Samobieżna polowa wyrzutnia rakietowa - MLRS

Od zastosowania sławetnych katiusz minęło już sporo czasu. Broń tego typu ma jednak stałe miejsce na współczesnym polu walki. Do dnia dzisiejszego opracowano cały szereg podobnych środków bojowych. Rosjanie pomni sukcesów jakie odniosły w czasie drugiej wojny światowej (choć pierwsze typy tej broni to sukcesy raczej propagandowe i psychologiczne niż militarne) starali się zawsze dobrze wyposażyć.

Amerykanie zdali sobie sprawę, że Układ Warszawski posiada miażdżącą przewagę. Na bazie wozu M2 Bradley opracowano transporter M 933 który został wykorzystany jako transport MLRS - a (skrót od: Multiple Launch Rocket System - wieloprowadnicowy system rakietowy).

A jest on 227 mm samobieżną polową wyrzutnią rakietową. W pracach konstruktorskich obok Stanów Zjednoczonych, uczestniczyły również: Wielka Brytania. Niemcy, Francja i Włochy, a także inne państwa. Głównym wykonawcą systemu rakietowego ze strony amerykańskiej była firma Vought Corporation, obecnie Loral Vought Systems. Prototypy wyrzutni MLRS wykonano pod koniec lat siedemdziesiątych, a w 1983 roku broń wprowadzono do uzbrojenia armii amerykańskiej. Pierwsze systemy wykonane w kooperacji europejskiej powstały pod koniec 1989 roku.

Samobieżna Polowa Wyrzutnia Rakietowa - MLRS

Pojazd ma opancerzoną kabinę przeznaczoną dla 3 osób załogi. Za kabiną znajduje się część artyleryjska, składająca się z dwóch wymiennych kontenerów, zawierających po 6 prowadnic rurowych. Kontenery wraz z załadowanymi w nich pociskami są instalowane na wyrzutni za pomocą integralnego systemu przeładunkowego. Po wystrzeleniu pocisków puste kontenery są zastępowane nowymi. W razie potrzeby ładowanie wyrzutni i wszystkie inne operacje z tym związane mogą być wykonywane z wnętrza kabiny przez jedną osobę.

Rakieta opracowana w programie "Phase 1" (tzn. Faza 1), ma masę 307 kg, długość 3,937 m i zasięg maksymalny około 32000 m. Jej głowica zawiera 644 pociski kumulacyjno-odłamkowe M77 , które pokrywają duży obszar terenu. Kolejny program "Phase" zaowocował rakietą o masie 258,5kg, przenoszącą 28 min przeciwpancernych AT-2, (donośność maksymalna 40000 m). Program "Phase 3", dotyczył opracowania wynalazku z głowicą o 3 pociskach samonaprowadzających się na cel. Został jednak zawieszony. MLRS to dotychczas jeden z największych, realizowanych na Zachodzie programów rozwoju sprzętu artyleryjskiego, w ramach którego na zamówienie armii wielu krajów podjęto produkcję ponad 1000 wyrzutni i 750 000 pocisków rakietowych.

Podczas dalszych prac badawczo-rozwojowych w tej dziedzinie opracowano również taktyczny system rakietowy dla wyrzutni MLRS, oznaczony TACMS (skrót od: Tactical Missile System), którego pocisk o kalibrze 610 mm ma zasięg maksymalny ponad 100 000 m. Rakiet tego typu użyto już podczas konfliktu w Zatoce Perskiej w 1991 roku.

Źródło: T.J.o Malley - "Artyleria: działa polowe wyrzutnie rakietowe".

Hallack
pioburda@poczta.onet.pl

Samobieżna polowa wyrzutnia rakietowa - MLRS