Dyplomacja

Po zapoznaniu się z ogólnymi zasadami panującymi w grze, możemy zdecydować się na kilka rodzajów rozgrywki. Do wyboru są: pojedyncza sceneria, gra w sieci oraz sandbox. Ciekawostką są awatary reprezentujące graczy. Początkowo myślałem, że przeciwnicy przyjmują jeden ogólny profil, który w trakcie rozgrywki zmienia się, adekwatnie do podjętych działań. Niestety, pomyliłem się. Sami wybieramy sobie profile przeciwników, z tym, że nie mogą się one powtarzać. Ponadto, przechwałki twórców, związane ze sztuczną inteligencją, okazały się znacznie przesadzone, a to dlatego, że owa sztuczna inteligencja troszczy się tylko i wyłącznie o siebie, wykorzystując najmniejszą okazję i pogrążając przeciwnika, nawet jeśli jesteśmy w sojuszu.

Dla przykładu podam sytuację, która przytrafiła mi się podczas rozgrywki. Kierowałem Anglią oraz posiadałem podpisany sojusz z Francją, jednak to nie przeszkadzało Francji ułożyć się z Włochami, aby zająć moje terytorium. Sojuszy był podpisany w chwili, gdy miałem druzgocącą przewagę około sześciu pionków. I gdzie tu inteligencja? Układy ze słabszymi przeciwko mocarstwu zazwyczaj kończą się bardzo szybko, no, chyba że liczba wojsk oraz lokalizacja takich słabszych graczy dorównuje bądź przewyższa liczbę mocarstwa. A tu ja miałem dziesięć pionków, Francja cztery i Włochy trzy. Nie miały szans…

Ponadto uważam, że działania awatarów nie pokrywają się z ich opisami. Gracze opisani jako zespołowi, układają się równie chętnie ze sprzymierzeńcami, jak i z wrogami, z którymi właśnie toczą wojnę o terytorium. Toteż nie widzę sensu wprowadzania czegoś takiego jak sojusze i pakty o nieagresji. Na co komukolwiek sojusz, w którym awatar jest niby po naszej stronie, a układa się z wrogiem? I nie mówię tu o awatarach zdradzieckich, tylko o każdym jednym! Warto również podkreślić fakt pomijania niektórych neutralnych terenów, które nie są zasiedlane przez komputerowych przeciwników.



Sytuacja zmienia się diametralnie, kiedy gramy w sieci z ludźmi, a już na pewno, kiedy prowadzimy rozgrywkę z uzdolnionymi strategami. Na takie potyczki może zabraknąć czasu, jaki jest przeznaczony na grę, czyli około wieku. Podczas takiej rozgrywki wszelkie planowane działania strategiczne, jak również inne aspekty dyplomacyjne, odzyskują znaczenie, dzięki czemu można wygrywać na wiele sposobów. Oczywiście jest to możliwe również w pojedynczej scenerii, jednak przy takim wysokim poziomie sztucznej inteligencji jest to mało realne. Dla przykładu: jest przewidziane zwycięstwo dyplomatyczne, kiedy osiągniemy ze wszystkimi pozostałymi graczami sojusz. Zadanie niby proste, ale tylko przy zawodnikach „ludzkich”. W przypadku graczy komputerowych sytuacja panująca zmienia się z każdą niemalże turą. Naturalnie, kiedy gracz komputerowy dostaje wycisk i zostaje z jednym pionkiem, to prosi każdego o sojusz, mimo że kilkanaście tur wcześniej pomogliśmy mu rozwinąć się do ośmiu pionków i żyliśmy w sojuszu, ale ten postanowił nas zdradzić, no i masz babo placek.

Jeśli chodzi o grafikę, to jest zdecydowanie lepiej. Możemy obracać planszą w każdą stronę, dobierając zadawalający nas widok. Posłuży on nam jednak jedynie do końca tury, bowiem z każdą nową turą ustawiony przez nas widok wraca do niewygodnej pozycji, niestety. Mimo wszystko oprawa graficzna jest na odpowiednim poziomie, czyli standardowym na dzień dzisiejszy. Naturalnie nie zaskakuje, jednak jest dość przyjemna i nie odstrasza.

Natomiast muzyka pozostawia wiele do życzenia. Monotonny schemat dźwiękowy po dłuższym czasie potrafi wprawić w przytłaczający nastrój oraz nieraz przysporzyć niekontrolowane przerwanie nici nerwowej ręka – głowa.

Dyplomacja