Girls.

Gra Hot Dogs Hot Girls mieści się na jednej płycie CD, czyli jak na dzisiejsze standardy, gdy gry zajmują więcej niż jedną płytę DVD, to niedużo. Instalacja przebiega bez problemu. Natomiast schody zaczynają się po uruchamianiu gry. Pierwszym zgrzytem było dziwne skakanie filmików wprowadzających w grę. Co więcej - filmiki nie były robione na enginie gry, więc czemu skakały – pozostaje się domyślać. Na szczęście po zmianie rozdzielczości oraz liczby detali na minimum i po ponownym uruchomieniu gry filmiki działały już tak jak powinny, można więc było z popcornem zasiąść przy monitorze. Młodsi gracze mogą intro uznać za zabawne – atrakcyjna kelnerka poprzez rzut batonikiem czy puszką napoju gazowanego “podaje” go atrakcyjnemu klientowi, uderzając przy okazji inną osobę. Mnie osobiście taki obrazek nie przypadł do gustu.

W menu głównym gry jest wszystko, co w takiej grze być powinno. Leci nawet całkiem przyjemna piosenka. Przyjemna to ona jest pod warunkiem, że słyszy się ją po raz pierwszy. Jednak ten utwór jest odtwarzany na okrągło, co przy bodajże 10 razie zaczęło mnie lekko drażnić, więc muzykę wyłączyłem (w trakcie ładowania misji też leci ta piosenka – szlag może człowieka trafić).

Ciekawe jakiego szamponu ta pani używała?

Grę polecam zacząć od misji treningowych. Stopniowo wprowadzają one gracza w świat bardzo zawiłego interfejsu gry. Do wyboru mamy jeszcze grę nieskończoną, w której możemy zapoznać się bardzo dobrze z miastami obecnymi w grze oraz kampanie. Jak już wspomniałem interfejs gry jest mało intuicyjny. Jednak po pewnym czasie gracz dostaje do dyspozycji palmtopa. Od tego miejsca gra nabiera nieco innego wymiaru, człowiek zaczyna się rozkoszować rozrywką. Dzieje się tak dlatego, iż za pomocą tego małego komputera można bez problemu zarządzać siecią naszych restauracji, zatrudniać (i zwalniać :)) personel oraz dbać o większość aspektów gry. Gdyby nie obecność palmtopa to ocena byłaby jeszcze niższa niż ta, która zobaczycie w ramce na końcu tej recenzji.

Po szkoleniu postanowiłem zagrać w kampanię przygotowaną dla jednego gracza. Hmmm... właściwie cała gra została przygotowana z myślą o pojedynczym użytkowniku komputera, opcji mulitplayer bowiem w tej produkcji nie uświadczymy. Chociaż z drugiej strony lepiej nie mieć opcji gry w sieci, jeżeli ten tryb miałby być kiepski. W kampanii na początku stajemy przed wyborem jakie miasto wybrać z trzech dostępnych: Nowy Jork, Seattle oraz Los Angeles. Biznes najłatwiej rozkręcić w Seattle, bo i przestępczość jest niewielka, a i klientela mniej wymagająca. Głównym zadaniem w grze wcale nie jest zbieranie gotówki oraz sprzedawanie różnego typu fast foodów (mimo, iż do ukończenia gry jest to niezbędne) a zatrudnianie bardzo urodziwych kelnerek. Naszych pracowników opisuje kilka współczynników takich jak inteligencja, charyzma, energia, umiejętność obsługiwania klienta (nie, to nie to o czym myślicie świntuchy jedne! :)), czupurność czy śmiałość (jw. :)). Każdy z tych współczynników w jakiś mniejszym lub większym stopniu wpływa zarówno na odbiór naszego lokalu jak i... na to ile pieniędzy klienci mają ochotę zostawić w naszej kasie. Oczywiście jeżeli mamy nadmiar kasy możemy wysłać dziewczyny na szkolenia, dzięki którym podniosą się pewne umiejętności. Innym sposobem na zapewnienie dobrego morale naszych pracowników jest kupowanie im prezentów oraz... wdzianek. Na szczęście ciuchy występujące w grze są bardzo różne i czasem klientom bardzo się nie podoba to, że dziewczyny obsługują ich w stroju kąpielowym.

Kto nie wytrzyma jako pierwszy?

Do przyrządzania jedzenia potrzebne są oczywiście odpowiednie produkty i półprodukty. Te kupujemy w hurtowni. Ceny mają tam wręcz bajońskie, a co więcej za każdym razem musimy kupować bardzo duże ilości. Pół biedy gdyby można było sobie wpisać, że chce się zamówić np. 500 sztuk pomidorów. Nie, nie można, trzeba pięćset razy kliknąć na danym produkcie. Szlag może trafić gdy nasza sieć restauracji jest już dość spora, a w naszym magazynie jest brak zapasów. Gdyby chociaż można było przerwać grę na czas robienia zakupów, ale autorzy niestety nie pomyśleli o takiej opcji.

W grze Hot Dogs Hot Girls póki rozwijamy sieć naszych restauracji jest co robić. Jednak im dalej w las... to znaczy im dłużej gramy i im lepiej mamy rozwinięte nasze bary tym mniej jest do roboty. W praktyce odwiedza się je tylko po to, aby posprzątać w nich śmieci czy kupić jakiś prezent pracownikowi. Inną mało realistyczną rzeczą jest to, że jeżeli nasze kelnerki wyszkolimy we wszystkich możliwych dziedzinach nie protestują one nawet gdy muszą pracować non-stop. Gdyby tak było w prawdziwym życiu...

W grze dostępnych jest kilka minigier takich jak np. rzucanie talerzami w złodziei. Na pudełku jest napisane, że "specjalnie dla tych minigier będziesz Hot Dogs Hot Girls uruchamiał". Jak dla mnie zostały one dodane nieco na siłę. Do gustu przypadły mi chyba tylko dwie, resztę sobie darowałem. A darować sobie minigierki warto, bowiem gdy się je przegra traci się sporo pieniędzy a co gorsze reputacji. Tak więc za niewielką opłatą gracz po pierwsze nie wścieka się, że znów musi przechodzić gierkę, a dwa korzyści są bardzo wymierne. Moim zdaniem po prostu autorom nie chciało się dopracować tego elementu gry.

Gdy interesy nie idą nam zbyt dobrze, albo konkurencja zbyt szybko się rozwija można nawiązać kontakt z mafią. Jednak ten element też nie został dopracowany. Można co prawda poprosić dona o zniszczenie konkurencji czy rozpoczęcie bójki we wrażym lokalu, ale na dłuższą metę takie rozwiązanie niewiele nam daje. Gdyby chociaż zrobiono jakieś filmiki obrazujące te działania jak choćby w starej grze Pizza Syndicate.

Esencja całej gry...

Gdy przejdziemy misję w grze pojawia się przerywnik filmowy. Wszystkie trzy są zrobione na jedno kopyto: w mieście, w którym odnieśliśmy sukces ktoś zabiera charakterystyczny dla miasta budynek czy wieżowiec a w jego miejsce stawia restaurację. Zero humoru czy polotu. Totalną klapą był dla mnie filmik, który obejrzałem po przejściu całej gry: stary dziadek tańczył w towarzystwie skąpo ubranych dziewczyn.

Słów kilka o instrukcji. Cieszę się, że została umieszczona w niej cała klawiszologia niezbędna w do komfortowego grania. Jednak czasami w grze znajdujemy zjedzone literki w słowach, czasem składnia wydaję się nieco dziwna. Mimo to instrukcję warto przejrzeć.

Gra Hot Dogs Hot Girls nie przypadła mi do gustu. Dlatego całkiem niska ocena tego tytułu nie powinna być zdziwieniem. Gdyby autorom chciało się więcej popracować nad minigrami, filmikami i interfejsem gry byłoby całkiem przyjemnie. A tak dostajemy bardzo średni produkt. Uważam też, że cena jak na grę tej klasy jest nieco zawyżona – choć to tylko 49 zlotych.

Grafika 70% Muzyka 30% Trudność 50% Grywalność 30% Ocena końcowa 30%

10 20 30 40 50 60 70 80 90 100 10 20 30 40 50 60 70 80 90 100

PLUSY fajne kelnerki niektóre minigry całkiem przyzwoite wymagania sprzętowe

MINUSY filmiki większość minigier autorom nie chciało się ulepszać tej gry cena

Windows XP, ME, 2000, 800 MHz lub szybszy, 256 MB lub więcej, CD/DVD-ROM: 8x lub szybszy, co najmniej 1 GB wolnego miejsca