Niewiele czasu upłynęło od chwili, kiedy zacząłem bliżej się zaznajamiać z ofertą firmy PLAY . Nie miałem o niej najlepszej opinii po przetestowaniu gry "Chain of Command". Ta dość mizerna produkcja nie za bardzo przypadła mi bowiem do gustu. No nic, praca jest pracą . Zacząłem ładować kolejną, przynajmniej tak myślałem, nudną propozycję zapełnienia czasu. "Chariots of War" bezproblemowo znalazł miejsce na moim dysku twardym. Tym razem przyjaciele, oświadczam wam, nie jest źle a nawet w przebłyskach jest ciekawie.

Pamiętacie "Legiona"? To była strategia turowa bezsprzecznie wzorowana na grach typu "Civilization" czy "Europa Universalis". Nie była ona zachwycająca, to fakt, powtarzała wiele schematów, ale nie oszukując samego siebie mogę stwierdzić, że miała coś w sobie, czego zabrakło kolejnej z gier Sida. Nie będę owijał w bawełnę, gra którą wam zaprezentuję jest oparta na takich samych zasadach, tylko trochę lepszej grafice i pomyśle co "Legion", lecz oferuje nam więcej możliwości rozwoju. Posiadając miłe wspomnienia z poprzedniej części, pomimo wtórności przyjrzałem się jej uważnie.

Rozpoczynamy rozgrywkę dwa tysiące lat przed Chrystusem, gdy nasza cywilizacja była dopiero w powijakach. W pierwszej kolejności radzę przejść SAMOUCZEK. W nim to przywykniemy do panelu sterowania i opanujemy podstawowe umiejętności zarządzania państwem. Po wyjściu z poziomu wstępnego gracz może wybrać pomiędzy krótkimi dość i prostymi kampaniami dziejącymi się na terenach krain Lewantu ( dzisiejszy Izrael, Syria oraz Liban), Egiptu, Mezopotamii i Anatolii (Turcja) a dwoma wielkimi mapami ukazującymi cały Bliski Wschód. Bardzo mnie ucieszyło to, że tak dokładnie ten rejon świata odwzorowano. Mamy do wyboru 58 nacji podzielonych na kilkanaście grup etniczno- kulturowych. Każda oprócz standartowych jednostek posiada swoją unikatową i ma specyficzne cechy polepszające wydajność jej gospodarki. Teoretycznie jedna posiada możliwość produkowania jednostek silnych z początku a druga przeciwnie - dopiero po znacznym postępie technologicznym. Oczywiście ta druga ma niebotyczną przewagę nad pierwszą. Twórcy uraczyli nas możliwością stania się władcą państw poznanych w szkole jak Asyria, Babilon czy Egipt (górny i dolny). Ponadto program oferuje nam rozgrywkę wieloma mniej znanymi i tajemniczymi ludami szeroko rozumianych okolic Żyznego Półksiężyca. Sam pomysł umiejscowienia akcji gry jest godny pochwały. Prawdopodobnie jest ona pierwszą w historii, której cały przebieg toczy się w intrygującej, tak odległej przeszłości. Przez to ludzie z PHARADOX ENTERTAINMENT i współdziałająca z nimi firma SLITHERINE STRATEGIES mieli znakomite pole do popisu. Czy je wykorzystali?

Za chwilę nastąpi wielkie zderzenie;)

Jeszcze raz chcę podkreślić, że pomysł był genialny, lecz z jego wykonaniem jest znacznie gorzej. Główną wadą tej strategii jest grafika. Nie jest może tragiczna, ale nie dość ,że wykonana w 2D, to jeszcze jest niezbyt urozmaicona. Zacznijmy od detali mapy, na której mamy stoczyć, miejmy nadzieję, udaną batalię. Jak już wcześniej wspomniałem zadziwił mnie rozmach, z jakim ją przedstawiono w menu. Zasmuciła mnie jednak jej mała różnorodność, zmniejszająca przyjemność z rozgrywki. Paleta rozkazów jest nawet ładnie zrobiona i przypomina taką, jaką widziałem w znanej grze, którą był "Faraon". Za jej pomocą możemy sprawniej przemierzać i zarządzać przez siebie podbitą krainą. Zatrzymajmy się przy niej dłuższą chwilę.

Tutaj znajdujemy ważne dla funkcjonowania naszego państwa zakładki. Pierwszą z nich jest opcja handlu. Jest ciekawie rozwiązana, gdyż wymiana handlowa odbywa się na zasadzie eksportu i importu. Więc zamiast z tury na turę zakupywać odpowiednie ilości surowców, po prostu ustalamy ile danego towaru mamy sprzedać, bo mamy jego nadwyżkę, a który sprowadzać z zagranicy i co kolejkę otrzymujemy to, co zażyczyliśmy sobie wcześniej. Oczywiście w razie potrzeby możemy anulować lub zwiększyć zamówienia. Następnym przydatnym urządzeniem jest PRZEGLĄD IMPERIUM. Tam to odpowiednimi suwakami kontrolujemy szybkość, wydajność robotników i ich racje żywieniowe. Trzecim suwakiem rozporządzamy nader ostrożnie. Są to podatki a jak wiadomo nikt nie lubi gdy się je podwyższa. Ale oferując tłumowi więcej jedzenia i mniej pracy spokojnie je można podbić. W tej samej zakładce widzimy też, czy ludzie w konkretnym mieście są przychylni twemu panowaniu czy też nie. Problem w tym, że czasami trudno odgadnąć, dlaczego ludzie pomimo godnych warunków życia, uważają, iż im jest niedobrze i zaczynają strajkować. W takim to mieście nic nie można zbudować ani kupić. Ale po kilkunastu turach po nieznacznej ingerencji w suwaki na korzyść ludu bunt ustępuje. Przejdźmy następnie do DYPLOMACJI. Jak dla mnie to, co prezentuje gra w tym aspekcie jest przynajmniej lekko frapujące. Kontakty międzypaństwowe polegają tylko na wysłaniu i to jeszcze ograniczonej ilości dyplomatów do państw z którymi chciałbyś mieć jak najlepsze stosunki. Nie ma żadnych rozejmów, pokojów oraz umów. Jest to ewidentne niedociągnięcie, bardzo uprzykrzające zabawę.